هم‌خوانی

راه‌نما زدم به چپ زدم و رفتم تو لاین سوم/سرعت. ده‌دقیقه روندم، دیدم که هنوز راه‌نما داره برای خودش می‌زنه. بعد از لاین سوم، کنار گارد ریل اتوبان؛ فکر کردم الآن عقبی‌ها چی فکر می‌کنن؟ «خب دیگه کجا می‌خوای بری سمت چپ وسط اتوبان؟»
زدم روی ترمز، پیاده شدم، و برای عده‌ای از علاقه‌مندان توضیح دادم که «انسان گاهی میل به پیچیدن در گارد ریل دارد.» بعد سوار شدم و درحالی‌که همه از هم می‌پرسیدن «او که بود؟ او که بود؟» رفتم و از نظرها دور شدم.

علی‌رضا قربانی داشت می‌خوند. خوب که گوش دادم دیدم لابه‌لای موسیقی، صدای زنگ موبایل می‌آد، صدای یک گوشی نوکیا. هشت‌بار زنگ خورد و کسی جواب نداد. گوشی قربانی رو می‌دونم که نوکیا نیست، پس لابد نوازنده‌اش نوکیا داره. هی زنگ خورد، هی کسی جواب نداد. هی زنگ خورد، هی کسی جواب نداد. یارو داشت ویالون می‌زد و انگار حواسش نبود به تلفن. آخرش ضبط رو خاموش کردم و خودم تلفنش رو جواب دادم؛ یه زنی بود، می‌گفت از این بچه داره و خرجی نمی‌ده به‌ش. گفتم «من می‌تونم کاری براتون بکنم؟» گفت «خرجی بده!» به‌اجبار رفتم خرجی یک‌ماه‌شون رو دادم و برگشتم. احساس کردم از فردا صبح یه‌صدایی تو خواب می‌خواد برام پیغام بگذاره «الو... تمبل... خوابی؟ تمبل! پاشو...»
گوشی رو بذار بگو خدافظ.

یه‌روزی انقلاب می‌شه، مردم می‌ریزن ادارات دولتی رو تصرف می‌کنن، پمپ بنزینا رو آتیش می‌زنن، بانکا رو خالی می‌کنن، همه خوش و خرم، همه پُر امید، الّا من.
مردم دور میدون انقلاب جمع شدن، توی خیابون آزادی جمع شدن، دیگه حواسا به من نیست. بُدو می‌رم توی شریعتی سر معلم، اون مرکز ساخت تابلوهای راه‌نمایی و رانندگی رو تصرف می‌کنم. توی شلوغی انقلاب، کسی به فکر یه هم‌چوجایی نیست. تا مردم بیان به خودشون، و شورای انقلاب بخواد تکلیف اون مرکز رو روشن کنه، من به‌تنهایی تصرفش کرده‌م و روی تموم تابلوها نوشته‌م «خروجی، چند قدم جلوتر» که دیگه هرکی هرجا خسته شد، بپیچه از جاده بره بیرون؛ از اتوبانی که مجبوری تا ته‌اش رو بری، نفرت دارم.

می‌خوام اسم اتوبان‌ها رو عوض کنم، اسامی شخصی روشون بگذارم. اتوبان ستاری رو بگذارم باکری، باکری رو بگذارم حکیم، حکیم رو بگذارم کامبیز. یه خیابون هم به اسم پدرم باشه: خیابان محمدعلی. پدرم برای این کشور زحمت کشیده. دلش رو تو همین خیابونا باخته، پاش رو تو همون جنگ زخمی کرده، زیر همین اسامی سنگین، پیر شده و رسیده به این‌جا. این‌جا؟ «خیابان محمدعلی» لطفن با حوصله برانید؛ از محمدعلی نباید سرسری عبور کرد.

من باید حرف بزنم. من باید برم. تو خونه، دیوانه‌تر می‌شم. اونایی که جبهه نرفتن، نمی‌فهمن من چی می‌گم. اونایی هم که جبهه رفتن، بازم نمی‌فهمن من چی می‌گم. در کل کسی نمی‌فهمه من چی می‌گم. تو هر جمعی، یه شلوار کُردی هست که فقط اون می‌فهمه من چی می‌گم.

«یکی هم هست که باید این مشاغل را لیست کند»

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Norouzi's status.

فامیل خیلی دور

یکی هست که شغلش فوت کردن است؛ فوت می‌کند داخل بادکنک‌ها، بادشان می‌کند. یکی هست که شغلش استقبال است، یکی که شغلش بدرقه است، در فرودگاه‌ها. یکی هم بود که شغلش نگه‌بانی قفس شیر بود از داخل.
یکی هم بود که فال حافظ می‌نوشت. برای یک چاپ‌خانه، شعرهایی از حافظ انتخاب می‌کرد، پایینش هم چیزهایی می‌نوشت که صاحب فال را خوش‌بخت کند، و نوید آینده‌ای روشن بدهد. هرگز حرفش را دقیق نمی‌زد. نمی‌گفت که «ای‌ صاحب فال، تو خوش‌بخت خواهی شد» همیشه یک «اگر/اما»یی اضافه می‌کرد به خوش‌بختی، که جانب وسط را گرفته باشد. شغلش، یک‌جور میان‌داری بود: توضیح فال حافظ می‌نوشت.
سال‌ها تمام صاحبان فال را خوش‌بخت کرد، اما تاکید داشت که باید توکل کنند و از بدی پرهیز داشته باشند، و دل بدگمان ندارند که یار رفته به خانه بازخواهد آمد. و البته چه بسیار یاران رفتند و بازنیامدند.
یکی هست که متصدی عوارضی اتوبان‌هاست. مردم می‌روند، می‌آیند، و او تنها پانصدتومانی می‌گیرد دویست‌‌صدتومانی پس می‌دهد؛ نه عشقی، نه کلامی، نه نگاهی، هیچ. آدمی که برایش نه رفتن دیگران مساله است، نه آمدن ایشان. متصدی عوارض اتوبان، می‌تواند از بی‌کاری برای تمام ماشین‌ها یک قصه ببافد. مثلن اول صبح با خودش شرط کند که هرچی پراید سفید دید، می‌روند عروسی، هرچی پژوی نقره‌ای دید، می‌روند ماموریت، هرچی هیوندایی شاسی‌بلند دید، ای‌وای من...
خودرویی که از عوارضی رد می‌شود، خودِ قصه است.
یکی هست که سوت می‌زند. یکی که مجنون، سر چهارراهی خلوت در غرب تهران می‌ایستد و سوت می‌زند، و فقط سوت می‌زند، و ماشین‌ها برای خودشان هرطور دوست دارند می‌روند و می‌آیند.
یکی هست که شغلش پرورش یک‌جور درخت است که از تنه‌ی آن، دسته‌بیل می‌سازند. یکی هم کارش این است که کنار جاده بایستد، و از داخل دوربین به دوردست‌ها خیره شود.
یکی هم هست که باید این مشاغل را لیست کند، و یک روز کامل از زندگی و ساعات شاغلانش را بنویسند. و بنویسد که «امروز آخر پاییز است؛ یکی بود که راز فصل‌ها را می‌دانست، اما به کسی نمی‌گفت.»

#مشاغل #شخصیت‌یابی #قصه‌سازی

#پیاده‌رو #همشهری‌جوان

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Yasser Noruzi's status.

3 minutes ago

آن روزها راه خدا این بود: تفنگ بگیر بزن خط مقدم جبهه، شهید شو، برو بهشت. گاهی هم البته نیازی به این حرف‌ها نبود. پدرِ یکی از دوستانم موقع خرید سیگار و حلورده و پنیر لیقوان رفت بهشت. انگشت کشیده بود سطح پنیر و گذاشته بود دهنش و گفته بود: «عجب پنیریه آق یدی!» و بمب آمده بود روی سرش. اسم کوچه را زدند به نام خودش: «شهیدِ مظلوم قدرت‌الله کجاوه». پسرش هم با پول بنیاد شهید بعدها رفت پاتایا، دراز کشید، پشتش را داد یک زن چشم‌‌بادامی بمالد و بعد هم «جاها عوض»! پدر آنطور رستگار شد، پسر اینطور. البته شنیده‌ام هنوز هم مزه‌ی رستگاری از زیر زبانش بیرون نرفته و دخترمدرسه‌ای‌های اکباتان یک زمانی از دستش عاصی بودند. دایی من اما اینطور نبود. 18 سالگی قبول شد رشته‌ی پزشکی، ول کرد رفت جبهه و تا پانزده سال بعد برنگشت. مادربزرگم منتظر ماند. گاهی هم که مرا نگاه می‌کرد آه می‌کشید و می‌گفت: «عین علی هستی». بعد از پانزده سال هم زنگ زدند برود پسرش را داخل یک کیسه‌ی مشما تحویل بگیرد؛ یک جمجمه و مقادیری استخوان پا و سرانگشت‌ها؛ چیزهایی که قبلا مادربزرگم آن را «علی» صدا می‌زد؛ مخلفاتی که قبلاً به آن می‌گفتیم «دایی»؛ بقایای یک آدمِ رفته؛ یک نسلِ غیب‌شده.

(این آخرین نوشته‌ی بنده در فیس‌بوک است. نه داستانکی می‌نویسم، نه اظهار نظری می‌کنم. این فضا هم پیشکش اکثریتِ «آزادی‌دوست»، «قضاوت‌نکن»، «پارسی‌پَرَست»، «اَن‌تِلِکت» و ایضاً «متفاوت».... زندگی: شبیه یک پانتومیم. حرفِ دلت را بزنی، باختی.)

علی‌اصغر رمضان‌پور

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Aliasghar Ramezanpoor's status.

قاصدک بارون - راز آدمی - از بارانی می نویسم که مرا خیس نکرد...عاشق کرد!

همیشه چیزهایی که از پدرم راجع به جنگ شنیده‌م، با قرائت رسمی‌ای که به گوش‌مان رسانده بودند تناقضاتی داشت. بعدتر رمان‌هایی خواندم از نویسنده‌گانی خود در جنگ حضور داشتند. تناقضات بیش‌تر شد. از وقتی سرباز ارتش شدم باز از نظامیانی که جنگ هشت‌ساله را درک کرده‌ند، چیزهایی شنیدم که زمین تا آسمان با افسانه‌هایی که برای‌مان تعریف می‌کنند تفاوت دارد. حالا هم این متن. حقیقت چی‌ست؟

در باره روایت رحیم صفوی از فرماندهی جنگ ایران و عراق

یحیی صفوی، که اکنون مشاور رهبر جمهوری اسلامی در امور نیروهای مسلح است و در فاصله سال های ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۶ فرمانده سپاه پاسداران بود، اخیرا روایتی از جنگ ایران و عراق و روش هدایت آن از نظر سیاسی و نظامی به دست داده است که با آنچه من و هم نسلان من در جنگ شاهد بوده ایم مغایرت دارد.
روایتی که آقای صفوی ( معروف به رحیم صفوی) از جنگ به دست می دهد، به جای روایتی بی طرفانه از تلاش همرزمانش ـ چنان که از یک فرمانده نظامی انتظار می رودـ نوعی روایت ساختگی بر اساس نیازهای سیاسی روز جناح هایی است که اکنون هم پیمان او هستند. دلیل نوشتن این یادداشت پرداختن به اهداف سیاسی نیست که آقای صفوی و جمعی از دلواپسان اخیرا دلواپس، دنبال می کنند. این نوشتار بیشتر برای آگاهی نسلی است که در جنگ (به ویژه از سال های نخست آن) حضور نداشته اند و متأسفانه در پرتو نظام سانسور حاکم بر ایران که مرتب اسناد تاریخی را شخم می زند یا از دسترس دور می کند و شاهدان مستقل را به سکوت وامی دارد، به جای بررسی معتبر و بی طرفانه تاریخ جنگ با روایت های تبلیغاتی ساختگی روبرو هستند.
آقای صفوی به این نکته اشاره می کند که بیشتر عملیات های نظامی جنگ با امضای او انجام شده است. من در اعتبار سخن او از نظر عددی تردید نمی کنم برای اینکه تعداد عملیات هایی که او به عنوان فرمانده عملیات سپاه پاسداران در فاصله سال های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۸ پای اسناد آن را امضا کرده از نظر عددی زیاد است. اما آقای صفوی خود را فرمانده نظامی جنگ معرفی می کند که ادعایی بی اساس است. او در یک مصادره به مطلوب، اکبر هاشمی رفسنجانی را که رسما از سال ۶۲ فرمانده جنگ بوده است به فرماندهی سیاسی تقلیل می دهد و خود را، که معاون فرمانده سپاه بوده، فرمانده نظامی جنگ معرفی می کند. البته فقط آقای هاشمی رفسنجانی تنزل موقعیت پیدا نمی کند بلکه بنا بر روایت او حتی محسن رضایی، فرمانده سپاه، و علی شمخانی، جانشین فرماندهی سپاه، هم از جنگ برکنار و فرمانده امور کشوری سپاه بوده اند. روایتی که نه فقط برای پس از سال ۶۲ که در مورد پیش از آن هم اعتبار ندارد. نمونه روشنی از تلاش آقای صفوی در مصادره جا و اعتبار دیگران را می توان در وبسایت شخصی او دید. او عملیات ثامن الائمه یا عملیات آزاد سازی آبادان را چنان روایت می کند گویی برنامه ریز آن عملیات بوده است. او می داند که دست مرحوم سرلشکر قاسم علی ظهیر نژاد، فرمانده لشکر ارومیه و بعدا فرمانده ژاندارمری، از دنیا کوتاه است و دوستان او هم نمی توانند سخن بگویند و از آقای صفوی بپرسند جوان ۲۹ ساله ای که زمین شناسی خوانده و در دوران سربازی هم فعالیت مذهبی و سیاسی علیه رژیم شاه می کرده است چگونه یک شبه طراح یک عملیات مرکب از نیروهای کلاسیک و غیر منظم شده است در زمانی که چهره نظامی برجسته ای مانند مرحوم ظهیر نژاد رییس ستاد مشترک ارتش بوده و همه او را به عنوان طراح و فرمانده عملیات نجات آبادان می شناسند. جالب اینجاست که آقای صفوی در روایتی که در سایت خود می دهد حتی نامی از مرحوم ظهیر نژاد نمی برد.
نیازی به پرداختن به همه جزئیات نیست و من فقط به چند نکته در باره مصاحبه اخیر او با افکار نیوز می پردازم که گفته می شود وبسایتی متعلق به اطلاعات سپاه است و بعید نمی دانم که برخی از بسیجیان و وابستگان به شهدا و جانبازان آن را ببینند:
آقای صفوی به این اشاره می کند که از سال ۶۰ معاون عملیات سپاه شده است. اما نمی گوید که در این زمان و تا سال ۶۲ که به تدریج با فرماندهی آقای هاشمی رفسنجانی به سمت تمرکز در فرماندهی حرکت شد، عملا هر بخشی از جبهه و هر بخشی از امکانات در اختیار یک سازمان با فرماندهی جداگانه بود. از جمله بخشی از این فعالیت ها توسط ستاد جنگ های نامنظم انجام می گرفت که فرماندهی آن با شهید چمران بود. به شهید چمران به عنوان یکی از اعضای رهبری نهضت آزادی اشاره کردم برای این که آقای صفوی در همین مصاحبه، باز هم به نادرستی از نهضت آزادی به عنوان یک گروه بی خاصیت امریکایی نام می برد و نه فقط همراهی آنان در جنگ تا زمان آزادی خرمشهر را انکار می کند بلکه نادیده می گیرد که پیش از عملیات هایی که آقای صفوی ادعای انجام ان را دارد، عملیات های مقدماتی به منظور متوقف کردن ارتش عراق توسط فرماندهانی مانند چمران و نیروهایی که او پروراند صورت گرفت. بگذریم از این که در نهایت جنگ با همان سیاستی به پایان رسید که گروه هایی مانند نهضت آزادی و بعدا آقای هاشمی رفسنجانی و آقای خمینی به آن باور پیدا کردند و نه مسیر پیشنهادی آقای صفوی و دوستان او. در باره این مسیر توضیح می دهم:
پس از آزادی خرمشهر گروهی از فرماندهان نظامی که همچنان تا حدی از استقلال نظر حرفه ای برخوردار بودند که بسیاری از آنان هنوز زنده اند و برخی مانند مرحوم ناخدا افضلی ( که سهم مهمی در بسیاری از عملیات ها و از جمله عملیات آزادی خرمشهر به خاطر تأمین پوشش دفاعی و لجستیکی آن داشت و به ناحق از میان ما رفته اند) معتقد بودند که شرایط برای وارد شدن در گفت و گو برای صلح آماده است و از قضا چنین هم بود؛ درست برخلاف آنچه آقای صفوی سعی دارد نشان دهد. اما فرماندهانی مانند آقای صفوی اصرار کردند و از فشار سیاسی خود بهره بردند تا به جای استفاده از پیروزی در خرمشهر برای به پیش بردن مذاکرات، به امید سقوط صدام حسین، تصرف بصره را در دستور کار نظامی ایران قرار دهند. تصمیمی که منجر به اجرای عملیات رمضان شد که نخستین عملیات گسترده ای بود که آقای صفوی نقش اصلی را در آن داشت. عملیاتی که بسیاری از فرماندهان وقت ارتش نه فقط مخالف زمان اجرای آن بودند، بلکه در باره جزئیات طراحی نظامی آن نیز مخالفت های اساسی داشتند. چنان که پیش بینی می شد این عملیات با شکستی سنگین روبرو شد و یکی از بدترین شکست های نظامی ایران در جنگ رخ داد و بسیاری از فرزندان این آب و خاک بیهوده به خاک غلتیدند. حتی آقای صفوی هم که راحت وارونه سخن می گوید ترجیح داده است در مصاحبه خود نامی از این عملیات نبرد و یک باره به ۵ سال بعد یعنی عملیات کربلای پنج بپرد. آقای صفوی نمی گوید که پنج سال از زمان جنگ به توصیه فرماندهانی نظیر او صرف تصرف بصره شد. تصرفی که فرماندهانی مانند آقای صفوی در سال ۶۲ و با عملیات خیبر قول آن را به هاشمی رفسنجانی داده بودند تا پس از آن دیپلماسی ایران بتواند به مذاکره برای پایان جنگ وارد شود. این قول آقای صفوی که خود را تا سال ۶۵ فرماهده نظامی جنگ می داند هیچگاه عملی نشد. در سال ۶۵ آقای صفوی می گوید موفق به رساندن توپخانه خود به نزدیکی بصره به جای تصرف آن شده است و این را کافی می داند و به حساب پیروزی می گذارد. او نمی گوید که چگونه پنج سال سیاست مورد نظر او به عنوان سیاست تامین بصره بیهوده در جنگ دنبال شد. توضیحی در باره سیاست تامین بصره را سردار محسن رشید در مصاحبه ای با روزنامه اعتماد در سال ۹۰ آورده است:
« راهبرد نظامی ایران پس از فتح خرمشهر، یعنی از سال دوم تا پایان جنگ به مدت 6 سال، «تامین» بصره بود. تامین اصطلاحی نظامی است که اینجا تسلط بر بصره و نه لزوما تصرف این شهر معنی می‌دهد. سپاه برای تامین بصره در سال‌های میانی جنگ طرحی آماده کرده بود که برای اجرایی شدن به 500 گردان نیروی نظامی احتیاج داشت و براساس آن باید از سه جبهه فاو، هور و شلمچه اقدام می‌شد، اما به سپاه گفته شده بود که ما نمی‌توانیم حتی بند پوتین‌های این تعداد نیرو را فراهم کنیم. عراق همان موقع چند برابر ما گردان نیرو داشت آن‌هم نیروهایی که موظف به حضور درجبهه بودند، درحالی که بیشتر توان نظامی ما را نیروهای داوطلب تشکیل می‌دادند.»
این روایت توضیح می دهد که همواره آقای صفوی در تنظیم طرح های نظامی مشارکت به امضا کردن داشته است که تقریبا هیج تناسبی با میزان نیرو و امکاناتی نداشت که ایران در اختیار داشت. این سیاست نه فقط در سال های میانی بلکه در سال های پایان هم وجود داشته چنان که سردار رشید باز هم اشاره می کند:«نمونه دیگری که می‌تواند جزو مصادیق ادعای نظامیان به شمار‌ رود به زمانی بازمی‌گردد که ما خط مقاومت دشمن را در فاو شکستیم. همزمان با فتح فاو در جبهه سلیمانیه نیز به ارتش عراق هجوم بردیم؛ خط را شکستیم و می‌توانستیم تا سلیمانیه پیش برویم، عراق تا سلیمانیه هیچ نیرویی در برابر نیروهای ایرانی قرار نداشت، اما ما توان و تجهیزات لازم برای پیشروی را در اختیار نداشتیم.»
بنا بر این مهم ترین بحثی که بین نیروهای عملیاتی مانند آقای صفوی و فرماندهان عالی جنگ مانند آقای هاشمی رفسنجانی و روحانی ( که از سال ۶۲ جانشین هاشمی در فرماندهی جنگ بود) وجود داشته مساله امکانات بوده است. اما این پرسش هموراه مطرح بود که مگر کار فرمانده نظامی این نیست که متناسب با امکاناتش عملیات طرحی کند؟ تقریبا امکانی در کشور وجود نداشت که به تدریج در اختیار سپاه قرار نگرفته باشد و این کار مشخصا با حمایت هاشمی رفسنجانی صورت گرفت. حتی در زمان عملیات رمضان نیز کسانی مانند هاشمی رفسنجانی به دلیل تکیه ای که از نظر سیاسی و در سرکوب سیاسی در داخل کشور بر سپاه داشتند با وجود تردید های جدی که در موفقیت عملیات داشتند به آن رضایت دادند.
آقای صفوی و دیگران در آن زمان این امید را در آقای خمینی زنده نگاه می داشتند که می توان بصره را تصرف کرد و آنگاه زمینه سقوط صدام را فراهم ساخت. این استراتژی استراتژی پایان نظامی جنگ بود که از طرف آقای صفوی حمایت می شد و وقتی موفق به اجرای آن نشد تقصیر را به گردن دولت وقت یعنی دولت آقای موسوی و بعدا هاشمی رفسنجانی انداخت که حمایت نکردند. اقای صفوی نمی گوید چگونه ایرانی که بیش از عراق جمعیت داشت و آقای خمینی هم هنوز مورد حمایت بیشتر مردم بود، نمی توانست نیروی مورد نیاز را تامین کند. او نمی گوید که حتی نیروهای داوطلب هم پس از دیدن عملیات هایی که یکی پس از دیگری به سرنوشت مشابه منجر می شوند و به نتیجه نمی رسند کم کم از حضور در جبهه دلسرد شدند. به طوری که بسیج سپاه در سال های آخر جنگ ناگزیر بود به جای نیروهای داوطلب از نیروهایی استفاده کند که به طور اجباری به جبهه فرستاده می شدند.
حتی عملیات هایی مانند والفجر هشت و کربلای پنج که به دست پیدا کردن ایران به سرپل هایی در فاو و منطقه خور ماهی در شمال فاو منجر شد از منظر نظامی به نتیجه مورد نظر نرسید و اگر نبود پوشش تبلیغاتی و سیاسی که دستگاه دیپلماسی جنگی ایران به این دو عملیات داد قطعا ایران نمی توانست از آنها در جهت بردن مسیر قطعنامه های سازمان ملل به سوی قطعنامه ۵۹۸ استفاده کند. برخلاف آنچه آقای صفوی می گوید توجه زیاد جامعه جهانی به دلیل ترس از سقوط صدام در پی این عملیات ها نبود بلکه میزان بالای تلفات نیروهای انسانی دو طرف و استفاده روز افزون عراق از سلاح شیمیایی به حساسیت بیش از پیش جامعه جهانی منجر شد و بسیاری از رهبران دنیا به این نتیجه رسیدند که بهتر است به هر شکلی شده امتیازاتی به ایران بدهند که به پذیرش قطعنامه های سازمان ملل رضایت دهد. قطعنامه هایی که بیش از دو سال بود که دستگاه دیپلماسی ایران برای رسیدن به شرایط بهتر بر روی آن کار می کرد. موید این رخداد تغییراتی است که در فاصله قطعنامه ۵۸۰ سازمان ملل تا قطعنامه ۵۹۸ در متن قطعنامه داده شد.
در فاصله در حدود دو سالی که دستگاه سیاسی و دیپلماتیک ایران در آن زمان بر روی تغییرات مورد نظر در قطعنامه کار می کرد دو نگرانی وجود داشت. یکی این که اگر خبر تلاش برای رسیدن به توافقی برای آتش بس به نیروهای عملیاتی برسد عملا موضع نظامی کشور تضعیف می شود. به همین دلیل فرماندهی جنگ تلاش می کرد فرماندهان عملیاتی جبهه ها را از ورود در مباحث سیاسی مربوط به جنگ دور نگه دارد و این به معنای وجود اختلاف در فرماندهی نظامی و سیاسی نبود. و نگرانی دوم این که با توجه به وخامت وضع جسمانی آقای خمینی اگر او در حین ادامه جنگ از دنیا برود بر میزان نیروهای داوطلب و توان روحی انان در ادامه جنگ تاثیر منفی خواهد گذاشت بنا بر این مساله نگرانی شرایط پس از آقای خمینی نه فقط نگرانی فرماندهی رسمی جنگ بلکه نگرانی بسیاری از رهبران سیاسی آن زمان بود و عجیب است که آقای صفوی خرده می گیرد که فرماندهی جنگ به فکر شرایط سیاسی پس از آقای خمینی بوده است.
گشود جبهه تازه در غرب و در منظقه کردستان که آقای صفوی حالا از آن انتقاد می کند نتیجه طبیعی رسیدن به بن بست در جبهه های جنوبی بود و به این امید صورت گرفت که ارتش عراق را ناگزیر به گسترده تر کردن خط دفاعی خود کند. به طور کلی سیاست فرماندهی جنگ ایران پس از رسیدن به بن بست نظامی در جنوب و شکست استراتژی تامین بصره این بود که بدیل های متفاوتی را به طور همزمان برای ادامه شرایط جنگی و انجام مذاکرات سیاسی در دست داشته باشد. بنا بر این به نظر می رسد مطرح کردن مسایلی مانند اختلاف بر سر سیاست ها یا جدا کردن آقای خمینی از برنامه هایی که توسط فرماندهی جنگ دنبال می شد بیش از ان که بهره ای از واقعیت داشته باشد زمینه سازی برای حمله سیاسی به هاشمی رفسنجانی و نیروهای نزدیک به او باشد. سردار محسن رشید که سال ها مسوولیت حفط و نگهداری اسناد جنگ را بر عهده داشته است در همان مصاحبه ای که از آن یاد شد تاکید کرده است که «همانطور که برخی نظامیان از همراهی نکردن دولت گله کرده‌اند، مقامات کشوری اداره‌کننده جنگ نیز فرماندهان را متهم می‌کنند که دست آنان را برای اجرای ابتکارات دیپلماتیک می‌بسته‌اند، بنابراین این پرسش‌ها را از منظر دیگری هم می‌توان مطرح کرد؛ در واقع، سوال مهم‌ترآن است که آیا در مدل حاکمیتی ایران قرار بود دولت تحت پوشش نیروهای نظامی باشد یا نظامیان زیر سلطه دولت؟ مگر امام به هر دو گروه اشراف نداشت؟ به عبارت دیگر اگر قرار بود یکی از قوای نظامی یا سیاسی تحت تسلط دیگری باشد، چرا در قانون اساسی نیروهای مسلح زیرنظر رهبری تعریف شد؟ از این رو به نظر می‌رسد که مجادله‌یی که در چند سال اخیر در این‌باره شکل گرفته است، بیش از آنکه بیانگر تحلیلی عمیق از تاریخ جنگ باشد، ناشی از فضاسازی‌های رسانه‌یی است.»
در مصاحبه آقای صفوی اطلاعات نادرست دیگری هم هست که امیدوارم در فرصتی دیگر بتوان در باره آن سخن گفت.

انسان بهشتی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎امت مظلوم (شهید آیت الله دکتر بهشتی)‎'s photo.

47 minutes ago

شما را به خدا یک مشت انسان‌نمایِ قالبیِ خاک بر سر نسازید!

"اگر تاکنون به این بچه‌های عزیز و انسان‌های آیندۀ آینده‌ساز، آزادی لازم را عنایت نفرموده‌اید، چقدر به آنها ظلم و خیانت شده است؟ و به چه چیز آنها خیانت شده؟ به شخصیت انسانی آنها. ای معلم با ایمان آگاه و آزاد! به عنوان یک دوست و همفکر و همراهت خواهش می‌کنم، شما را به خدا در این کلاس‌ها یک مشت انسان‌نمایِ قالبیِ خاک بر سر نسازید. انسان بسازید، نه یک مشت انسان‌نمای قالبی ابزاری.
و تو ای روحانی و ای عالم دینی، یا تو ای نویسنده و گوینده غیر معمم! با گفته ها و نوشته هایت یک مشت موجود قالبی، یک مشت انسان نمایی که به کارخانه بزرگ اجتماع سفارش داده اند تا با فلان مدل به دنیا بیاید، با فلان مدل بیندیشد، با فلان مدل زندگی کند و با فلان مدل بمیرد، تحویل آینده نده! آینده بشریت به انسان نیاز دارد؛ انسان برخوردار از شخصیت انسانی؛انسانی که خود را بسازد و محیط خود را.
دوست ندارم دیگر معلم خود را "باغبان" بنامد.دوست ندارم دیگر معلم و مربی خود را "چوپان" تلقی کند.این کلمات مبتذل شایسته شأن معلم نیست.نه شایسته شأن او و نه شایسته شأن آنان که مسئول تعلیم و تربیت آنهاست.معلم و مربی برترین کمک کار به انسانی است که در حال خود ساختن است."

نقش آزادی در تربیت کودکان؛ شهید دکتر بهشتی؛ نشر روزنه ص 165

Photo: ‎شما را به خدا یک مشت انسان‌نمایِ قالبیِ خاک بر سر نسازید!

"اگر تاکنون به این بچه‌های عزیز و انسان‌های آیندۀ آینده‌ساز، آزادی لازم را عنایت نفرموده‌اید، چقدر به آنها ظلم و خیانت شده است؟ و به چه چیز آنها خیانت شده؟ به شخصیت انسانی آنها. ای معلم با ایمان آگاه و آزاد! به عنوان یک دوست و همفکر و همراهت خواهش می‌کنم، شما را به خدا در این کلاس‌ها یک مشت انسان‌نمایِ قالبیِ خاک بر سر نسازید. انسان بسازید، نه یک مشت انسان‌نمای قالبی ابزاری.
و تو ای روحانی و ای عالم دینی، یا تو ای نویسنده و گوینده غیر معمم! با گفته ها و نوشته هایت یک مشت موجود قالبی، یک مشت انسان نمایی که به کارخانه بزرگ اجتماع سفارش داده اند تا با فلان مدل به دنیا بیاید، با فلان مدل بیندیشد، با فلان مدل زندگی کند و با فلان مدل بمیرد، تحویل آینده نده! آینده بشریت به انسان نیاز دارد؛ انسان برخوردار از شخصیت انسانی؛انسانی که خود را بسازد و محیط خود را.
دوست ندارم دیگر معلم خود را "باغبان" بنامد.دوست ندارم دیگر معلم و مربی خود را "چوپان" تلقی کند.این کلمات مبتذل شایسته شأن معلم نیست.نه شایسته شأن او و نه شایسته شأن آنان که مسئول تعلیم و تربیت آنهاست.معلم و مربی برترین کمک کار به انسانی است که در حال خود ساختن است."

نقش آزادی در تربیت کودکان؛ شهید دکتر بهشتی؛ نشر روزنه ص 165‎

http://ghasedakbarun.blogfa.com

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared a link.

3 minutes ago

«به این نتیجه رسیدم که آدمی هرکاری، تکرار میکنم هر کاری که می کند، براى کسب یک چیز است:آرامش! بله، نوشیدن چای در ایوان، پرو کردن لباس و قدم زدن جلوی آینه در تنهایی، کتاب خواندن، به آغوش کشیدن یک بچه، آواز خواندن در حمام، معامله های کلان و پر از ریسک، نصب یک قاب عکس به دیوار اتاق، عضو شدن در گروههای وایبری و واتس اپی، سفر رفتن و چمدان بستن، لالایی خواندن، سوار ماشین فلان مدل شدن، پرش از ارتفاع، بافتنی بافتن، سوار شدن در وسیله برقی هیجان آور شهربازی، نامه نوشتن، پیاده روی تا اداره پست، صدقه دادن، وبلاگ نوشتن، عضو گروههای سیاسی، فرهنگی یا هنری شدن، روی پای بابا خوابیدن، بندانداختن صورت مادربزرگ، روشن کردن چراغ خواب حتی، روضه گرفتن، روضه رفتن و سینه زدن، گریه کردن، دویدن و نفس نفس زدن،حجاب داشتن، نماز خواندن، برعکس این دوتا حتی..... غر غر کردن حتی، فحش دادن حتی، انتقام به کثیف ترین شکل ممکن حتی، متلک انداختن، عدول از قانون ، کتک زدن بچه، ناخن جویدن، مسخره کردن یا خندیدن به کسی، نفرین کردن، زیر آب زدن، چوقولى کردن، دوست پسر و دوست دختر داشتن، پنهان کردن رابطه ای یا آشکار کردن عمدی چیزی که پنهان بوده، امضای طلاق، خودکشی. .... باور دارم که همه اینها براى آن است که ذره ای از سهم آرامش، نصیب آدمی شود و گمشده درونی اش را با کاری،اقدامی،حرفی، علامتی پیدا کند. باور دارم که ته ته همه چیز، کسب آرامش است اما این آرامش براى روح بزرگ ما، کم است. براى این است که زودتر دلگیر میشویم. زود میبریم، زود قهر میکنیم از خدا حتی، شاخ و شانه میکشیم که ال کن و بل کن وگرنه. ...این وگرنه را هم براى کسب آرامش میگوییم. متلاطمیم و ذره ای آرامش می خواهیم. شده با کارهاى بد و بدتر. ... روح ما بزرگ است. این آرامشهای کوچک، آرامش نمیکند. ظرفیتش بیش از اینهاست. باور دارم که همه کارها براى آرامش است اما آرامش اصیل و واقعی اینجا نیست. باید جایی دیگر، دنبالش بگردیم.»
http://ghasedakbarun.blogfa.com/post-307.aspx

قاصدک بارون - راز آدمی

ghasedakbarun.blogfa.com

. این جمله را باید یاد بگیرید . « تعیین موضوع شأن فقیه نیست »

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎امت مظلوم (شهید آیت الله دکتر بهشتی)‎'s photo.

20 minutes ago

سر خیلی از آقایان فقها را کلاه می گذارند! / در بسیاری از موارد نظر فقها ارزش کمتری دارد

" تعیین موضوع شأن فقیه نیست . این جمله را باید یاد بگیرید . « تعیین موضوع شأن فقیه نیست » این جمله را برایتان معنی می کنم .
در رساله ، صاحب فتوا و مرجع تقلید فتوا می دهد ، می گوید آب انگور را اگر بجوشانند قبل از آن که دو سوم آن تبخیر شود خوردنش حرام است . این یک فتواست . این فتوا را سرکه انداز و انگور فروش نمی تواند بدهد . این فتوا را فقیه می تواند بدهد . یک فقیه دیگر هم می تواند مقابل او بایستد و بگوید نخیر ! مکروه است ، حرام نیست . آن بحث بحث فقاهتی است ، اختلاف نظر میان دو فقیه است .
بسیار خوب ، اما شیره پَز یک ظرف آب انگور را در مغازه اش می جوشاند ، یک فقیهِ عالمِ اَعلَم هم که آن کنار ایستاده می گوید : آهای ! حلوایی شیره پَز ! از این نخور ! می گوید چرا آقا ؟ می گوید چون هنوز دو ثلثش تبخیر نشده . می گوید نه خیر آقا ، اشتباه می فرمایید ! من بهتر از شما بلدم ؛ می دانم دو ثلث این تبخیر شده است .
حالا شما می فرمایید چه کنیم ؟ می فرمایید این شیره پز بگوید ، یا مرجع تقلید من می فرماید که دو ثلثش تبخیر نشده ، و لذا نخوریم ؟ آیا نظر این مرجع تقلید در تشخیص این که دو سوم آب انگور این دیگ تبخیر شده ، بر نظر شیره پَز مقدم است ؟ خیر ! نظر آن مرجع در این مورد با نظر دیگران تفاوتی ندارد ، چون تشخیص موضوع و تعیین موضوع ربطی به فقاهت ندارد و کار فقیه نیست . فقیه ، با استفاده از مطالعات تخصصی اش و مقام فقاهتش فتوا می دهد و مثلا می گوید برای آنکه طلاق درست باشد باید در برابر دو عادل انجام گیرد . بسیار خوب ؛ شما آمدید احمد و نقی را برای شهادت دعوت کردید . می گویید اینها عادل هستند ؛ می خواهید در برابرشان طلاقی انجام بدهید . مرجع تقلید از راه می رسد می گوید : طلاق نده ! چرا ؟ برای این که احمد عادل نیست . شما در این جا چه می کنید ؟ آیا می گویید خوب ، چون مرجع تقلید می گوید احمد عادل نیست ، پس او دیگر عادل نیست ؟ نه ! می گویید آن مرجع احمد را درست نمی شناسد؛ من بهتر از او احمد را می شناسم ؛ من با او معاشرت دارم و او را عادل یافتم . اطلاعات آقا درباره احمد از شما کمتر است . ایا این خدشه ای به فقاهت آقا وارد می آورد ؟ نه! تشخیص این که این آقا عادل است یا عادل نیست چه ربطی به فقاهت دارد ؟ مطالعات تخصصی فقاهتی در تشخیص این که این آدم درست و راستی است اصلاً نقشی ندارد . در این جا فوت و فن معاشرت را بلد بودن راهگشاتر است و بهتر می تواند به آدم نشان بدهد که این آدم ، آدم درستکاری است .
اتفاقاً سر خیلی از آقایان فقها ، آدمهای ظاهر الصلاح دغل کلاه می گذارند . فاسق واقعی خودش را به اینها عادل جا می زند ، چون آنها کمتر در زندگی اجتماعی حضور دارند و از این دغل بازیها کمتر خبر دارند . بنا بر این ، نظر آقا در مورد عادل بودن یا فاسق بودن او با نظر مردم دیگر هیچ فرقی ندارد و حتی گاهی ارزش کمتری دارد . وقتی می گوئیم ارزش نظر آقا در این مورد کمتر است هیچ جسارتی به مقام فقاهت آقا نیست و کمترین تزلزلی هم در مسائل مربوط به تقلید و مرجعیت و فقاهت به وجود نمی آورد .
پس تشخیص موضوع کار فقیه نیست ؛ شأن فقیه نیست . یعنی فقاهت او در این مورد دخالتی ندارد."
ولایت،رهبری،روحانیت؛ شهید دکتر بهشتی؛نشر روزنه؛صص 214-216

Photo: ‎سر خیلی از آقایان فقها را کلاه می گذارند! / در بسیاری از موارد نظر فقها ارزش کمتری دارد

" تعیین موضوع شأن فقیه نیست . این جمله را باید یاد بگیرید . « تعیین موضوع شأن فقیه نیست » این جمله را برایتان معنی می کنم .
در رساله ، صاحب فتوا و مرجع تقلید فتوا می دهد ، می گوید آب انگور را اگر بجوشانند قبل از آن که دو سوم آن تبخیر شود خوردنش حرام است . این یک فتواست . این فتوا را سرکه انداز و انگور فروش نمی تواند بدهد . این فتوا را فقیه می تواند بدهد . یک فقیه دیگر هم می تواند مقابل او بایستد و بگوید نخیر ! مکروه است ، حرام نیست . آن بحث بحث فقاهتی است ، اختلاف نظر میان دو فقیه است .
بسیار خوب ، اما شیره پَز یک ظرف آب انگور را در مغازه اش می جوشاند ، یک فقیهِ عالمِ اَعلَم هم که آن کنار ایستاده می گوید : آهای ! حلوایی شیره پَز ! از این نخور ! می گوید چرا آقا ؟ می گوید چون هنوز دو ثلثش تبخیر نشده . می گوید نه خیر آقا ، اشتباه می فرمایید ! من بهتر از شما بلدم ؛ می دانم دو ثلث این تبخیر شده است .
حالا شما می فرمایید چه کنیم ؟ می فرمایید این شیره پز بگوید ، یا مرجع تقلید من می فرماید که دو ثلثش تبخیر نشده ، و لذا نخوریم ؟ آیا نظر این مرجع تقلید در تشخیص این که دو سوم آب انگور این دیگ تبخیر شده ، بر نظر شیره پَز مقدم است ؟ خیر ! نظر آن مرجع در این مورد با نظر دیگران تفاوتی ندارد ، چون تشخیص موضوع و تعیین موضوع ربطی به فقاهت ندارد و کار فقیه نیست . فقیه ، با استفاده از مطالعات تخصصی اش و مقام فقاهتش فتوا می دهد و مثلا می گوید برای آنکه طلاق درست باشد باید در برابر دو عادل انجام گیرد . بسیار خوب ؛ شما آمدید احمد و نقی را برای شهادت دعوت کردید . می گویید اینها عادل هستند ؛ می خواهید در برابرشان طلاقی انجام بدهید . مرجع تقلید از راه می رسد می گوید : طلاق نده ! چرا ؟ برای این که احمد عادل نیست . شما در این جا چه می کنید ؟ آیا می گویید خوب ، چون مرجع تقلید می گوید احمد عادل نیست ، پس او دیگر عادل نیست ؟ نه ! می گویید آن مرجع احمد را درست نمی شناسد؛ من بهتر از او احمد را می شناسم ؛ من با او معاشرت دارم و او را عادل یافتم . اطلاعات آقا درباره احمد از شما کمتر است . ایا این خدشه ای به فقاهت آقا وارد می آورد ؟ نه! تشخیص این که این آقا عادل است یا عادل نیست چه ربطی به فقاهت دارد ؟ مطالعات تخصصی فقاهتی در تشخیص این که این آدم درست و راستی است اصلاً نقشی ندارد . در این جا فوت و فن معاشرت را بلد بودن راهگشاتر است و بهتر می تواند به آدم نشان بدهد که این آدم ، آدم درستکاری است .
اتفاقاً سر خیلی از آقایان فقها ، آدمهای ظاهر الصلاح دغل کلاه می گذارند . فاسق واقعی خودش را به اینها عادل جا می زند ، چون آنها کمتر در زندگی اجتماعی حضور دارند و از این دغل بازیها کمتر خبر دارند . بنا بر این ، نظر آقا در مورد عادل بودن یا فاسق بودن او با نظر مردم دیگر هیچ فرقی ندارد و حتی گاهی ارزش کمتری دارد . وقتی می گوئیم ارزش نظر آقا در این مورد کمتر است هیچ جسارتی به مقام فقاهت آقا نیست و کمترین تزلزلی هم در مسائل مربوط به تقلید و مرجعیت و فقاهت به وجود نمی آورد .
پس تشخیص موضوع کار فقیه نیست ؛ شأن فقیه نیست . یعنی فقاهت او در این مورد دخالتی ندارد."
ولایت،رهبری،روحانیت؛ شهید دکتر بهشتی؛نشر روزنه؛صص 214-216‎

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedSirHermes Marana's status.

34 minutes ago · Edited

ابراهیم نبوی: « در واقع بخش مهمی از زندگی مردم و بسیاری از مرگ هایی که در کشور اتفاق می افتد، ناشی از همین اخلاقیاتی است که معتقد است دیدن فیلم غیراخلاقی است، ولی دزدی از ثروت مردم و توسعه فقر غیراخلاقی نیست»

«یکی از نوابغ جدید حکومت که عضو کمیته مصادیق مجرمانه فضای مجازی آقای روح الله مومن نسب، گفته که « نود درصد محتوای چت و نرم افزارهای موبایل غیراخلاقی است.»
انگار نود درصد خیابانهای کشور غیراخلاقی نیست، انگار نود درصد پاک ترین دولت هزار سال گذشته، فساد مالی نداشتند. انگار نود درصد تصمیمات مجلس به زیان کشور نیست؟ و انگار همه نمی دانیم که علت اعمال کنترل بر ابزارهای ارتباطی نقش آنها در اطلاع رسانی است. زندگی حقیقی را از مردم گرفتند، می خواهند زندگی مجازی را هم بگیرند. همین آقای مومن نسب اضافه کرده که « حضور در فیس بوک بازی در زمین دشمن است.» معلوم نیست چرا می گوید " دشمن"، اصلا دشمن کی؟ اصلا مگر دشمن حکومت و مردم یکی هستند؟ مردم با آمریکا و دنیای غرب مشکل ندارند، این قدر که حکومت و این همه روح الله و مومن هایش با مردم دشمنی می کنند، دشمنان حکومت به مردم لطمه نمی زنند.
همین روح الله گفته است: « ایران ۱۲ میلیون کاربر اینترنت با میانگین سنی زیر ۱۸ سال دارد که در سن ۱۱ سالگی محتوای «غیراخلاقی» در اینترنت را تجریه کرده‌اند.» فکر می کند که بقیه کسانی که زیر سن 18 سال دارند و مثلا در گوشه خیابانها دستفروشی می کنند، یا با گدایی زندگی می گذرانند و اصلا نمی دانند فیسبوک را می خورند یا می آشامند، خیلی زندگی اخلاقی دارند. فعلا ماهواره ها، موبایل، فیسبوک، واتس آپ، یوتیوب، لپ تاپ، اینترنت، دانشگاه، موسیقی، سینما همه غیراخلاقی است، در عوض کتک زدن مردم، آتش زدن پرچم، نعره کشیدن توی خیابانها، بالارفتن از دیوار سفارتخانه ها و دزدی های میلیاردی همه اخلاقی است. می گویم این اخلاق شان ما را کشته است، این جمله فقط یک ضرب المثل نیست، در واقع بخش مهمی از زندگی مردم و بسیاری از مرگ هایی که در کشور اتفاق می افتد، ناشی از همین اخلاقیاتی است که معتقد است دیدن فیلم غیراخلاقی است، ولی دزدی از ثروت مردم و توسعه فقر غیراخلاقی نیست.»

آقای داور نبوی
Ebrahim Nabavi

آرایش غلیظ زیر قبای نامجو

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی Kurosh Alyani‎'s status.

45 minutes ago

آرایش غلیظ زیر قبای نامجو

نامجو راه رفتنی را یافت. یا هو کردند یا سکوت و به روی خودشان نیاوردند که راهی که خودشان و اسطوره‌های پفکی و نمکیشان درش می‌روند بن‌بست است. حالا همایون شجریان تقلیدی خام و خنده‌دار و دست به عصا از نامجو می‌کند. از شجاعتش و ابداعش می‌گویند. شجاعت؟ ابداع؟

مدیریت احمق، فیلترینگ هوشمند

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Ebrahim Nabavi's photo.

4 minutes ago

مدیریت احمق، فیلترینگ هوشمند
من هیچ تردیدی ندارم که وزارت اطلاعات ایران در نابود کردن احزاب و گروههای مخالف خودش با هوشمندی کامل عمل کرده و همه این احزاب را یا از بین برده یا غیرفعال کرده، همچنین هیچ شکی ندارم که بعد از سال ۱۳۸۸ نیروهای امنیتی چنان هوشمندانه کل مخالفین را کنترل کردند که امکان هیچ واکنش اجتماعی و خیابانی نبود، هیچ شکی هم ندارم که ایران برای کنترل سایبری چنان هوشمندانه عمل می کند که تمام مافیای هکرها و سارقین اطلاعات اینترنتی روسی و چینی که اصل جنس هستند، در مقابل ارتش سایبری ایران عاجزند، و البته هیچ تردیدی ندارم که در هشت سال گذشته دزدی های مالی و ارزی که بیش از ۷۰ میلیارد دلار است، زیر چند لایه بصورت هوشمندانه ای عمل شده که به سادگی قابل بررسی و ارزیابی نیست و به همین دلیل بعد از یک سال و با وجود مدارک کافی هنوز دولت جدید با شگفتی از پیچیدگی و هوشمندی این دزدی ها حرف می زند. یعنی واقعا نباید تردید کرد که دولت های معاصر ایران در کنترل کردن مردم، در سانسور کردن، در دزدی کردن و در سرقت اطلاعات واقعا هوشمندانه رفتار کردند. به همین دلیل است که مقامات مسئول اعلام کردند که تازه و بعد از ده سال فیلترینگ خفن، "فیلترینگ هوشمند از شش ماه دیگر آغاز می شود." من این هوشمندی را ستایش می کنم، ولی این را نمی فهمم که اگر این آقایان اینقدر هوشمندی دارند، برای چی در اداره اقتصاد کشور از این هوشمندی استفاده نمی کنند؟ برای ایجاد ثروت و رفاه برای مردم چرا هوشمند نیستند؟ برای دادن خدمات به مردم چرا هوشمند نیستند؟ چرا در اداره صدا و سیما ضریب هوشی شان از دمپایی ابری هم کمتر است؟ چرا برای حفظ منافع ملی کشور مثل عقب مانده ها عمل می کنند؟ واقعا مصیبتی داریم. حکومت زندگی ما را داده دست یک مشت ابله سبک مغز کم عقل و همین باعث شده مردم اعتراض کنند، بعد برای کنترل اعتراضات مردم یک گروه باهوش و نابغه را گذاشته که ذهن و روح ملت را فیلتر کنند، نمی شود آن آدمهای باهوش را بگذارید برای اداره کشور، که کسی هم اعتراضی نداشته باشد و اصلا لازم نباشد از آدمهای باهوش برای فیلترینگ استفاده کنید؟ مصیبتی داریم ها!

Photo: ‎مدیریت احمق، فیلترینگ هوشمند
من هیچ تردیدی ندارم که وزارت اطلاعات ایران در نابود کردن احزاب و گروههای مخالف خودش با هوشمندی کامل عمل کرده و همه این احزاب را یا از بین برده یا غیرفعال کرده، همچنین هیچ شکی ندارم که بعد از سال ۱۳۸۸ نیروهای امنیتی چنان هوشمندانه کل مخالفین را کنترل کردند که امکان هیچ واکنش اجتماعی و خیابانی نبود، هیچ شکی هم ندارم که ایران برای کنترل سایبری چنان هوشمندانه عمل می کند که تمام مافیای هکرها و سارقین اطلاعات اینترنتی روسی و چینی که اصل جنس هستند، در مقابل ارتش سایبری ایران عاجزند، و البته هیچ تردیدی ندارم که در هشت سال گذشته دزدی های مالی و ارزی که بیش از ۷۰ میلیارد دلار است، زیر چند لایه بصورت هوشمندانه ای عمل شده که به سادگی قابل بررسی و ارزیابی نیست و به همین دلیل بعد از یک سال و با وجود مدارک کافی هنوز دولت جدید با شگفتی از پیچیدگی و هوشمندی این دزدی ها حرف می زند. یعنی واقعا نباید تردید کرد که دولت های معاصر ایران در کنترل کردن مردم، در سانسور کردن، در دزدی کردن و در سرقت اطلاعات واقعا هوشمندانه رفتار کردند. به همین دلیل است که مقامات مسئول اعلام کردند که تازه و بعد از ده سال فیلترینگ خفن، "فیلترینگ هوشمند از شش ماه دیگر آغاز می شود." من این هوشمندی را ستایش می کنم، ولی این را نمی فهمم که اگر این آقایان اینقدر هوشمندی دارند، برای چی در اداره اقتصاد کشور از این هوشمندی استفاده نمی کنند؟ برای ایجاد ثروت و رفاه برای مردم چرا هوشمند نیستند؟ برای دادن خدمات به مردم چرا هوشمند نیستند؟ چرا در اداره صدا و سیما ضریب هوشی شان از دمپایی ابری هم کمتر است؟ چرا برای حفظ منافع ملی کشور مثل عقب مانده ها عمل می کنند؟ واقعا مصیبتی داریم. حکومت زندگی ما را داده دست یک مشت ابله سبک مغز کم عقل و همین باعث شده مردم اعتراض کنند، بعد برای کنترل اعتراضات مردم یک گروه باهوش و نابغه را گذاشته که ذهن و روح ملت را فیلتر کنند، نمی شود آن آدمهای باهوش را بگذارید برای اداره کشور، که کسی هم اعتراضی نداشته باشد و اصلا لازم نباشد از آدمهای باهوش برای فیلترینگ استفاده کنید؟ مصیبتی داریم ها!‎

حُرمت یا حلّیتِ استماع آواز بانوان - حسن صنوبری

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared a link.

به رنگ آسمان - حُرمت یا حلّیتِ استماع آواز بانوان - - به رنگ آسمان Lik

حُرمت یا حلّیتِ استماع آواز بانوان

بخشی از متن: «پاسخ آیتالله خامنهای: اگر آنها را از نوع موسیقى مطرب و لهوى مناسب با مجالس لهو میدانید، جایز نیست به آنها گوش دهید، ولى نهى دیگران از باب نهى از منکر منوط به این است که احراز نمایید که آنان هم آهنگهاى مزبور را از نوع موسیقى حرام مىدانند!»

به رنگ آسمان

senobari.blogfa.com

« تعیین و تشخیص مصداق شأن فقیه نیست.»

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared a link.

25 minutes ago

دین آنلاین - فقها؛ تکنولوژی و رسانه‌های نو

www.dinonline.com

«اولین بار که می‌خواستم با میکروفن در مسجد سید عزیزالله بازار تهران سخنرانی کنم، عالمان درجه اول حضور داشتند و هول داشتیم بابت بلندگو. مرحوم حاج میرزا عباسعلی اسلامی که نبش سبزه میدان عطاری داشت، قبل اینکه مردم بیایند، رفت بلندگو را نصب کرد...

ماایرانیان‌مقیم‌مرکز

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

18 minutes ago

خبرش آمده که جوانِ آمریکایىِ مبتکر چالش آب یخ به نفع بیماران ALS، براى غواصى پریده توى آب و غرق شده. یکى زیر خبر کامنت گذاشته: «... اینگونه افراد باید در نظر داشته باشند که زندگی آنها دیگر منحصرا تعلق به خودشان ندارد .دست کم تا جایی که هدفی را که درمسیر آن پا گذاشته اند به مرحله ای برسد تا بصورت یک برنامه جاری و مستمر و خود مدیر در آمده باشد . با همه این ها جای تاسف هست و با خانواده ایشان نهایت همدردی را داریم .»
دومى نوشته: «همیشه کسانیکه که ب دیگران وزندگی دیگران اهمیت میدن. زود از بین ما میرن. تو مملکت ما اوناییکه حکم رانن. اهمیت ندادن اوناییکه که اهمیت دادن ب مردم داخل زندانن. این است فرق آدما»
سومى هم مختصر و مفید گفته:
«اینم نتیجه ی کار خوب !»

#ماایرانیان‌مقیم‌مرکز
#چرابایددرانتخابات‌مجلس‌شرکت‌کنیم
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Moazezinia's status.

56 minutes ago

حاج آقا سلحشور فرموده‌اند: «من برای ساختن سریال حضرت موسی از مردم گدایی می‌کنم ولی از کن و اسکار نه»
حاج آقا، قربان قدتان بروم؛ آن‌قدر پول چیزهایی که ساخته‌اید از این ور و آن ور رسیده که ظاهراً در جریان نیستید که پول فیلمسازی را در جهان کمپانی‌های فیلمسازی می‌دهند و در ایران، دولت و نهادها و جاهای دیگر. کن و اسکار، پول به کسی نمی‌دهند. جایزه می‌دهند. آن هم وقتی فیلم ساخته شد. نه قبل از ساخته‌شدن. به شما هم در هر صورت نمی‌دهند، چون اولا کن و اسکار دست صهیونیست‌هاست و شما یک هنرمند ارزشی هستید، ثانیا کن و اسکار با فیلم سر و کار دارند، نه با چیزهایی که شما می‌سازید و اسمش سریال تلویزیونی است ظاهراً. پس نگران نباشید و با خیال آسوده به کارتان مشغول باشید.

گاهی احساس می‌کنم باید چیزهایی را توضیح بدهم تا خیال آدم‌ها راحت شود و نگران نباشند. احساس مسئولیت است دیگر.

حقوق بشر انسانی یا حقوق بشر آمریکایی؟

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی Kurosh Alyani‎'s status.

12 minutes ago

حقوق بشر انسانی یا حقوق بشر آمریکایی؟

من دو الگوی کاملا مشخص و متمایز برای حقوق بشر می‌شناسم، الگوی انسانی که حقوق بشر را واقعی و لازم می‌بیند و الگوی آمریکایی که حقوق بشر را ابزاری برای دخالت در امور کشورهای مخالفش می‌داند. ظاهرا در کشور ما هم هر دو نوع نگاه به حقوق بشر وجود دارد. بعضی دوستان ما که خیال آمریکاستیزی دارند و رفتار آمریکامنش رسما حقوق بشر را ابزار دخالت می‌دانند و ناراحت هستند که چرا آدم‌های مستقل به نیابت از جمهوری اسلامی ایران نرفته اند بابت ماجرای فرگوسن خاک ایالات متحده را به توبره بکشند.
در شهری پرت با جمعیت اندک ۲۱۰۰۰ نفری در ایالات متحده یک مامور پلیس (که سفیدپوست بوده) به یک جوان ۱۸ ساله‌ی غیرمسلح سیاه‌پوست شلیک کرده و او را کشته است. شلیک در پی گزارش سرقت از یک فروشگاه بوده است. تقریبا چیزی شبیه آن کسی که مامور پلیس در همین تهران خودمان به‌ش ایست داده بود و وقتی نایستاده بود با گلوله به جای لاستیک ماشینش مغزش را پریشان کرده بود.
این که این چه قدر به حقوق بشر مربوط است را من نظر نمی‌دهم. فقط یادآوری می‌کنم که همین ماجرا و تفاوت رنگ پوست پلیس و مرحوم مایکل براون باعث شده این شهر چندین روز غرق در اعتراض و حتی آشوب باشد، از سر تا سر دنیا یک عده خبرنگار بروند آن‌جا و ماجرا را لحظه به لحظه در حد فیلم سینمایی گزارش کنند و اگر یک عکاس را دست‌بند زدند و بردند فورا عکس خندانش را جلوی چشم همه‌ی دنیا بگذارند و گروه‌های مدافع حقوق بشر کلی آدم به این یک وجب شهر اعزام کنند و داستان هنوز هم ادامه داشته باشد.
خب طبیعتا رفتار پلیس آمریکا نامی جز رفتار وحشیانه ندارد. اما این رفتار هر جا که باشد نامش همین است. این طور نیست که در تهران اسم این رفتار باشد هوش‌مندی پلیس یا نهایتا قصور پلیس در انجام وظیفه و در فرگوسن نامش باشد رفتار وحشیانه. نه. ملاک یکی است و این رفتار وحشیانه است. و خب وحشیانه‌تر از این رفتار در همین تهران در همین روزها پیش چشم همه‌ی این دوستان آمریکاستیز رخ داد. یک نفر را که با یک وانت پیکان و یک بلندگو چهار تا تکه آهن قراضه می‌خریده و می‌فروخته تا یک لقمه نان حلال در بیاورد زده‌اند با پنجه بوکس کشته‌اند. اگر کشتن مایکل براون مخالف حقوق بشر است کشتن علی چراغی صد برابرش مخالف حقوق بشر است. بروید سر قاتلش داد بزنید لطفا.

وقتی جان ِ انسان بی‌ارزش می‌شود. - رضا ساکی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎رضا ساکی‎'s status.

18 minutes ago

روش مدیریت پنجه‌بوکسی

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز
رضا ساکی

فرض کنید در یک شهر بزرگ فردی با پنجه‌بوکس می‌زند توی سر یک دست‌فروش و دست‌فروش به رحمت خدا می‌رود. فرض کنید که می‌خواهیم این پنجه‌بوکس مزاحم را مدیریت کنیم تا همه چیز دچار مرور زمان بشود و از یادها و خاطره‌ها برود؛ طوری که نه نشان از پنجه بماند نه از بوکس.

یکی از روش‌های موثر مدیریت در بحث پنجه‌بوکس این‌طوری است که فضای خبری را کنترل کنیم. مثلا به این خبرها دقت کنید:

یک شهروند منسوب به تهران و منسوب به یکی از ارگان‌های شهری با پنجه‌بوکس منسوب به خودش توی سر یک شهروند منسوب به تهران که منسوب به دست‌فروشی بود می‌زند و دست‌فروش فوت می‌کند.

مردی منسوب و کارگر، که بر اثر ضرب و شتم منسوب به مأمورانِ منسوب به گشتِ سدِ معبرِ منسوب به ناحیه ۴ منسوب به منطقه ۴ شهری، به مدت یک هفته در بیمارستان بستری شده بود به رحمت خدا رفت.

سخنگوی قضایی در واکنش به قتل منسوبِ یک کارگر منسوب، با پنجه‌بوکس شخصیِ ماموران منتسب به ارگان فلان، از اجازه حمل باتوم، گاز اشک‌آور و پنجه‌بوکس توسط ماموران منسوب این سازمانِ منسوب اظهار بی‌اطلاعی کرد.

یک مقام منسوب به منطقه ۴ شهری در واکنش به کشته شدن یک کارگر منسوب با پنجه‌بوکسِ کارکنان منسوب به فلان جا گفت: این موضوع به ما ارتباطی ندارد و درگیری صورت‌گرفته بین یک کارگر منسوب با عوامل پیمانکار منسوب در این منطقه منسوب بوده است.

این مقام منتسب ادامه داد: همان‌طور که مشخص است همه چیز منسوب و منتسب است و به ما ربطی ندارد. ایشان درباره این که آیا در بحث موسیقی و ممانعت از تدریس آن هم ممکن است اتفاقی بیفتد که منسوب مثلا به چیزی باشد حرفی نزد اما گفت که دسته سه‌تار زیاد محکم نیست و زود می‌شکند.

باقی بقای‌تان!

بلاتکلیف‌ترین، پرتعلیق‌ترین و ویران‌کننده‌ترین جمله‌ى جهان

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

19 minutes ago

اسکارِ بلاتکلیف‌ترین، پرتعلیق‌ترین و ویران‌کننده‌ترین جمله‌ى جهان را بدهیم به «دِ موبایل ست ایز آف.» این سندِ قطعِ محتومِ ارتباط، با امیدِ فقط محتملِ اتصال. وقتى نمى‌دانى محبوب کجاست: بى‌خیال در شلوغى میهمانى؟ کلافه در ازدحام خیابان؟ آرمیده در آغوش بیگانه؟ خوابیده بر صندلى هواپیمایى به مقصد ناکجاآباد، جایى میان زمین و آسمان؟ یا در حال گذراندن دقیقه‌ى هجدهم از ساعت ٩ صبح یکشنبه‌ى سیاه، در پروازى که همراه با پرنده‌اش مردنى است.
.

سیره‌ی بهشتی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎امت مظلوم (شهید آیت الله دکتر بهشتی)‎'s photo.

42 minutes ago

در اذان و اقامه معتقد به ذکر اشهد ان علیا ولی الله نبود/ می گفتند سنی و وهابی شده!

علی اکبر ناطق نوری:
"روزی دیگر شایعه کردند بهشتی سنی است و در اذان واقامه اشهد ان علیا ولی الله را نمی گوید، به فردی که این شایعه را باور کرده بود، گفتند در نماز جماعت شرکت کن تا خودت بشنوی که اشهد ان علیا ولی الله می گوید، به شهید بهشتی هم گفتند امشب اشهد ان علیا ولی الله را بلندتر بگو تا این فرد بشنود، اما آن شب که آن فرد در نماز جماعت حضور داشت، شهید بهشتی اشهد ان علیا ولی الله را که مستحب بود، نگفت.بعد از نماز از او پرسیدند چرا؟ گفت: من تمام وجودم به ولایت علی شهادت می دهد، اما دیدم اگر امشب بگویم، بخاطر علی نیست. بلکه بخاطر این است که یک مخالف خودم را راضی کنم پس نگفتم ."( سایت بنیاد آثار شهید بهشتی)
اسدالله بادامچیان:
"شخصی گفته بود که شهید بهشتی سنی مذهب است چرا که در اذان نماز خود ذکر علی ولی الله را بر زبان نمی آورد. یک روز همراه با همان شخص جهت اقامه نماز خدمت آیت الله بهشتی رسیدیم، بنده به شهید بهشتی گفتم جهت رد این شبهه اگر امکان دارد امروز ذکر علی ولی الله در نماز را کمی بلند تر بفرمایید، هنگام نماز رسید و در موقع اذان، شهید بهشتی ذکر علی ولی الله را به جا نیاورد، پس از نماز خدمت وی رسیدم و علت این مسأله را جویا شدم و ایشان گفت امروز اگر ذکر علی ولی الله را می گفتم به سبب خوشبین شدن تفکر فردی دیگر به من بود نه برای خدا، به همین سبب من این ذکر را به جا نیاوردم." (خبرگزاری رسا 7 تیر 93)
سید محمدرضا بهشتی:
"از خصوصیات پدرم این بود به هر موضوعی که به لحاظ تحقیقی می رسید ایستادگی و پافشاری خاصی می کرد.مثلا ایشان در اذان و اقامه نماز معتقد به ذکر اشهد ان علیا ولی الله نبود و می گفت چنین چیزی در روایات ما نیست و باکی هم نداشت که افراد سنتی با طرح این نظر به او چه اتهامی می زنند.در آن زمان بعضی که خیلی روی این مسئله هیاهو می کردند به یکدیگر گفته بودند کاری ندارد یک روز منزل ایشان می رویم تا از نزدیک شاهد این قضیه باشیم.پدرم کسی بود که اگر می دانست آنها برای چه منظوری به منزل او آمده اند موقع نماز مثل همیشه این ذکر را نمی گفت نه آنکه برای اینکه بهانه ای به دست آنها ندهد ناچار شود به رغم عقیده اش این ذکر را بگوید." (سیره شهید دکتر بهشتی؛غلامعلی رجایی؛ ص 592)
سید علیرضا بهشتی:
"ایشان بسیاری از مستحبات قابل حذف در اذان و اقامه را که برای اهل سنت حساسیت زا بود حذف می کردند چون وحدت مسلمین را بسیار مهم تر از عمل به چند ذکر مستحب می دانستند بر همین اساس وقتی به ایران بازگشتند بعضی ها علیه ایشان جوی ساخته بودند که ایشان وهابی و سنی است و ولایت علی ع را قبول ندارد." (همان ص503)

Photo: ‎در اذان و اقامه معتقد به ذکر اشهد ان علیا ولی الله نبود/ می گفتند سنی و وهابی شده!

علی اکبر ناطق نوری:
"روزی دیگر شایعه کردند بهشتی سنی است و در اذان واقامه اشهد ان علیا ولی الله را نمی گوید، به فردی که این شایعه را باور کرده بود، گفتند در نماز جماعت شرکت کن تا خودت بشنوی که اشهد ان علیا ولی الله می گوید، به شهید بهشتی هم گفتند امشب اشهد ان علیا ولی الله را بلندتر بگو تا این فرد بشنود، اما آن شب که آن فرد در نماز جماعت حضور داشت، شهید بهشتی اشهد ان علیا ولی الله را که مستحب بود، نگفت.بعد از نماز از او پرسیدند چرا؟ گفت: من تمام وجودم به ولایت علی شهادت می دهد، اما دیدم اگر امشب بگویم، بخاطر علی نیست. بلکه بخاطر این است که یک مخالف خودم را راضی کنم پس نگفتم ."( سایت بنیاد آثار شهید بهشتی)
اسدالله بادامچیان:
"شخصی گفته بود که شهید بهشتی سنی مذهب است چرا که در اذان نماز خود ذکر علی ولی الله را بر زبان نمی آورد. یک روز همراه با همان شخص جهت اقامه نماز خدمت آیت الله بهشتی رسیدیم، بنده به شهید بهشتی گفتم جهت رد این شبهه اگر امکان دارد امروز ذکر علی ولی الله در نماز را کمی بلند تر بفرمایید، هنگام نماز رسید و در موقع اذان، شهید بهشتی ذکر علی ولی الله را به جا نیاورد، پس از نماز خدمت وی رسیدم و علت این مسأله را جویا شدم و ایشان گفت امروز اگر ذکر علی ولی الله را می گفتم به سبب خوشبین شدن تفکر فردی دیگر به من بود نه برای خدا، به همین سبب من این ذکر را به جا نیاوردم." (خبرگزاری رسا 7 تیر 93)
سید محمدرضا بهشتی:
"از خصوصیات پدرم این بود به هر موضوعی که به لحاظ تحقیقی می رسید ایستادگی و پافشاری خاصی می کرد.مثلا ایشان در اذان و اقامه نماز معتقد به ذکر اشهد ان علیا ولی الله نبود و می گفت چنین چیزی در روایات ما نیست و باکی هم نداشت که افراد سنتی با طرح این نظر به او چه اتهامی می زنند.در آن زمان بعضی که خیلی روی این مسئله هیاهو می کردند به یکدیگر گفته بودند کاری ندارد یک روز منزل ایشان می رویم تا از نزدیک شاهد این قضیه باشیم.پدرم کسی بود که اگر می دانست آنها برای چه منظوری به منزل او آمده اند موقع نماز مثل همیشه این ذکر را نمی گفت نه آنکه برای اینکه بهانه ای به دست آنها ندهد ناچار شود به رغم عقیده اش این ذکر را بگوید." (سیره شهید دکتر بهشتی؛غلامعلی رجایی؛ ص 592)
سید علیرضا بهشتی:
"ایشان بسیاری از مستحبات قابل حذف در اذان و اقامه را که برای اهل سنت حساسیت زا بود حذف می کردند چون وحدت مسلمین را بسیار مهم تر از عمل به چند ذکر مستحب می دانستند بر همین اساس وقتی به ایران بازگشتند بعضی ها علیه ایشان جوی ساخته بودند که ایشان وهابی و سنی است و ولایت علی ع را قبول ندارد." (همان ص503)‎

کوه

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedKhamenei.ir's photo.

یک کوهنورد معنای تقوا را خوب می‌فهمد
My dear ones! My children! Practice piety; gain #piety for your own good. Piety means to be careful not to commit sins; to avoid moral decline. For example, imagine you are hiking a mountain trail. If you act out of negligence in any steps you take, your destiny will be put at risk; thus for every step you take you have no other way than taking it carefully. This is the meaning of piety.
Ayatollah Khamenei, 12/7/2000
عزیزان من! فرزندان من! تقوا داشته باشید؛ برای خودتان تقوا کسب کنید.
تقوا یعنی چه؟ تقوا، یعنی مراقب بودن و دچار غفلت نشدن. این‌که میگویند پرهیزگاری؛ این پرهیز، غیر از آن معنای پرهیزی است که نخوردن و نرفتن و اقدام نکردن است. تقوا، یعنی انسان حالت پرهیز و برحذر بودن داشته باشد؛ پرهیز کند از این‌که بلغزد؛ پرهیز کند از این‌که با سر در جایی سرنگون شود. وقتی شما در یک مسیر کوهستانی کوهنوردی میکنید، یا فرضاً از سینه‌ی کوه بالا میروید، هر قدمی که شما برمیدارید، تعیین‌کننده است. اگر نسبت به هر قدمی بیتوجّهی کنید، سرنوشت شما به مخاطره میافتد؛ لذا هر قدمی را که برمیدارید، ناچارید با دقّت بردارید؛ یعنی جای پا را امتحان کنید، بعد بگذارید. این معنای تقواست و در همه‌ی امور زندگی ساری و جاری است. ۱۳۷۹/۰۹/۱۷

Photo: ‎یک کوهنورد معنای تقوا را خوب می‌فهمد
My dear ones! My children! Practice piety; gain #piety for your own good. Piety means to be careful not to commit sins; to avoid moral decline. For example, imagine you are hiking a mountain trail. If you act out of negligence in any steps you take, your destiny will be put at risk; thus for every step you take you have no other way than taking it carefully. This is the meaning of piety.
Ayatollah Khamenei, 12/7/2000
عزیزان من! فرزندان من! تقوا داشته باشید؛ برای خودتان تقوا کسب کنید.
تقوا یعنی چه؟ تقوا، یعنی مراقب بودن و دچار غفلت نشدن. این‌که میگویند پرهیزگاری؛ این پرهیز، غیر از آن معنای پرهیزی است که نخوردن و نرفتن و اقدام نکردن است. تقوا، یعنی انسان حالت پرهیز و برحذر بودن داشته باشد؛ پرهیز کند از این‌که بلغزد؛ پرهیز کند از این‌که با سر در جایی سرنگون شود. وقتی شما در یک مسیر کوهستانی کوهنوردی میکنید، یا فرضاً از سینه‌ی کوه بالا میروید، هر قدمی که شما برمیدارید، تعیین‌کننده است. اگر نسبت به هر قدمی بیتوجّهی کنید، سرنوشت شما به مخاطره میافتد؛ لذا هر قدمی را که برمیدارید، ناچارید با دقّت بردارید؛ یعنی جای پا را امتحان کنید، بعد بگذارید. این معنای تقواست و در همه‌ی امور زندگی ساری و جاری است. ۱۳۷۹/۰۹/۱۷‎

گرسنگان زیر گلدسته طلا

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared a link via ‎اکبر موسوی‎.

«اصلاً این بحث به چه درد می‌خورد، یکی از مؤمنان پولش فوران کرده است، دارد کار خیر می‌کند. چه اشکالی دارد؟ برای یافتن درد نگاه‌تان را از برق طلای گلدسته سر بدهید و به پای گلدسته نگاه کنید. بله زنی نشسته است و گدائی می‌کند و از قضا گرسنه است.
احتمالاً بچه‌های این زن یتیم هستند، شاید هم شوهری علیل یا معتاد یا هر چیز دیگر داشته باشد، و احتمالاً بچه‌هایش نمی‌توانند بروند مدرسه چون پول ندارند دفتر و مداد و مدادتراش بخرند. نمی‌دانم هنوز آن گلدسته‌ی طلا تعظیم شعایر هست یا نه، اما به نظر شما با پول فقط یک گلدسته‌ی طلا چند بچه را می‌توان مدرسه فرستاد؟»

گرسنگان زیر گلدسته طلا

1sama.wordpress.com

از حسین به فقیران نمی‌رسید؟

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی Kurosh Alyani‎'s status.

از حسین به فقیران نمی‌رسید؟

۱. من نجف‌قلی حبیبی را نمی‌شناسم و نمی‌دانم اگر بشناسمش چه حسی نسبت به او خواهم داشت.
۲. من در تهران زندگی می‌کنم. زیاد دیده‌ام کسانی را که از پاجرو و اسپورتیج و بی‌ام‌و و ماشین‌های نه چندان ارزان دیگر پیاده می‌شوند و با قابلمه‌ای ده دوازده نفره در صف نذری محرم می‌ایستند. صفی که باقی حاضرانش هم از همین نوع اند و آدم‌های گرسنه و ندار به دلیل بوی تنشان و چرکی لباسشان جرات نزدیک شدن به چنین صفی را ندارند. صفی که چند ده میلیون هزینه‌ی غذایش شده است و یک لقمه از آن غذا از خیابان کریم‌خان پایین‌تر نمی‌رود.
۳. آن حسینی که من وصفش را از اهل منبر شنیده‌ام، نانش را نمی‌دهد آدم‌های سیر در حال ترکیدن بخورند و کنار همان شهر آدم‌های دیگری گرسنه بمانند.
۴. تعارف که نداریم. همین حرف‌های حبیبی را اگر حاج آقا وجیه‌المنظریان گفته بود الان کلیپش را دست به دست می‌کردند و ازش به نام احیای معارف عاشورا نام می‌بردند. حالا که حبیبی گفته اخ شده.
۵. از حسین به فقیران می‌رسید و از آنان که بانگ حسینی بودنشان پرده‌ی گوش می‌درد به سیران می‌رسد. این ملاک خوبی است برای سنجیدن صداقت‌ها، اگر غرضِ زدن مخالفان سیاسی کورمان نکرده باشد.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

9 minutes ago

گاهی می‌نشینیم پشت میز کافه که فقط یک قهوه بخوریم. نه وقتی برای تلف کردن داریم، نه حوصله‌ای برای گپ زدن، نه کتابی برای خواندن. این‌جور وقت‌ها انتظار داریم کافه‌چی صاف برود سر اصل مطلب. منو هم نیاورد. تعارف بی‌خودی هم نکند. لبخند اضافی هم نزند. قهوه را جلومان بگذارد و خلاص.
گاهی قهوه بهانه است برای نشستن، گپ زدن، کتاب خواندن، وقت تلف کردن. این‌جور وقت‌ها کافه‌چی باید آمدنش را کش بدهد. هی معطل کند. هی ما را یادش برود. اصلن بی‌خیال ما شود. سرش به کار خودش باشد. ما را نبیند. وقتی می‌آید هم شیرین باشد. قهوه را با شیرینی خودش سرو کند.
حالا اگر کافه‌چی باهوش بود و حال ما را به علم حضوری می‌دانست، چه خوب! غلامِ دانش آن کافه‌چیِ باهوشم. اگر نه، کافه را به هم می‌ریزیم؟ در پوستین کافه‌چی می‌افتیم؟ از طعم قهوه ایراد می‌گیریم؟
جواب هرکس که پای خودش. من هم دیگر ربطش ندهم به رابطه که شورش در نیاید.
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedMohammad Hossein Mohammadi's status.

9 minutes ago

عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ کَامِلٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ دَعَا النَّاسَ إِلَى أَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا إِلَیْهِ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ إِنَّ الْإِسْلَامَ بَدَأَ غَرِیباً وَ سَیَعُودُ غَرِیباً کَمَا بَدَأَ فَطُوبَى لِلْغُرَبَاءِ.

هلالى، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، 2جلد، الهادى - ایران ؛ قم، چاپ: اول، 1405ق.

استادمان از قول اقای مجتهدی نقل می کرد که امام زمانی که اولین کارش خراب کردن صدا و سیما نباشد را قبول ندارد. حالا هم جناب ماندگاری دست روی قران می گذارند که یکی از کار هایی که امام زمان در زمان ظهور انجام می دهد طرح تفکیک جنستی است. یکی نیست بگوید اخوی, مگر نخواندی این همه روایت را که گفتند دروغ نبندید به ما. حرف توی دهان ما نگذارید. د اخه بسیجی اگر روزه بودی و این حرف را می زدی روزه ات باطل بود که. مگر علی علیله السلام در زمان حکومتش طرح تفکیکی جنسیتی داشت؟ مگر این همه روایت را نخواندی که امام زمان با دین جدید می آید؟ شما و رفقایتان که اول و اخر تصمیمات و کار های امام زمان را برایش مشخص کردید. پس آن دین جدید لابد اطاعت امر شماست حکما؟ من پیشنهاد می کنم یک وقت خالی هم برای امام زمان در نظر بگیرید بنده خدا شاید خواست مسافرتی چیزی برود یا اصلا کاری چیزی داشت. لا اقل طوری برایش برنامه ریزی کنید که چند ساعت در روز برای خودش داشته باشد. شاید خواست دو رکعت نماز بخواند.
بعد من نمی دانم وقتی لباس و دامن دختری را بخاطر اینکه پوشش طبق نظر شما نیست می گیرید. حرف فقها کشک است که این حق الناس است. اقای ماندگاری اگر بنا بر حرف فقهاست, فقها حرف های زیادی دارند که شما برای اثباتشان دست روی قران که نمی گذاری هیچ. خودت را به نشنیدن هم می زنی.

خدا رحمت کند مرحوم تبریزی را که آخر همه ی فتاوایش الله اعلم می گذاشت.

یک داستان ِ غم‌انگیز ِ طولانی.. :|

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Yasser Noruzi's status.

about a minute ago

چیزی که نوشتم واقعیه و پارسال اتفاق افتاد اما اسم‌ها مستعاره:

داخل ماشین بودیم و نمی‌دانستم مقصدمان کجاست. پرسیدم: «حالا این طرف کی هست؟» سارا گفت: «تو کلاسِ "زندگی خلّاق" با هم آشنا شدیم» پوزخند زدم؛ «تو هم چه جاهایی می‌ری!» گفت: «تو چی کار به این کارها داری؟! اون یه دختریه که تو زندگی‌ش دچار مشکل شده و...» گفتم: «آخه مگه من مشاورم؟ یا روان‌شناسم؟» گفت: «نه. من هم بهش گفتم باید بره پیش روان‌شناس، منتها ترس داره. با خودم گفتم شاید بهتر باشه تو باهاش حرف بزنی بلکه...» و فرمان گرفت پشت یک آوانته‌ی مشکی. پارک که می‌کرد دیدم کنار یک کافه‌ هستیم. بعد هم پیاده شدیم و رفتیم داخل. در، صدای دلنگ دلنگی داد و سارا برای دختری کُنج کافه دست تکان داد. چادری بود با قدی نسبتاً‌ بلند و چهره‌ای دخترانه که وقتی برای سلام کردن بلند شد، نزدیک بود محتویات لیوانش بریزد روی میز. همینکه جلو رفتیم، دست دراز کرد و لبخند زد و کمتر از 23 سالی به نظرم آمد که سارا گفته بود. دست دادم و نشستیم روبه‌روی هم. سارا هم رفت نشست کنارش به خوش و بش کردن. دیدم که لیوانِ آب انارش را هَم می‌زند و می‌خندد؛ طوری‌که فکر کردم شاید مشکلش حل شده باشد. بعد از چند دقیقه، روی صندلی جابه‌جا شدم و گفتم: «عذر می‌خوام. سارا می‌گه شما دچار مشکل شدید. من بهش گفتم من روان‌شناس نیستم. مشاور هم نیستم...» گفت: «بله. در واقع یه مشکلیه که خیلی اعصاب‌مو خرد کرده.» سارا دستش را گرفت و گفت: «راحت باش. یاسر خودیه. رازداره» دختر، گوشه‌ی چادرش را جمع کرد روی زانوها و گفت: «حقیقتش با دوست‌پسرم به مشکل برخوردم» دست‌هایم را داخل جیب کردم و تکیه دادم. ادامه داد: «دیگه دوست‌م نداره. علاقه‌شو بهم از دست داده» ابرو بالا دادم و حائل شدم روی میز؛ «چند وقته با هم هستین؟» گفت: «دو ماه» و فوراً اضافه کرد: «خودِ من هم برای همین ناراحتم.» چانه‌ام را می‌خاراندم و دیدم که تکیه می‌دهد به صندلی. گفت: «تا یه هفته پیش خیلی با هم خوب بودیم ولی...» گفتم: «ببخشید. ولی اصلاً بهتون نمی‌آد دوست‌پسر داشته باشید» طوری خندید که چادر از سرش افتاد و ولو شد پشتِ کمر. تلاشی هم برای برداشتن آن از خود نشان نداد. دست برد به گِرِهِ زیر روسری و گفت: «چطور مگه؟» همانطور که به سارا نگاه می‌کردم، کله جلو کشیدم و گفتم: «ببخشید اینو می‌‌گم. ولی چیزی که می‌پرسم مهمه. رابطه هم داشتین؟» ابرو در هم کشید و به سارا نگاه کرد. من هم دست بردم سمتِ مِنوی کافه و بنا کردم ورق زدم. با قاشق، آب انارش را هَم می‌زد. گفت: «اولین بار تو مسافرت شیراز بود.» مِنو را که بستم، دیدم خیره شده به شمع‌دانیِ خاموشِ روی میز. ادامه داد: «مجید همه‌ی کارهاشو ول کرد اومد دنبالم که تو شیراز تنها نباشم. رفته بودم واسه ثبت نام دانشگاه...» سارا گفت: «اسمِ دوستش مجیده» اما دختر ناگهان برگشت و چادرش را دوباره روی سَر کشید و لیوان را دور مُشت حلقه کرد؛ «هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم وِلَم کنه بره» گفتم: «قهر کرده؟» گفت: «یه هفته‌ست موبایل‌مو جواب نمی‌ده. بهم مشکوک شده» بعد نیم‌خیز شد، نِی‌ای را از داخل بسته‌ی روی پیشخوان برداشت و ادامه داد: «پسوردِ ای-میل‌مو داده بودم بهش.» سارا گفت: «چند بار بهت گفتم این کار رو نکن!» بعد رو کرد به من و ادامه داد: «دختره برداشته پسوردِ ای‌-میل‌شو داده به یارو، اون هم رفته همه‌ی ای-میل‌های قبلی‌شو خونده» دختر گفت: «می‌خواستم بهم اعتماد کنه. می‌خواستم مطمئن بشه که...» گفتم: «کار اشتباهی کردید.». نِی را داخل لیوان کرده بود و سرش را نزدیک برده بود برای نوشیدن اما کله کشید و گفت: «شاید اشتباه کرده باشم ولی اون ای-میل‌ها، مال یک سال پیش بود. مالِ قبلی بود. بهش گفتم که اون ماجرا کاملاً تموم شده و دیگه لزومی نداره الان...» تکیه دادم به صندلی و دست‌به‌سینه گفتم: «باید قانع‌ش می‌کردی. ببینم! اصلاً چرا پسوردِ...» گفت: «قانع نمی‌شه. فکر می‌کنه هنوز با دوست‌پسر قبلی‌م رابطه دارم. هر کاری می‌کنم باور نمی‌کنه که اون ماجرا تموم شده. مشکوکه» قاشق را درآورده بود و گذاشته بود کنار لیوان و این بار با نِی هَم می‌زد. همانطور که دستمالِ کنارِ بشقاب را برمی‌داشت، گفت: «حالا من باید چی کار کنم؟» نگاهش نکردم. دنبال گوشی داخل جیب‌ها می‌گشتم. گفتم: «اولا که اشتباه کردین فوراً رفتین سراغِ سِکس. به هر حال شما دو ماه بیشتر نبود که همدیگه رو می‌شناختین. بعد هم که...» لب به نِی برده بود و می‌نوشید. گفت: «ببخشید تعارف نکردم» گفتم: «بعد هم که اصلاً چرا باید پسورد ای-میل‌تون رو بهش می‌دادین؟ به هر حال برای جلب اعتماد طرف، راه‌های بهتری هم...» و پیامکی را که تازه رسیده بود، چک کردم. صدایش را شنیدم که گفت: «نه! دو ماه بیشتره. سه ساله که می‌شناسیم‌ همدیگه رو. هیچ‌وقت فکرشو نمی‌کردم بره ای-میل‌های قبلی رو... واقعا بهش اعتماد داشتم» گوشی را نگاه کردم و همانطور که پیامکِ کوتاهی را می‌خواندم، گفتم: «سه سال کَم نیست. بچه‌محل‌ هستین؟» سرش را پایین انداخته بود و زیرچشمی سارا را می‌‌پایید. موبایل را روی میز گذاشتم و نگاه‌شان کردم. سارا گفت: «راستش بچه‌محل نیستن. مجید در واقع...» اما دختر، حرف سارا را قطع کرد و گفت: «دوستِ شوهرمه»!

انارالله برهانه.

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

.
تا "شیمی" رابطه درنیامده
سراغ "فیزیک"ش نروید.
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

http://www.khabaronline.ir/detail/367986/sport/iran-soccer

خب، بگذارید رک و راست، تو روی‌تان بگویم: آدمی که دل کندن بلد نیست، باید جان کندن را یاد بگیرد. خوب هم یاد بگیرد. آدمی که می‌ماند و نگاه می‌کند به رفتن دیگران. که سهم‌ش از آدم‌های زندگی‌اش می‌شود یک پنجره توی مانیتور، توی دیوار. آدمی که عادت کرده پشت خط زرد بایستد و دست تکان بدهد. که بنشیند و خود به چشم خویشتن، بیند که جان‌ش می‌رود. و جانش برود، در برود؛ نه یک بار و دو بار و ده بار؛ هر روز و هر شب، هزار بار. و عادت کند به ماندن و جان کندن: با زخم بسترش. با هق‌هق‌ خفه‌ی شبانه‌اش. با دل‌خوش کردن‌ش به چوق الفِ لایِ «یوسف گم‌گشته باز آید به کنعان»ِ دیوان حافظش. و عادت کند آن‌قدر بماند و رفتن آدم‌ها را ببیند که چشم‌هاش دیگر نبیند - مثل اورسولای صد سال تنهایی - و روزی برسد که حتی نفهمد دیگر زنده نیست؛ مرده است! چون آن نفسِ آخری که فرومی‌رود و دیگر برنمی‌آید، راحت‌ترین بخش مردن است؛ برای کسی که «با هر نفس، هزار بار به سوی مرگ دویده» است.
.

حسین نوروزی: «شُل بودن بند شلوار عیب نیست به خودی خود، شل بودن دهنی که به بند شلوار وابسته است، خیلی چندش‌آوره.»

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Norouzi's status.

6 minutes ago

اگر در زندگی رازی دارین، با نزدیک‌ترین رفقاتون هم در میون نگذاریدش؛ چراکه ایشان به‌زودی با دیگران می‌خوابن، نقل محفل گرم‌شون می‌شه راز شما.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Ebrahim Nabavi's status.

19 seconds ago

با این‌که هیچ دل ِ خوشی از ابراهیم نبوی ندارم، و با این‌که عمیقن معتقدم بعضی‌ها که پیر می‌شوند، خرفت هم می‌شوند و مدام هذیان و دری‌وری می‌گویند، و با این‌که این نوشته را تمام و کمال قبول ندارم -چون کلیت یک اثر است که مهم است. نه جزءش.- هم‌خوان می‌کنم که بخوانید. برای آنان که می‌اندیشند. :|

دلواپسان بچه مثبت می شوند
البته که من معتقدم حرف روحانی که ظاهرا نه تنها دلواپس ها را به جهنم فرستاده، بلکه موجب سوختگی بالای هفتاد درصد دل یا سایر نقاط آنان شده، در شان خودش نبود. نه اینکه در شان ریاست جمهوری اسلامی نبود، اتفاقا احمدی نژاد به عنوان رئیس جمهور محبوب اصولگرایان و رهبری ثابت کرد که هم ممه را لولو برده، هم مردم خس و خاشاک هستند، هم مخالفان حکومت و استکبار باید آب بریزند آنجای شان که خنک شود و هم هزار حرف دیگر، ولی این شیوه بیان در شان این رئیس جمهور نبود. نه که فکر کنید در شان مجلس و قوه قضائیه و رهبر نبود، رهبری بارها فرمودند که " به درک که قبول ندارید» یا لطف کردند و به دشمنان گفتند " احمق" یا گفتند " مثل سگ دروغ می گویند." از قضا " جهنم" روحانی خیلی تمیز تر و شیک تر و مودبانه تر از " بهشت اراذل" اصولگرا و دلواپس است. اگر زمانی خاتمی به روحانی بگوید که چرا با عصبانیت حرف می زنی، حتما حق دارد. خاتمی در همه سالهای زندگی اش هرگز در بدترین حالت هم کنترل خودش را از دست نداد. اگر او روحانی را نصیحت کند، حرفی نیست، ولی کوچک زاده که دائم در حال غش و فریاد است و حتی یک عکس که در آن با دست و پا و سر و دماغ و دهن فحش نثار مردم نکرده باشد، ندارد، وقتی این برخورد روحانی را نقد می کند، این دیگر ریختن شکر اضافی در چای است. نریز برادر من! نریز! مرض قند می گیری برایت خوب نیست. من حتی نمی خواهم بگویم این گفته در شان من نبود، چون من به اقتضای کار خودم و گاهی هم عصبانیت بارها از این بدتر حرف می زنم، از من کسی انتطار ندارد.
البته به نظر من نتیجه این حرف و واکنش ها بسیار خوب خواهد بود. همین که آدمی مثل حسینیان که کوچک ترین افتخارش در زندگی این است که گفته « بابا جون! ناسلامتی ما خودمون قاتل بودیم.» ایشان دیروز در مورد روحانی گفت: « احمدی نژاد مثل روحانی اینگونه زشت و کریه صحبت نکرد.» البته آلزایمر که در سن حسینیان طبیعی است، ولی ممه و اونجات بسوزه و زنان رشتی و خس و خاشاک که یادمان هست. تازه! احمدی نژاد به مردم و مخالفان بد و بیراه می گفت، یعنی به میلیونها نفر، یا رهبری شوخی شوخی به همه جهان غرب می گوید احمق، یا جنتی به همه غیرمسلمان ها می گوید جانوران. روحانی به یک گروه سیاسی بی ادب و فحاش گفته بروید به جهنم. پیشنهاد بدی هم نیست. فقط اگر اینها بیایند جهنم این دنیا که زندگی ما را به گند کشیدند، آن جا هم باز دلواپس؟ باز دلواپس؟ به نظرم باید می گفت بروید بهشت که هم پرخاش بهتری باشد هم ما جهنمی ها در آینده راحت باشیم.
دیروز گروهی از نمایندگان کتک بزن فحاش بدهکار یعنی 120 نماینده طوماری علیه این لحن رئیس جمهور تهیه کردند. همچنین همین نمایندگان گفتند: « رئیس جمهور نباید صحبت های خود را در محیطی در بسته مطرح کند.» بعد خودشان برای بررسی این دو کلمه روحانی جلسه غیرعلنی تشکیل دادند.
به نظرم جالب می شود اگر از این پس جلسات هیات دولت در دربند و درکه موقع خوردن لواشک و آلوترش و کشیدن قلیان با حضور مردم تشکیل شود و اصلا چه اشکالی دارد که مذاکرات وین یا ژنو در وسط میدان ولی عصر تشکیل شود، اتفاقا مردم هم جمع می شوند و کلی عکس و سلفی می گیرند و کوچک زاده و دلواپس ها برایشان سنگ پرت می کنند. کلی تفریح می کنیم. البته به نظرم گاهی هم روحانی برای تصمیم گیری در مورد وضعیت امنیتی مرزهای عراق می تواند در خیابان جمهوری وسط ارزفروش ها جلسه بگذارد که ضمن برگزاری جلسه مواظب بازار ارز هم باشد. چیزی که به گمانم نتیجه این حرف خواهد شد، همین است که طبیعتا نماینده ای که این کلمات رئیس جمهور را خلاف ادب می داند، احتمالا از این پس خودش هم کمتر فحش می دهد، رسائی و آقای چماق لری و کوچک زاده هم دیگر کمتر سنگ پرت می کنند، رئیس قوه قضائیه و جنتی و ائمه جمعه هم کمتر چرندیات می گویند. همه مودب و خوب می شوند، می شود مثل زمان شاه. خدا رفتگان شما را هم بیامرزد.

(4 photos)

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎زهرا تشکری‎'s status.

2 minutes ago

پیامبر خدا(ص):کمترین کفر این است که انسان از برادرش سخنی بشنود و آن را نگه دارد تاباآن اورا رسوا سازد.این افراد بهره ای از خوبی نبرده اند.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

19 minutes ago

هیچ چیز نمی‌ماند از آن آدم - اگر پرسیدند کی گفته، مرا نشان بدهید - هیچ چیز نمی‌ماند. عکس‌ها و نامه‌ها را که خودت پاره می‌کنی، لباس‌ها و وسایلش را خودش می‌آید می‌برد؛ یا کسی را می‌فرستد دنبال‌شان. می‌ماند خاطره‌ی خیابان‌ها و کوچه‌ها و پله‌ها، خانگی‌ها و تنانگی‌ها. زحمت این یکی را هم - خیال‌تان راحت - روزگار می‌کشد. یادش تو را فراموش.
اما یک روز که لیوان پر از یخ را می‌آوری تا لبانت بالا، یخ‌ها را با انگشت نگه می‌داری تا به دندان‌هات نخورد، یادت می‌افتد به این که همیشه متنفر بود از یخ توی لیوان‌ها. بعد؟ بعد گشتی می‌زنی توی خودت. می‌بینی اوووه! چه‌قدر رد پاش مانده روی زندگی‌ت: شکلِ خنده‌ها و سبکِ گریه‌هات. عادتِ جوریدن کلمه‌هات. سلیقه‌ی خواندن کتاب‌هات. ترتیبِ فولدرِ آهنگ‌هات. عادتِ سفارش قهوه‌هات. جورِ انتخاب آدم‌هات. دوست داشتن‌هات، دوست نداشتن‌هات. بعد؟ بعد دیگر هیچ. می‌بینی دو قطره اشک دارد می‌سُرد روی گونه‌هات. برای خاطر او؟
نه. برای خاطرِ یخ‌ها.
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

16 minutes ago

(یک)
در وبلاگ قدیمم نوشته بودم «... یادم می‌افتد به صبحی که اتفاقی تلویزیون را روشن کردم و برنامه خردسالان را دیدم، و با چشمان خودم دیدم که مسوول رژی پخش، پای دخترک سه‌ساله‌ای را که با بچه‌های دیگر دور یکی از همین خاله‌خانم‌های تلویزیون جست و خیز می‌کرد، مصداق سانسور تشخیص داده بود و هر بار تصویر به دخترک می‌رسید زوم می‌کرد تا زانو به پایینش دیده نشود! ... با خودم فکر می‌کردم آیا این آدم، این مسوول، این بی‌همه‌چیز، یا رییسش و مسوولش و جانور بالادستی‌اش کسی جز یک بیمار خطرناک جنسی می‌تواند باشد؟! کسی که با دیدن ساق پای دخترکی سه‌ساله قوای جنسی‌اش به کار می‌افتد و دیدن این صحنه را برای مردم مضر تشخیص می‌دهد؟!»
تاریخ نوشته، دی ماه 86 است.

(دو)
«آن‌ها که مورد تجاوز قرار گرفته‌اند، آدم‌های علیه‌السلامی نبوده‌اند و با شراب‌خواری و رقاصی یک عده ‌دیگر را تحریک کرده‌اند که باید در جای خودش به این جرایم هم رسیدگی شود.» این حرف‌های امام جمعه‌ی خمینی‌شهر است؛ پس از تجاوز گروهی عده‌ای از اشرار به زنان دو خانواده، که برای گشت و گذار به اطراف شهر رفته بودند. همان زمان، رییس آگاهی استان اصفهان هم گفته بود «اگر در این حادثه خانم‌ها حداقل حجاب را در باغ رعایت کرده بودند، شاید مورد آزار و اذیت قرار نمی‌گرفتند». خرداد ماه 90.

(سه)
«تمامی این موارد به زور نبوده و در برخی موارد این گرایش، دو طرفه بوده است. بنابراین باید زمینه این گونه گرایش‌ها از بین برود.» این‌ها را «دبیر مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک» و «مشاور وزیر دادگستری ایران» در واکنش به «تجاوز» ناظم یک مدرسه در تهران به چند کودک «۸ تا ۱۱ ساله» گفته است. مرداد ماه 93.

(چهار)
می‌شود به سانسورچی‌های صداوسیما، امامان جمعه، روسای پلیس، گشت‌های ارشاد، مسوولین قضایی و بسیاری دیگر، فحش داد. که داده‌ایم. می‌شود افسوس خورد که چه کسانی دارند بر امورات ما حکومت می‌کنند. که خورده‌ایم. می‌شود آه کشید از جبر جغرافیایی، فقر فرهنگی، عقب‌ماندگی اجتماعی و الخ. که کشیده‌ایم. هم‌چنین، می‌شود پرسید: چرا چنین اتفاقاتی می‌افتد؛ و چنین نظرهایی از سوی آدم‌های «مسوول» ابراز می‌شود؟
خب، پرسیده‌ایم؟

(پنج)
«من و شما هم مسوولیم.»
این جمله، کلیشه‌ی آشنایی است؛ و البته واقعیت هم دارد. لابد از شنیدنش چیزهایی مثل فرهنگ‌سازی و اطلاع‌رسانی و کمپین و اعتراض و الخ به ذهن‌مان می‌رسد. اما منظورم چیز دیگری است. این جمله را این‌طور بخوانید: من و شما هم [بالقوه] مسوولیم. مشاغل و مسوولیت‌هایی که در آن ذهنیت جنسیت‌گرایانه (سکسیستی) یا نژادپرستانه (راسیستی) ما مستقیمن دخیل‌اند، نه کم اند، نه دور. حتی اگر از این که روزی شغلی مثل عضویت در پلیس، نظارت بر پخش تلویزیون، قضاوت در دادگاه و مسوولیت‌های مذهبی داشته باشید، به نظرتان خیلی دور از ذهن و محال می‌آید، مطمئن باشید ده‌ها و صدها موقعیت شغلی و مسوولیت اجتماعی دیگر در انتظار شما هستند که هر کدام‌شان می‌توانند از من و شما یک «دیو» بسازند. بهتر بگویم، «دیو» درون‌مان را بیدار کنند.

(شش)
من و شما - بله، همین شما، زن یا مرد، که دارید این متن را می‌خوانید و شاید همین یکی دو روزه فحشی هم نثار یکی از این حضرات کرده‌اید - قابلیت تبدیل شدن به یکی از همین موجودات را داریم. من و شمایی که وقتی خبر تجاوز به زنی را می‌شنویم، اولین واکنش ذهنی‌مان جمله‌ی «لابد لباسش نامناسب بوده یا خودش می‌شنگیده» است؛ حتی اگر به زبان نیاوریم. یا وقتی درباره‌ی زنی حرف می‌زنیم، جز به کانسپت پر و پاچه و لباس باز و الخ نمی‌اندیشیم. من و شمایی که در هر گونه ارتباط یا محیط اجتماعی، زن را مظهر [...] و مرد را مجسمه‌ی [...] فرض می‌کنیم. من و شمایی که در ذهن‌مان یک رخت‌خواب دائمی پهن است که هر زن یا مردی را فقط توی آن تصور می‌کنیم. حتی من و شمایی که این‌جور فکر نمی‌کنیم، اما اجازه می‌دهیم در حضور ما هرکسی این اراجیف را ببافد و دم برنمی‌آوریم، یا جمع را ترک نمی‌کنیم.

(هفت)
از ماست که بر ماست. باور بفرمایید.

.

شیخ اشراق

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy

27 minutes ago

«یا بنّیَّ! لاعقل لمن لا وفاء له. و لا مروّة لمن لا صدق له. و لا علم لمن لا رغبة له. و لا کَرَم لمن لا حیاء له. و لا توبة لمن لا توفیق له. و لا کنز أنفع من العلم. و لا مال أربح من الحلم. و لا حَسَب أرفع من الأدب. و لا رفیق أزکی من العقل. و لا دلیل أوضح من الموت. و لا کرم أنفع من ترک المعاصی. و لا حِمْل أثقل من الذین. و لا عبادة أفضل من الصمت. و لا شرّ أشرّ من الکذب. و لا کبر أکبر من الحُمق. و لا فقر أضرّ من الجهل. و لا ذلّ أذلّ من الطمع. و لا عار أقبح من البخل. و لا غِنیً أغنی من القناعة.

»وصیة العلامه السهروردی لابنه. (و هی جامعة للنصائح و المواعظ)

+ از لابه‌لای اینستاگرام
(http://instagram.com/p/rHdUNvn_2q/)

آیت‌الله بیات زنجانی.

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎آیت الله العظمی بیات زنجانی‎'s status.

34 minutes ago

« مادامی که پایه های ایمان انسانها، قوی، محکم و ریشه دار نشده و مخاطبین فرامین الهی، با تمام وجود بر صداقت و حقانیت فرمان و کسی که فرمان صادر می کند، به باور حقیقی نرسیده و یا شناخت درستی از آن نداشته باشند و یا اینکه در صدق و حقانیت سخنش بنوعی دارای تردید و دو دلی شده باشند، انتظار مطلوب و متوقع از دستور بدست نخواهد آمد و دقیقاً به عکس آن اگر مخاطب با تمام وجود، صدق سخن را باور داشته و رابطه آمر و مأمور را رابطه مرید و مراد دانسته و اطاعت از او را یکنوع وظیفه و تعهد و مسؤولیت بشناسد، در این صورت آمر در حد مطلوب و شاید بیش از حد انتظار آثار و برکات فرمانش را بدست آورده و نتیجه مورد توقع خویش را خواهد دید.»

بازخوانی پاسخ آیت الله العظمی بیات زنجانی به استفتائی پیرامون بحث جداسازی دختران و پسران در محیط های آموزشی
--------
سؤال:
با توجه به بحث ها و پیشنهادهایی که طی مدت اخیر در مورد جدا سازی دختران و پسران در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور مطرح شده است، حضرت عالی این اقدام را چقدر ضروری می دانید؟ آیا درس خواندن دختران و پسران به طور همزمان و در یک کلاس درس دارای اشکال شرعی است؟ همچنین در تکمیل بحث لطفا نظر شخصی خود را در مورد مزایا و مضرات جداسازی جنسیتی در دانشگاه ها بفرمایید؟
پاسخ:
با سلام و تحیت؛
به اعتقاد اینجانب، مطرح کردن جداسازی جنسیتی در دانشگاهها و دیگر مراکز علمی، تکیه بر موضوعاتی خاص، جزئی و غفلت از یک سری مسائل اساسی و محوری است.
همگان می دانند بیش از ۳۰ سال از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد و در این مدت طولانی، تمام امکانات اجرائی، سیاسی، فرهنگی و آموزشی دست نیروهای انقلاب اسلامی بوده است و نسل حاضر کنونی نیز، نسل دوران طاغوت نیست بلکه نسل دوران ما و انقلاب اسلامی است و انتظار همگان این بوده و هست که در سایه برنامه ریزی های دقیق، درست و اعتمادساز میان جامعه و حاکمیت، وضعیت طوری پیش برود که جامعه ما بصورت جامعه مکی و مدنی جلوه کند؛ زن و مرد، و دختر و پسر در عین اینکه روابط خود را تنظیم و تعریف کنند، طوری در جامعه و در کنار هم زندگی کنند که این نوع زیستن، هم نشان گر اخلاق باشد و هم نشان گر هنر، زیبائی، علم و فرهیختگی.
حال با توجه به پرسش های مورد بحث، سئوال اینجاست که اگر بنا بود زن و مرد در محیط اجتماعی، در محیط هائی به دور از همدیگر زندگی کنند آیا در کنار خانه خدا، نباید میان زن و مرد پرده می کشیدند و آیا نباید در طواف، میان جنسیتهای مختلف جدائی می اندختند؟ آیا محیط دانشگاهها مقدس تر از حرمین شریفین است؟ ممکن است مطرح شود که آنجا استثناء است؛ پاسخش این است که جمهوری اسلامی می خواست و می خواهد که مدل حیات اجتماعی را مانند محیط و مدل جامعه نبوی بسازد و با تقویت پایه ی ایمان و با اعتلاء مبانی معرفتی، وجود شناسی و انسان شناسی و با بروز و ظهور علائم و نشانه های صداقت، راستی و عدالت در برخوردها، فرهنگها و سیاست ها و با تامین آزادیهای فکری، فردی و اجتماعی و با رعایت حقوق مضاعف و استقلال حکومت و مردم و با رفع بی عدالتیها و تبعیضهای غیر اسلامی و غیر انسانی، اعتماد جدی مردم را بدست آورد و در ظل این اعتماد، مظاهر جامعه را در خفا و علن، مظاهر عفاف، ذکرالله، فکر و اندیشه، فرهنگ، علم و تحقیق نشان دهد و در چنین اجتماعی، دیگر احتیاجی به جداسازی مطرح امروز نیست.
البته ممکن است این نوع جداسازی بصورت محدود و در موارد خاص و جزئی و بصورت کوتاه مدت، اثرات قابل دفاعی داشته باشد ولی در دراز مدت ممکن است بدلیل عدم هماهنگی با شرایط دیگر، نوعی حالت اکراه و غیر طبیعی و قسری بودن را به همراه بیاورد و مطابق قانون عام فلسفی، قسر دوام نمی یابد و بر ضدش تبدیل خواهد شد که در این صورت تبعات ویران گرانه ای را خواهد داشت که به آسانی قابل جبران نخواهد بود.
به نظر می رسد علت اینکه آیه لزوم عفاف و پوشش در قرآن کریم در سوره نور که از سوره های مدنی است آمده است و مخاطبین این آیات مردان و زنان مومن هستند و فرمان لزوم رعایت آن با تاکیدات فراوان از طرف خدای منان توسط رسول خدا (ص) بر مومنان صادر گردیده است، به همین جهت است که مادامی که پایه های ایمان انسانها، قوی، محکم و ریشه دار نشده و مخاطبین فرامین الهی، با تمام وجود بر صداقت و حقانیت فرمان و کسی که فرمان صادر می کند، به باور حقیقی نرسیده و یا شناخت درستی از آن نداشته باشند و یا اینکه در صدق و حقانیت سخنش بنوعی دارای تردید و دو دلی شده باشند، انتظار مطلوب و متوقع از دستور بدست نخواهد آمد و دقیقاً به عکس آن اگر مخاطب با تمام وجود، صدق سخن را باور داشته و رابطه آمر و مأمور را رابطه مرید و مراد دانسته و اطاعت از او را یکنوع وظیفه و تعهد و مسؤولیت بشناسد، در این صورت آمر در حد مطلوب و شاید بیش از حد انتظار آثار و برکات فرمانش را بدست آورده و نتیجه مورد توقع خویش را خواهد دید.
با این شرح، اقدام بر جداسازی عینا مانند حجاب و لزوم ستر و عفاف برای جوامع اسلامی است؛ بدون شک و تردید حجاب، عفاف و پوشش از مصرحات کتاب الهی و از مسلمات اسلام است، اما رعایت آن در صورتی قابل تضمین است که انسان با ارائه درست مفاهیم اسلامی و با برخوردهای منطقی و تکریم آمیز و ارائه اسلام بصورت مطلوب، زیبا و صحیح، اعتماد مردم را جلب کند و با تکیه بر نصرت خداوند و ایمان مردم و اعتماد آنان بر حاکمیت، حمایت از دستورات و برنامه های آن را وظیفه ملی، اخلاقی، دینی و وجدانی خود بداند و الا موفق نخواهد بود و از همین جا بخوبی بدست می آید که اگر بدون جلب اعتماد نسل جوان جامعه، بصورتی ناپخته و با روشی اقتدارگرایانه، اعمال قدرت شود، امکان بروز نتیجه ای عکس، وجود خواهد داشت؛ بنابراین با اصلاح روش برخوردها و جلب اعتماد دانشجویان و با بها دادن به آنان و استمداد از قدر محیرالعقول نسل جوان، می توان حتی بدون مطرح نمودن سیاست های ناکارآمد، روابط میان آنان را طوری تنظیم و تعریف کرد که هم تضمین کننده سلامت روابط و نیز سلامت جامعه باشد و هم شاهد رشد فکری و علمی دانشگاهها و مراکز آموزش بود.

http://goo.gl/5pGT5f

عرفان سِلفی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedMohammad Ali Sultanmoradi's photo.

August 6

عرفان سِلفی
نارسیسِ ِ نفرین شده، اسیر چهرۀ خود در آب افتاد. فلوطین از بهره ای که از جسم داشت شرمسار بود، چه رسد که از او چهرهای بسازند. شاگردانش صورتگری را آوردند تا بدون اطلاع وی چهره اش را به خاطر بسپارد و تندیسش را بسازد و آنچه امروز مانده حاصل همین تلاش شاگردان بود. از میکل آنژ صورتگر، جز یکی دو پورترۀ محو باق نمانده است. ون گوگ آن چه از خود کشید جز تصویر روحش نبود، وگرنه از که پنهان است که از ون گگی که دیگران میدیدند بیزار بود. به سختی از ویرجینیا ولف یکی دو عکس گرفتند که بعدیها یادشان نرود زیبایی مادرش را به ارث برده. سلینجر را که دیگر خودتان میدانید چقدر بدعنق بود. هرچند از او نیز پس از مرگ عکسهایی نگه داشتند. صادق هدایت کافکا را درون خود میدید و وقتی میخواست پرتره بگیرد، به عکاس می سپرد هردو گوشش پیدا باشد، تا نکند کسی به اشتباه فکر کند این صداق است نه فرانتز. از اینها گذشته مارلون براندو دوست داشت دیگران فکر کنند او از عکاسها بیزار است. (یک ماجرای شک برانگیز هم دارد با یکی از این پاپارتزیها که گرفته بود بدبخت را زده بود) اما در هر صورت نشان داد که میداند آنتی-نارسیسم چه فضیلتی است.
اما ما فیسبوکیان چه؟ چیزی نیستیم جز پورتره هایی که به عکس یا به خط از خودمان درست میکنیم. خودی که از تابش و بازتاب فتونهای نور به عدسی تولید میشود. متون خود ارجاع و #سلفی های خود ارضاء. سلفی نگرفتن در آخر الزمان، از نگه داشتن زغال جکسُن گداخته در دست سخت تر است! بسیار از خطر تنها شدن در شبکه های اجتماعی شنیده اید؛ اما این حرف را با آن واپسگراییهای کف مئابانه یکی نکنید. این متن میگوید: درون تو خودِ دیگری هست. آن را به تصویر بکش. اگر چیزی نداری برو. وقتی خودی داشتی بیا و از آن بگو.

Photo: ‎عرفان سِلفی
نارسیسِ ِ نفرین شده، اسیر چهرۀ خود در آب افتاد. فلوطین از بهره ای که از جسم داشت شرمسار بود، چه رسد که از او چهرهای بسازند. شاگردانش صورتگری را آوردند تا بدون اطلاع وی چهره اش را به خاطر بسپارد و تندیسش را بسازد و آنچه امروز مانده حاصل همین تلاش شاگردان بود. از میکل آنژ صورتگر، جز یکی دو پورترۀ محو باق نمانده است. ون گوگ آن چه از خود کشید جز تصویر روحش نبود، وگرنه از که پنهان است که از ون گگی که دیگران میدیدند بیزار بود. به سختی از ویرجینیا ولف یکی دو عکس گرفتند که بعدیها یادشان نرود زیبایی مادرش را به ارث برده. سلینجر را که دیگر خودتان میدانید چقدر بدعنق بود. هرچند از او نیز پس از مرگ عکسهایی نگه داشتند. صادق هدایت کافکا را درون خود میدید و وقتی میخواست پرتره بگیرد، به عکاس می سپرد هردو گوشش پیدا باشد، تا نکند کسی به اشتباه فکر کند این صداق است نه فرانتز. از اینها گذشته مارلون براندو دوست داشت دیگران فکر کنند او از عکاسها بیزار است. (یک ماجرای شک برانگیز هم دارد با یکی از این پاپارتزیها که گرفته بود بدبخت را زده بود) اما در هر صورت نشان داد که میداند آنتی-نارسیسم چه فضیلتی است.
اما ما فیسبوکیان چه؟ چیزی نیستیم جز پورتره هایی که به عکس یا به خط از خودمان درست میکنیم. خودی که از تابش و بازتاب فتونهای نور به عدسی تولید میشود. متون خود ارجاع و #سلفی های خود ارضاء. سلفی نگرفتن در آخر الزمان، از نگه داشتن زغال جکسُن گداخته در دست سخت تر است! بسیار از خطر تنها شدن در شبکه های اجتماعی شنیده اید؛ اما این حرف را با آن واپسگراییهای کف مئابانه یکی نکنید. این متن میگوید: درون تو خودِ دیگری هست. آن را به تصویر بکش. اگر چیزی نداری برو. وقتی خودی داشتی بیا و از آن بگو.‎

تبلیغات اسرائیلی، تبلیغات پاداسرائیلی

August 4, 2014 at 2:17am

(۰)

امروز تمام مدت به این عنوان فکر می‌کردم. اسرائیل در تبلیغاتش چه می‌کند و ما چه می‌کنیم؟ چند نمونه می‌نویسم.

(۱)

کار فرانک لوتز

یک زحمتی بکشید و کلیدواژه‌های Frank Lutz و Hasbara را جست‌وجو کنید. هم آقا را باید شناخت و هم موضوع را. «هَ‍ ثبَرّه» اسم دیپلماسی عمومی اسرائیل است و آقای فرانک لوتز هم کسی است که سال ۲۰۰۹ پول گرفته تا بنشیند یک دست‌نامه برای این دیپلماسی عمومی دربیاورد. متن این دست‌نامه لو رفته و می‌توانید دانلود کنید و بخوانیدش. حدود ۱۷۰ صفحه است در فرمتی که من دارمش. یعنی همین مارک رگو عینا دارد سطر به سطر اجرایش می‌کند و نتیجه هم می‌گیرد. یک کار زبان‌شناسانه و روابط عمومی و روان‌شناسی اجتماعی و... توامان خیلی جدی است که جواب هم می‌دهد عجیب.

(۲)

لشکر بلاگرهای اسرائیل‌دوست

قبل از کار فرانک لوتز حضرات خواب بودند؟ نه. ۹ ژانویه‌ی ۲۰۰۹ ریچارد سیلورستاین در گاردین مطلبی نوشت با نام «Hasbara spam alert»، خلاصه اش این که وزارت خارجه‌ی اسرائیل بودجه‌ای را به کار انداخته بود تا از کامنت‌گذاران «اسرائیل‌دوست» در سایت‌های خبری حمایت کند و این‌ها مطلب‌های مخالف اسرائیل را با کامنت‌های مخالفشان بمباران کنند.

ده روز بعد کنعان لیپشیص در هَ‍ ‍اَرِص مطلبی نوشت با عنوان «Israel recruits 'army of bloggers' to combat anti-Zionist Web sites». عنوان متن خود گویا است. هم‌زمان در تهران ۳۰ دی ۱۳۸۷ است و می‌توان نگاه کرد که لشکر بلاگرهای ما در آن زمان مشغول چه بودند. دسته‌های مختلف که هر کدام دیگری را «دشمن» خودش و وطنش می‌دید و از این دیدگاه هم کوتاه نمی‌آمد و خب طبیعتا در این میان دشمن واقعی کاملا خرسند داشت کار خودش را می‌کرد.

لبته در روز ۱۸ ژانویه هم جاناتان بک در جیروزالم پست مطلبی با عنوان «'اLatest hasbara weapon: 'Army of bloggers» نوشته بود که همان حرف را زده بود که فردایش لیپشیص در هَ‍ ‍اَرِص نوشت.

(۳)

یگان جنگ شبکه‌ای

طرح بالا که موفق از آب درآمد، در ۱۰ جولای ۲۰۰۹ رونه قوپربویم در یدیعوت احرونوت مطلبی نوشت با عنوان «Thought-police is here» و از اقدام وزارت خارجه‌ی اسرائیل برای سر و سامان دادن تیمی خبر داد که وظیفه‌شان رصد ۲۴ساعته‌ی محتوای اینترنت و یافتن مطالب مخالف اسرائیل و درافتادن با آن‌ها بود. یازده روز بعد هم جاناتان کوک در کانترپانچ مطلب «Israel's Internet War» را در همین مورد نوشت. مطابق با ۱۹ تا ۳۰ تیر ۱۳۸۸ در تهران. مقایسه با خودتان.

(۴)

ترمیم وجهه در دستور کار کابینه

۱۲ فوریه‌ی ۲۰۱۰ بَرَق رَوید در هَ‍ ‍اَرِص مطلب «Think tank: Israel faces global delegitimization campaign» را نوشت. مطلب با گفتن از گزارشی آغاز می‌شد که چند روز پیش از آن در کابینه‌ی اسرائیل طرح شده بود و نشان می‌داد اسرائیل باید به فکر ترمیم وجهه‌ی جهانی خودش باشد. کاری که کابینه آن را در دستور کار خود گذاشت و به دقت دنبال کرد.

(۵)

فیس‌بوک سربازان مونث و کلیپ‌های وجهه‌ساز

من عمد دارم که در این‌جا به هیچ تبلغ اسرائیلی‌ای لینک ندهم. امروز سه ویدیوی چند دقیقه‌ای درباره‌ی زنان شاغل در ارتش اسرائیل می‌دیدم. با ساختی بسیار ساده و شدیدا تاثیرگذار. گمان کنم ارتش اسرائیل - که بارها اعلام کرده که حسابِ فیس‌بوکِ اعضایش را چک می‌کند - چیزی حدود ۱۰۰۰ عکس مختلف از فیس‌بوک سربازان مونث خود جمع کرده است. عکس‌هایی در حالت‌های مختلف که چند عنصر در همه‌ی آن‌ها مشترک است: زن، شادی، اسلحه، فضای غیررسمی و دوستانه، نبودن هیچ غم و ناراحتی و خون و چیزهایی از این دست، و در بعضیشان هم طبیعت یا فضای زیبا نقش جدی دارد. این عکس‌ها را داده به گروه‌های کلیپ‌ساز تا با آهنگ‌های مختلف و با سلیقه‌ی خودشان از این عکس‌ها کلیپ بسازند. و مطمئن ام برای این سه کلیپ که من دیدم فکر و تلاش زیادی صرف کرده‌اند. نتیجه؟ هر آدمی که از پیش شناختی از اسرائیل یا مشکل خاصی با ارتش اسرائیل نداشته باشد نه تنها با دیدن این کلیپ‌ها عاشق اسرائیل می‌شود که عاشق ارتش اسرائیل نیز می‌شود و در آدم‌کشی هم تشویقشان خواهد کرد. کلیپ‌ها شدیدا تاثیرگذار و فریبنده هستند.

(۶)

۱ در ۲۰ = ۲۰

هر چه به ذهنم فشار می‌آورم تنها اثر هنری تاثیرگذار و جدی‌ای که یادم می‌آید در حمایت از مردم غزه در فضای مجازی فارسی‌زبان دیده‌ام پوستر گلرخ نفیسی است درباره‌ی چهار کودکی که اسرائیل در ساحل غزه کشت. دیگر؟ فرض کنیم من ۹۵ درصد کارهای موثر و جدی را ندیده باشیم. می‌شود ۲۰ پوستر. ۷۰ میلیون آدم و این همه احساس مسئولیت در میان این ۷۰ میلیون و نهایتا ۲۰ پوستر؟

(۷)

دروغ تنها به امپراتوری دروغ کمک می‌کند

یک ویدیو از دیدار بنیامین نتانیاهو و هیلاری کلینتون در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲ را بریده‌اند و تدوین مجدد کرده‌اند و یک متن دروغ رویش سوار کرده‌اند و ترجمه‌ی متن دروغ را هم نوشته‌اند. این شده کار رسانه‌ای در مبارزه با اسرائیل. مبارزه از راه دروغ گفتن. آن هم دروغ‌های مسخره‌ای که هر بچه‌ای بشنود خنده‌اش می‌گیرد. نتیجه؟ اسرائیل‌دوست‌های بند ۲ و ۳ خیلی مودب و مهربان همه جا توضیح می‌دهند که این ویدیو ساختگی است و جوری با ادب و احترام توضیح می‌دهند که ناخودآگاه در مخاطب این احساس را ایجاد می‌کند که از خودش بپرسد «نکنه همه‌اش کشک باشه؟» و بی‌تردید زحمت ایجاد این تردید در دل مخاطب را همان‌ها کشیده‌اند که اگر خوش‌بین باشیم ساده بودند و گمان می‌کردند می‌توانند با دروغ به جنگ اسرائیل بروند.

(۸)

ماجرای تاسف‌بار @daviddovadia

یک نفر یهودی مخالف اسرائیل و مدافع حقوق مردم غزه و فعال حقوق بشر مدتی است که در توییتر با اکانت @daviddovadia مطلب می‌نویسد. آدمی است که بی هیچ چشم‌داشتی زحمت می‌کشد و تا حال هم اسرائیل نتوانسته ساکتش کند. بعد ناگهان تصویری منتشر می‌شود که طوری ساخته‌اندش که انگار از توییتر او است و در آن توییت کرده من امروز ۱۳ تا بچه را کشتم و چند فحش ناموسی هم به مسلمان‌ها داده است.

بعد همه‌ی دوستان غزه‌دوست ما بی این که کمی مغزشان را به کار بیندازند یا به سرانگشتشان زحمت دو تا تایپ ساده و جست‌وجو را بدهند این تصویر را هم‌خوان می‌کنند و موجی علیه @daviddovadia راه می‌اندازند. کار به جایی می‌کشد که جاعلان محترم در تصویرهای بعدی مدعی می‌شوند شماره‌ی ماشین او را هم شناسایی کرده‌اند و تصویری از پلاک یک ماشین را هم منتشر می‌کنند. یک‌شبه @daviddovadia اصلی را نابود کردند و یک تصویر چرکین جایش گذاشتند. حالا اگر دلشان بخواهد در قدم بعدی دو سه تا از آن اعضای تیم اسرائیل‌دوستان شبکه‌ای را می‌گمارند که با چهره‌ای ظاهرا موجه و جویای حقیقتْ اسناد ساختگی بودن این توییت را آشکار کنند و نهایتا هم کل ماجرا را به گردن حماس بیندازند. همین امروز من دست کم دو توییت اسرائیلی دیدم که این توییت را فریب و جنگ روانی حماس نامیده بودند.

(۹)

به عمل کار برآید؟

آن‌ها که زمانی با هزاران اسم بی‌مسما مثل عمار و انصار و منصورون و مناصرین و استنصاریین و استشهادیین و کوششی و جنبشی و هزار اسم دیگر وبلاگ و فیس‌بوک و گوپلاس و چیزهایی از این دست می‌گرداندند و تمام مطالبشان هم کپی‌کاری از روی دست هم بود و دزدیده از کتاب ها و سایت‌های دیگران، حالا یا سر در گریبان خودشان فرو برده‌اند یا نهایت کاری که می‌کنند این است که چهار تا عکس وحشت‌ناک بچه‌ی کشته و تکه‌پاره و بدن‌های قطعه‌قطعه شده هم‌خوان می‌کنند و خب طبیعتا هر قدر آن کلیپ‌های ارتش اسرائیل مخاطب را جذب ارتش جنایتکار اسرائیل می‌کند، این تصویرها مخاطب را از هرگونه تماسی با موضوع غزه و فلسطین و.. گریزان می‌کند.

(۱۰)

اسرائیل‌دوست بلبل‌زبان فارسی‌گوی

یکی از همین اسرائیل‌دوستان فارسی‌نویس، یک‌تنه وسط میدان ایستاده و راحت همه‌مان را مچل خودش کرده است. خیلی راحت در آمارها و حقیقت ماجراها دست می‌برد. در یکی از متن‌هایش ما مخالفان اسرائیل را غارنشینان ۷۰۰۰ ساله خطاب می‌کند و کسی هم نیست که یقه‌اش را بگیرد و بگوید نهایتا ما اگر به اصل قومی قبیله‌ایمان هم برگردیم ۲۵۰۰ ساله هستیم نه ۷۰۰۰ ساله و اسرائیلی که ازش طرف‌داری می‌کنی خودش را می‌کشد تا برای خودش سابقه‌ی ۴۰۰۰ ساله جعل کند. اگر سابقه بد باشد قطعا برای دوستان تو هم بد است.

یا مثلا یک روز متنی می‌نویسد و خیلی راحت و واضح کشورهایی را که مدافع اسرائیل نیستند به عنوان جبهه‌ی کشورهای مدرن حامی اسرائیل نام می‌برد. یعنی واضحا رای‌های سازمان ملل را که مستند و مکتوب موجود است تحریف می‌کند.

در برابرش یک عده که اصلا سکوت را ترجیح می‌دهند و یک عده هم که به دامش می‌افتند و می‌روند جوابش را بدهند حتی کمی فکر نمی‌کنند که او چه گفت و من چه جواب بدهم و راحت پرخاش می‌کنند و حرف‌های ضعیف و قابل رد کردن می‌زنند و با این کار ناخواسته دکان او را رونق بیش‌تری می‌دهند. و خب نوش جانشان وقتی طرف برمی‌گردد و از پایین بودن سطح مباحث در فضای مجازی فارسی گله می‌کند.

نهایت داستان

نهایت داستان همین است که می‌بینید. این همه آدم معترض اما ناتوان و بی‌اراده و تن‌پرور نشسته‌ایم و نهایت کاری که ازمان برمی‌آید این است که منتظر بمانیم تا کسی دو خط متن عاطفی در حد انشای بچه مدرسه‌ای‌ها بنویسد (همه را بکشید آخرین مادر آخرین کودک را به سبد خواهد سپارد، همه هم برایش سر و دست می‌شکنند و هیچ کس انگار حواسش نیست در این متن چه قدرت بلامنازعی تصویر شده اسرائیل) یا یک ویدیوی خبری هم‌خوان کند یا متنی را ترجمه کند و همه حاصل کارش را تکثیر کنیم بی این که حتی یک آن از خودمان بپرسیم «کار می‌کند؟ چه کار می‌کند؟»

یعنی واقعا یافتن ۱۰۰۰ تا عکس از فلسطین و زندگی انسانی در فلسطین و کار کردن با چهار تا نرم‌افزار تدوین این قدر سخت است که هیچ کلیپ بی کشته و خونی از فلسطین در دستمان نباشد که به مردم دنیا نشان بدهیم و بگوییم ببینید، اسرائیل تلاش می‌کند آدم بودن این مردم را انکار کند، اما این مردم در تمام نداشتن‌هاشان و در تمام فشارها و رنج ها و کشتارها باز هم آدم‌وار زندگی می‌کنند؟

از اول این نسل‌کشی وقاحت‌بار اسرائیل روی چند نکته‌ی دروغ تاکید می‌کند. یکی این که این یک «درگیری» است. کدام درگیری؟ موضوع کاملا یک‌طرفه است و یک نسل‌کشی است. خیلی سخت است یک سری موشن گرافیک خوب ساختن که بگوید این نسل‌کشی است نه درگیری؟

هی تکرار می‌کند که حماس از نقاط مسکونی موشک می‌اندازد. جمعیت نوار غزه بیش از ۱٬۸ میلیون نفر است و وسعتش ۳۶۰ کیلومتر مربع. یعنی در هر کیلومتر مربع به طور متوسط ۵۰۴۶ نفر زندگی می‌کنند. به بیان دیگر «آدم‌ها دارند توی هم می‌لولند و اصلا جای غیرمسکونی‌ای وجود ندارد». ایده از این سردستی‌تر؟ پیدا کردنش سخت بود یا ساختن یک ویدیو که این را عینی نشان مخاطب بدهد (مثلا ۵ نفر را در ۱۰۰۰ متر مربع رها کنند و ازشان فیلم بگیرند از بالا تا فشردگی جمعیت دیده شود) یا چه؟

چرت می‌زنیم. چرت می‌زنیم و وقتی چرت می‌زنیم و طرف مقابلمان کار و تلاش می‌کند و از دست بردن به هیچ ابزار نادرستی هم ابا ندارد و کلی متخصص و بودجه در اختیار دارد، طبیعتا آن که برنده‌ی این جنگ رسانه‌ای می‌شود ما نیستیم.

باید چرت زدن را کنار بگذاریم، تنگ‌نظری‌ها و جنگ‌های داخلی را کنار بگذاریم، حضور دشمن را باور کنیم، و برای جنگیدن با او تلاش بسیار کنیم. عقل بسیار به کار ببریم. از تخصص متخصصان استفاده کنیم. و آرام و قرار نداشته باشیم. این تنها راه پیروزی است.

[این متن را مناسب درج در همین صفحه نوشته‌ام و تاکید می‌کنم به هیچ وجه بازنشر آن در سایت‌ها و رسانه‌های دیگر را مجاز نمی‌دانم. در این اجازه ندادن حق خود را به قانون حمایت حقوق مولفین مصنفین و هنرمندان مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و تغییر یافته در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹ مستند می‌کنم. طبعا سایت‌های دیگر شامل فیس‌بوک نمی‌شود و هم‌خوان کردن در فیس‌بوک را مجاز می‌دانم.]

الهام پیرزاد انارالله برهانها.

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Elham Pirzad's status.

30 minutes ago

اگر بلد نیستی حرف بزنی بلد که هستی حرف نزنی...

فصل اول رمان «ژامبون با نان چاودار» چارلز بوکفسکی - ترجمه: پیمان خاکسار

May 19, 2010 at 10:53pm

پارسال شروع کردم به ترجمه‌ی این بهترین رمان بوکفسکی، ولی بعد از چند روز کار رو متوقف کردم چون بعد از مشورت با چند نفر مطمئن شدم که مجوز نمیگیره. حالا فصل اولش رو می‌گذارم اینجا تا جز خودم چند نفر دیگه هم بخوننش

ژامبون با نان چاودار

چارلز بوکفسکی

ترجمه پیمان خاکسار

فصل اول

اولین چیزی که یادم می‌آید بودن زیر یک چیزی بود. یک میز، یک پایه‌ی میز دیدم، پای آدم‌ها را دیدم، یک تکه از سفره آویزان بود. آن زیر تاریک بود، از آن زیر بودن خوشم می‌آمد. احتمالا در آلمان بودم. احتمالا یکی دو سالم بود. سال 1922. زیر میز حس خوبی داشتم. ظاهرا هیچ‌کس نمی‌دانست که من آن زیرم. نور خورشید روی فرش و پای آدم‌ها افتاده بود. نور خورشید را دوست داشتم. پای آدم‌ها اصلا مثل سفره‌‌ی آویزان و پایه‌ی میز و نور خورشید جالب نبود.

بعد هیچ‌چیز نیست... بعد یک درخت کریسمس. شمع. تزیینات پرنده‌ای: پرنده‌هایی به نوک‌شان یک شاخه توت گرفته بودند. یک ستاره. دو آدم گنده که دعوا می‌کردند، داد می زدند. آدم‌ها می خوردند، آدم‌ها همیشه می‌خوردند. من هم می خوردم. قاشق من کج بود و اگر می خواستم غذا بخورم باید با دست راستم بالا می‌آوردمش. اگر با دست چپ بلندش می کردم نمی رفت توی دهنم. دوست داشتم قاشق را با دست چپم بلند کنم.

دو نفر: یکی بزرگ‌تر با موی فرفری، دماغ گنده، دهن گنده، ابروی کلفت‌تر. بزرگتره همیشه به‌نظر عصبانی بود، بیشتر وقت‌ها داد می زد. کوچکتره آرام، صورت گرد، رنگ‌پریده‌تر، با چشم‌های درشت. از هردو‌شان می ترسیدم. بعضی‌وقت‌ها یک سومی هم بود، یک چاقی که همیشه لباس‌هایی می پوشید که روی گردنش بند داشت. سنجاق سینه‌ی بزرگ می‌زد و روی صورتش پر از زگیل بود . روی زگیل‌ها موهای کوچولو درآمده بود. بهش می‌گفتند امیلی. اون آدم‌ها کنار هم به نظر خوشحال نمی‌آمدند. امیلی مادربزرگ بود. مادر پدرم. اسم پدرم "هنری" بود. اسم مادرم " کاترین" بود. هیچ‌وقت به اسم کوچک صداشون نمی‌کردم. من هنری جونیور بودم. این آدم‌ها بیشتر وقت‌ها آلمانی حرف می زدند و اوائل من هم.

اولین جمله‌ای که از مادربزرگم یادم می‌آید این بود، "‌ همه‌تونو می‌کنم زیر خاک!"

اولین باری که این را از دهنش شنیدم وقتی بود که نشسته بودیم غذا بخوریم، بعدها هم این جمله را خیلی گفت، همیشه هم درست وقتی می‌خواستیم شروع کنیم به غذا خوردن. خوردن ظاهرا کار خیلی مهمی بود. پوره‌ی سیب‌زمینی می خوردیم و شیره‌ی گوشت، مخصوصا یکشنبه‌ها. علاوه‌براین‌ها رست‌بیف و کالباس و کلم پخته، نخودسبز، ریواس، هویج، اسفناج، لوبیا سبز، مرغ، اسپاگتی با گوشت قلقلی- بعضی وقت‌ها یک کم راویولی هم قاطیش بود، پیاز پخته ، مارچوبه، و هر یکشنبه هم کلوچه‌ی توت‌فرنگی بود و بستنی وانیلی. صبحانه تست فرانسوی می خوردیم و سوسیس، یا کیک یا نان با بیکن که کنارش تخم‌مرغ هم‌زده بود. قهوه هم همیشه بود. ولی چیزی که بهتر از همه یادم مانده پوره‌ی سیب‌زمینی است و شیره‌ی گوشت و مادربزرگم امیلی که می گفت" همه‌تونو می کنم زیر خاک."

بعد از این‌که به آمریکا آمدیم اغلب به ما سر می زد، سوار تراموای قرمز می‌شد و از پاسادنا می‌آمد لس‌آنجلس پیش ما. گه‌گداری بهش سرمی‌زدیم، با فورد مدل تی مان می رفتیم.

خانه‌ی مادربزرگم را دوست داشتم. خانه‌ی کوچکی بود زیر یک عالم درخت فلفل با شاخه‌های آویزان. امیلی قناری‌هایش را در قفس‌های جدا نگه می داشت. یکی از سرزدن‌های‌مان را خوب یادم است. بعدازظهر رفت تا قفس‌ها را با روکش سفید بپوشاند تا پرنده‌ها بتوانند بخوابند. آدم‌ها روی صندلی نشسته بودند و حرف می زدند. یک پیانو آن‌جا بود و من پشتش نشستم و روی کلیدها زدم و به صدای حرف‌زدن آدم‌ها گوش کردم. صدای کلید‌های ته پیانو را از همه بیشتر دوست داشتم، آن کلیدهایی که تقریبا هیچ صدایی ازشان درنمیآمد. صدای‌شان مثل صدای به هم خوردن تکه‌های یخ بود.

پدرم داد زد" می‌شه بس کنی؟"

مادربزرگم گفت" بذار بچه پیانوشو بزنه." مادرم لبخند زد.

مادربزرگم گفت" یه‌بار که خواستم این بچه رو از تو تخت بلند کنم تا بوسش کنم با مشت زد تو دماغم."

حرف زدند و من به پیانو زدنم ادامه دادم.

پدرم پرسید"‌ چرا نمی دی کوکش کنن؟" بعد به من گفتند که قرار است به دیدن پدربزرگم برویم. پدربزرگ و مادربزرگم با هم زندگی نمی‌کردند. به من گفته بودند پدربزگم آدم بدیه و دهنش هم بوی گند می ده.

" چرا دهنش بوگند می ده؟"

جواب ندادند.

" چرا دهنش بوگند می ده؟"

" مشروب می‌خوره."

سوار مدل تی شدیم راه افتادیم طرف خانه‌ی پدربزرگم لئونارد. وقتی که رسیدیم روی ایوان ایستاده بود. پیر بود ولی خیلی صاف و شق و رق ایستاده بود. توی آلمان افسر ارتش بوده و وقتی که شنیده سنگفرش خیابان‌های آمریکا از طلاست به آمریکا آمده. بعد از این که دیده از این خبرها نیست رییس یک شرکت ساختمانی شده.

بقیه از ماشین پیاده نشدند. پدربزرگ انگشتش را سمت من تکان داد. یک نفر در را باز کرد و من پیاده شدم و رفتم طرفش. موهاش سفیدِ سفید بود و بلند. ریشش سفیدِ سفید بود و بلند. وقتی نزدیک‌تر شدم دیدم که چشم‌هاش برق می زنند. مثل دوتا چراغ آبی نگاهم می‌کردند. یک‌کم با فاصله از او ایستادم.

گفت"‌من و تو همدیگه رو می شناسیم هنری. بیا تو."

دستش را طرفم دراز کرد. نزدیک‌تر که شدم بوی گند دهنش را حس کردم. خیلی بوی تندی می داد ولی او زیباترین آدمی بود که به عمرم دیده بودم، ازش نمی ترسیدم. همراهش وارد خانه شدم. یک صندلی بهم تعارف کرد.

" بشین لطفا. خیلی از دیدنت خوشحالم."

رفت به یک اتاق دیگه. بعد با یک جعبه‌ی حلبی کوچک برگشت.

" این مال توئه. بازش کن."

درش سفت بود، باز نمی شد.

گفت" بدش به من."

درش را شل کرد و دوبار دادش به خودم. درش را برداشتم. توش یک صلیب بود، یک صلیب آلمانی با یک روبان.

گفتم"‌نه، مال خودتون."

گفت" این مال توئه، چیزی نیست، یه نشون چسبیه."

" دستتون درد نکنه."

" بهتره دیگه بری. نگرانت می‌شن."

" باشه. خداحافظ."

" خداحافظ هنری. نه، یه دقیقه صبر کن..."

وایستادم. با یک دستش جیب جلوی شلوارش را باز کرد و با دست دیگه‌ش یک زنجیر طلای بلند از توش کشید بیرون. بعد ساعت جیبی طلایش را داد به‌من، با زنجیرش.

" دسستتون درد نکنه پدربزرگ..."

بیرون منتظرم بودند و من سوار ماشین شدم و راه افتادیم. توی راه همه راجع به خیلی چیزها حرف زدند. همیشه حرف می‌زدند و تمام راه برگشت به خانه‌ی مادربزرگ را با هم حرف زدند. راجع به خیلی چیزها حرف زدند ولی حتا یک‌بار یک‌کلمه راجع به پدربزرگم حرف نزدند.

دو گونه نژادپرست و یک نژادپرست - کورش علیانی

August 2, 2014 at 7:37pm

نژادپرست دو نوع است: نژادپرست کثیف و نژادپرست کثیف لجن. جور سوم پیدا نمی‌کنید. مطمئن باشید.

حالا یک نژادپرست نوع دوم، چیزهایی گفته درباره‌ی توان تلفظی عرب‌ها.

خب این آدم سوادش در حد زیر صفر کلوین است که فرق واج با حرف الفبا را نمی‌داند و گمان می‌کند تفاوت تلفظ عربی و فارسی به حروف الفبا ربط دارد. فهمیدنش البته سواد هم لازم ندارد، کمی شعور کافی است. وقتی که زبان فارسی پدید آمده الفبای امروزی فارسی در کار نبوده. و اصلا مردم بدون الفبا حرف می‌زنند، این همه آدم بی‌سواد. تا قبل از اختراع الفبا که مردم لال نبودند. صحبت می‌کردند.

با این حال این نژادپرست نوع دوم بی‌سواد به خودش اجازه می‌دهد این بامزگی‌ها را بکند.

او توی عمرش دو تا عرب‌زبان ندیده. اگر دیده بود و باشان هم‌کلام شده بود می‌دانست که عرب‌زبان‌ها الزاما عرب نیستند و می‌دانست دیدن را در زبان محاوره «شوف» می‌نویسند اما در بسیاری کشورهای عرب زبان /tʃuf/ تلفظ می‌کنند یا آن طور که سواد او اجازه بدهد «چوف». او در عمرش عرب‌زبان ندیده وگرنه می‌دانست که عرب‌زبان‌ها در خیلی از کشورها چیزی را که می‌نویسند «الله جلَّ جلاله» می‌خوانند /ʕællah gæl:æ gælaluhu/ یا به شیوه‌ی خوش‌آیند او «الله گلّ گلاله». و خب اگر کسی یک کامیون گچ ریخته باشد جلوی در خانه‌ی کسی، خیلی راحت می‌گویند «گچ».

و باز این نژادپرست نوع دوم هیچ وقت با یک لبنانی عرب‌زبان هم‌صحبت نشده که ببیند او وقتی می‌نویسد «جمیل» می‌خواند /Ʒmil/ یا آن طور که نژادپرست نوع دوم ما دوست دارد بنویسد اما نمی‌تواند تلفظ کند «ژْمیل».

افسانه‌ی «گچ‌پژ» افسانه‌ای دروغین است و عرب‌ها هم می‌توانند این واج‌ها را تلفظ کنند، آنچه آن‌ها نمی‌توانند به آسانی تلفظ کنند /v/ یا همان «و» فارسی است. اما خیلی از فارسی‌زبان‌ها نمی‌توانند واج مربوط به حرف «ک» عربی را تلفظ کنند. خیلی از فارسی‌زبان‌ها از تلفظ واج‌های عربی مربوط به حرف‌های «ذ» و «ض» و «ظ» و «ع» و «ق» و «غ» و «ث» و «ص» و «ط» و «و» عربی ناتوان اند. و خیلی از فارسی‌زبان‌ها و عرب‌زبان‌ها نمی‌توانند /θ/ و /ð/ انگلیسی را تلفظ کنند. و خیلی از فارسی‌زبان ها و عرب‌زبان‌هاو انگلیسی‌زبان‌ها از پس تلفظ /ʝ/ اسپانیایی بر نمی‌آیند و همه‌ی این‌ها عمرا بتوانند چهار کلمه درست و درمان چینی یا ژاپنی یا کره‌ای حرف بزنند. و این که مردمی نتوانند واج‌های زبان مردم دیگری را بازتولید کنند نه حسن است و نه عیب.

حسن این است که آدم آدم باشد و وقتی فوتبالیست هم‌وطنش با یک باشگاه غیر هموطنش قرارداد می‌بندد یک احساس و یک روش داشته باشد، نه این که وقتی دژآگه یا کسی دیگر برود در آلمان و انگلیس و فرانسه بازی کند یاد افسانه‌ی گچ‌پژ نباشد و در برابر اروپایی‌ها جز خضوع احساس دیگری نداشته باشد، اما نوبت که به یک باشگاه قطری می‌رسد یک‌باره افسانه‌ی گچ‌پژ و تمام مزخرفات چندش‌آور نژادپرستانه‌ای که در مغزش فرو کرده‌اند یادش بیاید و بنشیند و چنین هذیان‌هایی بنویسد. گمان کنم هیچ نژادی - حتی اگر تمام آدم‌هایش تمام تلاششان را بکنند - نتواند به اندازه‌ی تنها یک نفر نژادپرست چندش‌آور باشد.

[ین متن را مناسب درج در همین صفحه نوشته‌ام و تاکید می‌کنم به هیچ وجه بازنشر آن در سایت‌ها و رسانه‌های دیگر را مجاز نمی‌دانم. در این اجازه ندادن حق خود را به قانون حمایت حقوق مولفین مصنفین و هنرمندان مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و تغییر یافته در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹ مستند می‌کنم. طبعا سایت‌های دیگر شامل فیس‌بوک نمی‌شود و هم‌خوان کردن در فیس‌بوک را مجاز می‌دانم.]

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

25 minutes ago

پدران، مادران، معلمان، روان‌شناسان، پلیس‌های راهنمایی، مجلات موفقیت، مجریان رادیوپیام، هندسه و عقل سلیم، همگی به آدمی که به بن‌بست می‌رسد توصیه می‌کنند عقب‌عقب بیاید یا دور بزند، از بن‌بست خارج شود و یک راه دیگر را امتحان کند. گاهی اما یکی باید باشد، که به آدم بگوید آن‌قدر همان‌جا بمان و آن‌قدر زمین بکَن و آن‌قدر دیوار را بخراش و آن‌قدر در را بکوب، که راه باز شود. یکی، مثل کسی که به هاجر گفت زمین را چنگ بزن تا از آن آب بجوشد. یکی آن بالابالاها.
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Norouzi's status.

28 minutes ago

هرجا چراغی روشنه، یا از ترس تنهابودنه، یا بابای من از اون‌‌جاها رد نشده.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

29 minutes ago

اولش ایده‌شان راه انداختن رستورانی بود که غذای خانگی به مردم بفروشد. دیده بودند همه خیلی از دست‌پخت حاج‌خانم تعریف می‌کنند. از کوفته‌هاش، حلیم بادنجان‌ها و شکم‌پرهاش. از دلمه و کتلت و کوکو و آش رشته و شله‌زردش. رستوران را راه انداختند؛ گرفت. مشتری‌ها عاشق غذاهایی شدند که حاج‌خانم توی خانه، روی اجاق می‌پخت و روانه‌ی مغازه می‌کرد. ده تا مشتری شد صدتا، صدتا شد هزارتا و هر روز هزار بار هم باید می‌گفتند «ببخشید، غذا تمام شد.» مجبور شدند شعبه‌ی دوم را باز کنند. دیگر آشپزخانه‌ی منزل جواب مشتری‌های دوتا مغازه را نمی‌داد. یک پارکینگ اجاره کردند با چهار، پنج‌تا کارگر که زیر دست حاج‌خانم کار کنند. مجبور شدند یخچال صنعتی بخرند، چند شعله پلوپز اضافه کنند، یک فر بزرگ راه بیندازند و ده دوازده تایی دیگ و پاتیل هم بیاورند. مغازه‌ی دوم چون دونبش بود و جاش بالاشهر، دو برابر مشتری پیدا کرد. در هر مغازه دو تا منشی تلفنی بیرون‌برها را جواب می‌دادند و دو نفر هم پشت کانتر می‌ایستادند؛ غیر از ده دوازده کارگری که توی هر مغازه کار می‌کردند و پیک موتوری‌ها و تراکت‌پخش‌کن‌ها. شعبه‌ی سوم و چهارم که هم‌زمان راه افتاد، حاج‌خانم خانه‌نشین شده بود و جاش را چهارتا آشپز حرفه‌ای گرفته بودند: یکی برای پخت آش و حلیم و کوفته و بادنجان‌جات، یکی کباب‌زن، یکی متخصص غذاهای فرنگی و یکی هم برای خورشتی‌ها. حالا دیگر غذاها را یک‌جا می‌پختند و روغن را تا دو سه روز نگه می‌داشتند و کباب‌ها را پشت هم می‌زدند تا بتوانند هفت، هشت‌هزار مشتری را جواب بدهند. کارشان حسابی گرفته بود. اسم و نشان‌شان را همه‌ی تهران می‌شناختند: «غذاهای خانگی حاج‌خانم» و براش صف می‌بستند. اما یک چیزی بود، که دیگر نبود.
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Norouzi's status.

آقای "الف" پدیده‌ی غریبی است در مکالمه. به عنوان یه هم‌دم، یه هم‌صحبت، می‌تونه آدم رو به ورای مرزهای جنون بکشونه. از هر جمله‌ت، نصفش رو تکرار می‌کنه. و درحالی‌ این کار رو می‌کنه که رسمن حواسش به تو نیست و داره یه جای بی‌ربطی رو نگاه می‌کنه: نوک سیگار روشنش رو.
صحبت‌های آقای الف، همیشه هم‌زمان با صحبت‌های طرفش ادا می‌شه؛ یک مکالمه رو می‌نویسم و حرف‌های آقای الف رو داخل کروشه می‌گذارم:

«ام‌روز کله سحر بیدار شدم و رفتم دوش گرفتم که سریع بزنم بیرون {سریع بزنم بیرون.. بله.. باید سریع زد بیرون} بعدش دیدم آب گرم قطع شده دارم یخ می‌زنم {یخ می‌زنه آدم.. بله.. آب زودبه‌زود قطع می‌شه} داد زدم یکی بیاد ببینه چه خاکی تو سر شوفاژخونه شده....؟ {چه خاکی.. از چه نوع؟ واقعن.. هیش‌کی هم پاسخ‌گو نیست...} بعد مادرم اومد گفت زود گربه‌شور کن بیا بیرون سرما نخوری. مث که شوفاژخونه خراب شده باز {باز.. باز... همیشه همینه. خراب می‌شن زود. باید هر هفته چک کنی} خلاصه اومدم بیرون و لباس پوشیدم و زدم بیرون. هم‌سایه بالایی رو دیدم گفتم سلام آقای مومنی {بله.. همینه دیگه. هم‌سایه‌ی بالایی از پایینی خبر نداره..} گفت سلام نوروزی‌جان. بابا چه‌طوره؟ {بابا هم پیر شده دیگه... } گفتم خوبه سلام داره {سلام برسون.. آره. پدر احترامش واجبه} بعدش رفتم استارت زدم و حرکت کردم بیام سمت این‌جا {بله.. چرا نیای؟ باید بیایی.. همه عاقبت باید بیاییم..} یهو افسر جلوی ماشین رو گرفت {بی‌ناموس.. جلوی ماشین. بله. می‌گیرن.. همه‌شون...} گفت چراغ راه‌نمات چرا سوخته؟ {چرا نسوزه؟ چرا نسوزه؟ چراغ‌ وقتی چینی باشه می‌سوزه دیگه.. بله} گفتم والله من خودم هم الآن که شما گفتی دارم می‌بینم {آره خب کور که نیستم، من هم الآن دارم می‌بینم} و .....

گاهی سکوت می‌کنم، توی صورتش خیره می‌شم ببینم کجا می‌خواد ساکت بشه؛ عکس‌العملش: تا وقتی سکوت کرده‌ای، بی‌که نگاهت کنه، تمام دیالوگ‌های بالا رو دوباره به صورت پانتومیم با سرش اجرا می‌کنه، درحالی‌که هنوز داره نوک سیگارش رو تماشا می‌کنه.
همین دیگه. موجودی است که درواقع حرف‌هایی داره برای گفتن، دنبال فضا می‌گرده.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

31 minutes ago

مدت‌ها بود مسواک که مى‌زدم، دهانم پرِ خون مى‌شد. هفته‌ى پیش مسواکم را عوض کردم؛ مشکل حل شد. با دلِ خون هم اگر مى‌شد چنین کرد چه خوب بود. نقلِ مردى که به رفیقش گفت چشمم درد مى‌کند؛ چه کنم؟ جواب داد پار مرا دندان درد مى‌کرد؛ برکندم. دل مى‌شود برکند؟
.

»شده یک بند انگشت تو را عمیق‌تر بخواهد..»

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

41 minutes ago

- یک -
میداسِ پادشاه، دست به هر چیز که می‌زد طلا می‌شد. به سنگ، به درخت، به چوب، به خاک. وقتی سرمست از این قدرت افسانه‌ای دستور داد میز مفصلی از خوراک و شراب برایش بچینند تا جشن بگیرد، تازه فهمید چه قدرتِ پردردسری در دست دارد: به هر خوردنی و آشامیدنی که دست انداخت، طلا شد! وقتی دخترش را در آغوش کشید و دخترک، مجسمه‌ی طلایی بی‌جانی شد در دستان او، به تلخی گریست. وقتی خودش را به رودخانه پاکتولوس انداخت تا قدرت نفرت‌انگیزش را در آب بشوید و آب مبدل به طلا گشت، دیوانه شد، شکوه و جلال پادشاهی‌اش را رها کرد و سر به بیابان گذاشت.

- دو -
ابوالفضل زرویی نصرآبادِ طنزپرداز، در مجله‌ی مرحوم «مهر» قصه‌ی شاهدختی را نوشته بود که هر چه بر زبان می‌آورد بلافاصله برآورده می‌شد. قرار شد برای شاهدخت شوهری بیابند و طبق معمولِ قصه‌ها کسی در خور نیامد؛ تا این که سر و کله‌ی شاهزاده‌ای در نهایت جمال و کمال پیدا شد و آن‌قدر در برابر دختر طنازی و دلبری کرد که شاهدختِ دل‌ازدست‌داده، از شدت ذوق و هیجان فریاد زد «موش بخوردت!» ناگهان موشی عظیم‌الجثه از گوشه‌ی صحنه ظاهر شد و شاهزاده را یک لقمه‌ی چپش کرد.

- سه -
این روزگار ماست: پیامک‌های چند کلمه‌ای و چت‌های چند خطی و معاشرت‌های چند دقیقه‌ای و معاشقه‌های یکی، دو، چند شبی. و تمام. بی چند و چونی و بی عرض و عمق و ارتفاعی. کلماتی مثل «رفاقت» در این میان هرزه‌ترین‌اند. «ماندن» به کابوس می‌مانَد. غلام سرعتِ آن‌ایم که زود بیاید و زود هم برود و ترجیحن پشت سرش را هم نگاه نکند. این که می‌گویم، البته نه مطلقن عمومیت دارد و نه لزومن مذموم است. صرفن بیانِ واقعیتِ نسبی است، از نگاه من.
حالا گیریم تو دون‌ژوانِ زمان. تو الهه‌ی فلیرت. تو ملک‌التجارِ بازار مکاره‌ی فیس‌بوک و شعبات‌اش. اما، روزی خواهد رسید که آرزو می‌کنی دست روی هر کس می‌گذاری، طلا نشود. زود نیاید. زود نرود. بماند؛ دست کم اندکی بماند. لختی بیاساید. شده یک ساعت با تو رفاقت کند. شده یک بند انگشت تو را عمیق‌تر بخواهد. روزی خواهد رسید که هزار هم‌خوابه را بدهی پای یک هم‌راه. که دست کم یک قدم از راه را با تو بیاید. جناب دون‌ژوان؛ این خط، این نشان!

.

مستخدم

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Norouzi's status.

53 minutes ago

تنها دلیلی که دوست داشتم مستخدمه داشته باشم، این بود که یه‌روز به مامور آگاهی بگه «آقا از یه‌روز به‌کلی عوض شد.. دیگه مثل قدیم نبود.»

برای همه‌ی آن‌هایی که احساس می‌کنند گشت ِ ارشاد برای‌شان امنیت به ارمغان می‌آورد..

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎رضا ساکی‎'s status.

52 minutes ago

تعطیلات

جوانی بود شانزده هفده ساله. کنار دریا پیش پدر و مادرش نشسته بود و جز شلوارک چیزی بر تن نداشت که گشت رسید. سرگرد توی بلندگو فریاد زد: پاشو رکابی‌ات رو تنت کن. جوان جست زد و رفت توی ماشین و دیگر بیرون نیامد. چند دقیقه بعد که گشت رفت پسرک بیرون آمد. تی‌شرت پوشیده بود. کنجکاو شدم که چرا توی ماشین ماند و بیرون نیامد. پرسیدم تو که لباس داشتی چرا توی ماشین نشستی؟ گفت: مگر نشنیدی گفت رکابی بپوش. گفتم خب؟ گفت ولی من که رکابی نداشتم. ترسیدم بدون رکابی بیرون بیایم.

یه آن حس کردم بابابزرگ خودمه!

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Yasser Noruzi's status.

بابابزرگم همیشه می‌گفت: «پنجاه سال پیش یارو رفت تو کره‌ی ماه رید، ما هنوز نمی‌تونیم ببینیم‌ش»

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy

27 minutes ago

" یک مسئله که به‌صورت حاشیه‌اى مطرح شد و به‌نظر من حاشیه‌اى نیست و مسئله‌ى مهمى است، مسئله‌ى ازدواج جوان‌ها است؛ انتظار داشتیم که این‌جور عکس‌العمل نشان بدهید؛ مسئله‌ى ازدواج جوان‌ها مسئله‌ى مهمى است. من از این بیم دارم که نگاه بى‌تفاوت نسبت به مسئله‌ى ازدواج - که متأسفانه امروز کم و بیش این نگاه بى‌تفاوت وجود دارد - در آینده تبعات سختى را براى کشور به‌وجود بیاورد. خب، حالا شما مسئله‌ى سربازى را مطرح کردید؛ به‌نظر من، سربازى مسئله‌ى مشکلى نیست؛ می‌شود در آن زمینه هم فکر کرد، کار کرد؛ راه حل مشکل سربازى به‌عنوان یک مانع در امر ازدواج، این نیست که ما مدت زمان سربازى را کوتاه کنیم؛ می‌توان شیوه‌هاى دیگرى را به‌کار گرفت؛ لکن این یک مسئله است. انگیزه براى ازدواج، باید تبدیل بشود به یک اقدام عملى؛ یعنى ازدواج باید تحقق پیدا بکند. اینکه خداى متعال می‌فرماید: اِن یَکونوا فُقَرآءَ یُغنِهِمُ اللهُ مِن فَضلِه، این یک وعده‌ى الهى است؛ ما باید به این وعده، مثل بقیه‌ى وعده‌هاى الهى که به آن وعده‌‌ها اطمینان می‌کنیم، اطمینان کنیم. ازدواج و تشکیل خانواده، موجب نشده است و موجب نمی‌شود که وضع معیشتى افراد دچار تنگى و سختى بشود؛ یعنى از ناحیه‌ى ازدواج کسى دچار سختى معیشت نمی‌شود؛ بلکه ازدواج ممکن است گشایش هم ایجاد کند. محیط دانشجویى محیط خوبى و مناسبى است براى زمینه‌سازى ازدواج. به نظر من بر روى مسئله‌ى ازدواج جوان‌ها، خود جوان‌ها، اولیاى خانواده‌هایى که جوان‌ها متعلق به آن‌ها هستند، و مسئولان ذى‌ربط مرتبط با دانشگاه، فکر کنند و تصمیم بگیرند؛ نگذاریم سن ازدواج - که امروز متأسفانه بالا رفته؛ بخصوص در مورد دختران - ادامه پیدا بکند. بعضى از تصورات و سنتهاى غلط در مورد ازدواج وجود دارد که این‌ها دست‌وپاگیر است، مانع از رواج ازدواج جوان‌ها است؛ این سنت‌ها را باید عملاً نقض کرد. شما که جوانید، مطالبه‌گرید، پرنشاطید، پیشنهادکننده‌ى نقض خیلى از عادت‌ها و سنت‌ها هستید، به نظر من این سنتهاى غلطى را هم که در زمینه‌ى ازدواج وجود دارد، بایستى شما‌ها نقض کنید؛ این هم یک مسئله است که من تأکیدِ آن را لازم می‌دانم. البته در گذشته معمول بود که براى ازدواج، افراد خیر و مؤمنى پیدا می‌شدند، واسطه‌گرى می‌کردند، دخترهاى مناسب را، پسرهاى مناسب را، معرفى می‌کردند، ازدواج‌ها را راه مى‌انداختند؛ این کار‌ها باید انجام بگیرد؛ باید واقعاً در جامعه یک حرکتى در این زمینه به‌وجود بیاید. "

بیانات آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار با دانش‌جویان - 25رمضان 1435

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Saeed Babavand's status.

36 minutes ago

این رفقای غیرتی انصار حزب الله رو که جدیدا باز دارن فعال میشن چون خیلی رگ غیرتشون قلمبه شده یهو دست جمع صادر کنن به عراق و فلسطین ببینیم اونجاهام باز غیرت دارن یا سوراخ موش رو به قیمت معتنابهی ابتیاع میکنن!

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy

40 minutes ago

بیانات آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار روحانیون و طلاب تشیع و تسنن کردستان ۱۳۸۸/۰۲/۲۳:

ببینید، در قضیه‌ی حمایت از فلسطین - این یک مثالی است میخواهم بزنم - هیچ کشور و هیچ دولتی به گرد جمهوری اسلامی نرسید. این را همه‌ی دنیا تصدیق کردند. جوری شد که بعضی از کشورهای عربی از ناراحتی دادشان بلند شد، گفتند ایران دارد برای مقاصد خود اینجا تلاش میکند! البته فلسطینی‌ها به این حرف اعتنائی نکردند. از جمله در قضیه‌ی غزه - در این جنگ بیست و دو روزه‌ی چند ماه قبل - جمهوری اسلامی در همه‌ی سطوحش؛ از رهبری و ریاست جمهوری و مسئولین گوناگون و مردم و تظاهرات و پول و کمک و سپاه و غیره، همه در خدمت برادران فلسطینیِ مظلوم و مسلمان قرار گرفتند. در بحبوحه‌ی این حرفها، یک وقت دیدیم که ویروسی دارد تکثیر مثل میکند؛ دائم میروند پیش بعضی از بزرگان، بعضی از علماء، بعضی از محترمین، که آقا! شما دارید به کی‌ کمک میکنید؛ اهل غزه ناصبی‌اند! ناصبی یعنی دشمن اهل‌بیت. یک عده هم باور کردند! دیدیم پیغام و پسغام که آقا، میگویند اینها ناصبی‌اند. گفتیم پناه بر خدا، لعنت خدا بر شیطان رجیمِ خبیث. در غزه مسجد الامام امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب هست، مسجد الامام الحسین هست، چطور اینها ناصبی‌اند؟! بله، سنی‌اند؛ اما ناصبی؟! اینجور حرف زدند، اینجور اقدام کردند، اینجور کار کردند.
نقطه‌ی مقابلش هم هست: یک عده بلند شوند بروند قم، لابلای کتابهای شیعه را نگاه کنند، ببینند کجا اهانت به مقدسات اهل سنت است، از او عکس بگیرند، بیایند تو محافل سنی پخش کنند، ببینید آقا! این کتابهای شیعه است. یا یک گوینده‌ی نادان، غافل یا مغرضی روی منبر نسبت به مقدسات اهل سنت حرف مهمل و بدی بزند؛ این را نوار کنند، سی دی کنند، بروند اینجا آنجا پخش کنند، بگویند ببینید آقا! این شیعه است. این را به او بدبین کنند، او را به این بدبین کنند. این معنایش چیست؟ «و تذهب ریحکم» یعنی چه؟ یعنی همین دیگر.
وقتی اختلاف پیدا شد، وقتی تفرقه پیدا شد، وقتی نسبت به هم سوءظن وجود داشت، وقتی یکدیگر را خائن دانستیم، طبیعی است که با هم همکاری نخواهیم کرد. همکاری هم اگر بکنیم، با هم صمیمی نخواهیم بود. این همان چیزی است که آن دشمن دنبال اوست. هم عالم شیعه، هم عالم سنی، باید این را بفهمند؛ این را درک کنند. بدیهی است دو تا مذهب در برخی از اصول، در برخی از فروع با هم اختلاف دارند؛ البته در بسیاری هم با هم اتحاد دارند. اما اختلاف به معنای دشمنی نیست. فتاوای فقهای شیعه در مواردی صد و هشتاد درجه با هم اختلاف دارد. فتاوای ائمه‌ی اهل سنت در مواردی بسیار با همدیگر اختلاف دارد؛ اما لزومی ندارد وقتی اختلاف دارد، انسان به همدیگر بدگوئی کنند و فحش بدهند. خیلی خوب، او مذهبش این است، آن هم مذهبش این است... بله، اهل سنت همین است. یعنی هیچکس نباید خیال کند که اهل‌بیت پیغمبر مخصوص و متعلق به شیعه‌اند؛ نه، مال همه‌ی دنیای اسلامند. چه کسی است که فاطمه‌ی زهرا (سلام اللَّه علیها) را قبول نداشته باشد؟ چه کسی است که حسنین (علیهماالسّلام) سیّدا شباب اهل الجنّة را قبول نداشته باشد؟ چه کسی است که ائمه‌ی بزرگوار شیعه را قبول نداشته باشد؟ حالا یکی او را امام و واجب‌الاطاعه و مفروض‌الطاعه میداند، یکی نمیداند؛ اما قبولشان دارند. اینها حقایقی است، باید اینها را فهمید، باید اینها را نهادینه کرد. بعضی البته این را نمیفهمند، متحرک به تحریک دشمن میشوند. در حالی که خیال میکنند که کار درست را انجام میدهند. «قل هل ننبّئکم بالاخسرین اعمالا. الّذین ضلّ سعیهم فی الحیاة الدّنیا و هم یحسبون انّهم یحسنون صنعا»؛ خیال میکنند کار خوب میکنند، غافل از اینکه دارند برای دشمن کار میکنند. این خصوصیتِ زمان ماست.

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=6772

عدم الوجدان دلیل علی عدم الوجود

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎اکبر موسوی‎'s status.

22 minutes ago

چند روز پیش Mohammad Kashefi دام ظله الوارف درباره نوشته های این روزهایAbdolreza Davari چیزی نوشته بود. کنجکاوی مرا کشاند به صفحه داوری.

انگار داوری - و احتمالاً یک گروه همراه- این روزها دارند روزنامه ها و مجلات و خاطرات انقلاب را شخم میزنند و از دل آن، هر چه علیه هاشمی و ... میتوان استفاده کرد، بیرون میکشند و منتشر میکنند. گاهی هم میگیرد مثل خاطره روز عاشورای هاشمی در سد لتیان[؟].

اگر یادتان باشد در مناظره محمود احمدی نژاد و میرحسین موسوی، احمدی نژاد زونکنی -شاید هم پوشه ای- را نشان داد و گفت «320هزارتیتر توهین آمیز علیه دولت. ما نه یک روزنامه‌ای را بستیم...» این عدد -البته اگر راست گفته باشد- یعنی اینها یک گروه دارند که کارشان رصد و جستجو و شمارش است.

اینها را کنار شایعات تأیید نشده ای درباره دسترسی اینان به اسناد مهم حکومت بگذارید. شایعاتی که به دسترسی محمود احمدی نژاد به سری ترین اسناد مربوط میشد و نیز شایعاتی درباره مرتضوی و اسناد و ترس از افشاگری و ...

احمدی نژادی ها دنبال چه بودند و دنبال چه هستند. این اسناد به چه دردشان خورده است و به چه دردشان میخورد. و چرا هنوز ادامه دارد. داوری -و احتمالاً یاران همراهش- میخواهند چه چیزی را پیدا کنند و این جستجوها برایشان چه سودی دارد و چه کمکی به آنها خواهد کرد؟ آیا آنان به دنبال بازگشتند؟ یا به دنبال انتقام؟ یا چیز دیگر؟ اما میتوان از شخم زدن تاریخ توسط داوری این را فهمید که آنان دنبال چیزی هستند و دارند زمینهای تاریخ انقلاب را می کاوند. اما انگیزه شان چیست، نمی دانم. شاید یک تفریح در زمانهای اوقات فراغت باشد.

*اما یک چیز، یک استدلال قدیمی هست که میگوید اگر اینها «دزد» بودند الان آفتابه گردنشان کرده بودند و دور شهر چرخانده بودند و زمین و زمان را پر کرده بودند. علیرغم اینکه اینان خود را «دزدگیر 88» مینامیدند و دیگران را «دزد» میدانستند و از نشان دادن هر خطایی از «دیگران» ابایی نداشتند و بوقش میکردند، اما هنوز هیچ مدرکی و سندی بر ناپاکدستی آنهایی که مقابلشان هستند، رو نکرده اند. این جاها میتوان گفت «عدم الوجدان دلیل علی عدم الوجود» نیافتن دلیل بر نبودن است. چون اگر بود اینان کسانی نیستند که نگویند.

محسن نام‌جو

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared a link.

54 minutes ago

«آقایان من همیشه ماست خودم را خورده ام. چه در تهران حکومت اسلامى چه در نیویورک حکومت سرمایه دارى.»
http://www.bbc.co.uk/persian/blogs/2014/07/140719_l44_nazeran_namjoo_rezakhan_music.shtml

www.bbc.co.uk

تقابل رنج مردم و قدسی ماندن ولی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎اکبر موسوی‎'s status.

تقابل رنج مردم و قدسی ماندن ولی
«اگر حرف آقا در این قصه درست درنیاید که به این مذاکرات خوشبین نیستم، بایستی با ولی خداحافظی کرد.»

این استدلال سعید قاسمی برای شکست مذاکرات است. مذاکرات باید شکست بخورد و تحریم ها برداشته نشود تا مبادا «حرف آقا» نادرست از آب درآید. سعید قاسمی خیال میکند نادرستی پیشبینی مساوی با خداحافظی با ولایت فقیه است. حفظ ولایت فقیه اوجب واجب است و پیروزی مذاکرات با حفظ ولایت فقیه در تضاد است پس باید مذاکرات هر طور باشد شکست بخورد.

خیلی صریح تنها یک احمق چنین کلماتی را بر زبان میراند. کسی که کمترین آشنایی با سیاست داشته باشد هیچگاه نادرستی یک پیشبینی را مساوی با خداحافظی با وی نمی داند. گمان من این است آنچه سعید قاسمی را به این کلمات کشانده است، «معصوم پنداری ولی فقیه» است. ولی فقیه معصوم نباید اشتباه کند. اگر ولی فقیه معصوم اشتباه کند دیگر معصوم نیست و اگر معصوم نباشد، ولی نیست. اشتباه از «قدسیت» ولی میکاهد و او را زمینی میکند. سعید قاسمی در پی این است که ولی آسمانی بماند. و در این داستان برای آسمانی بودنش باید مذاکرات شکست بخورد و تحریم ها باقی بماند و مردم رنج تحریم را بچشند. در این کلمات میان رنج مردم و قدسی ماندن ولی، سعید قاسمی ترجیح میدهد مردم رنج را بپذیرند اما به قدسی بودن ولی خدشه ای وارد نشود.

این کلمات سعید قاسمی را بسیار جدی بدانید. تنها در این موضوع نیست که کاربرد دارد، همه جا هست.

تکنیک‌های مدافع اسرائیل

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s status.

Yesterday

تکنیک‌های مدافع اسرائیل
[این متن را مناسب درج در همین صفحه نوشته‌ام و تاکید می‌کنم به هیچ وجه بازنشر آن در سایت‌ها و رسانه‌های دیگر را مجاز نمی‌دانم. در این اجازه ندادن حق خود را به قانون حمایت حقوق مولفین مصنفین و هنرمندان مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و تغییر یافته در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹ مستند می‌کنم.]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: تو داری از یه موضوع تاریخی حرف می‌زنی. موضوع اسرائیل رو در حالت فعلیش باید دید نه در بحث‌های تاریخی.

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: تو داری یه موضوع خاص و موقت مربوط به این روزها رو به کل ماجرای اسرائیل تعمیم می‌دی. اسرائیل یه هویت تاریخی داره. باید از اون زاویه نگاه کرد.

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: آقا اسرائیل اه دیگه. ذاتا خشن اه. باید بپذیرید این رو.

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: بله. اسرائیل که حماس نیست. برای جون تک‌تک مردمش اهمیت قائل اه. شما اگه یه ترقه بترکونی می‌آن خونه‌ت رو روی سرت خراب می‌کنن.

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: حماس مردم فلسطین رو گروگان گرفته. [و خب لابد چون دور از جون خر اند به همین گروگان‌گیر رای می‌دهند.]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: اسرائیل تنها دموکراسی خاورمیانه است. [بقیه‌ی کشورهای خاورمیانه هم که در انتخابات مختلف رای می‌گیرند، هویج اند.]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: ببین کی‌ها مدافع اسرائیل اند؟ کشورهای مدرن. کی‌ها مخالفش هستند؟ کشورهای کثیف. [نگاه «شهروند درجه‌ی یک و دو» به اعضای سازمان ملل]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: می‌زنن، می‌خورن. [راکت دست‌ساز قسام می‌زنن، بمب DIME می‌خورن.]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: اسرائیل یه واقعیت اه. باید این واقعیت رو پذیرفت. [مردم غزه خواب و خیال اند، نه واقعیت.]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: این همه چیزی که داری استفاده می‌کنی رو همین اسرائیل ساخته. غزه چی ساخته برامون؟ [رشوه‌ی تکنولوژیک]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: آقا این‌ها مسائل پیچیده‌ای اه. شما درکش نمی‌تونی بکنی. [چی شد تو درک می‌کنی من درک نمی‌کنم؟]

- بلاه بلاه بلاه.
مدافع: اسرائیل صلح رو می‌پذیره. حماس نمی‌پذیره؟ [صلح با چه شرایطی؟]

کی گفته روزنامه‌نگار گاز نمی‌گیرد؟

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s status.

Yesterday

کی گفته روزنامه‌نگار گاز نمی‌گیرد؟
[این متن را مناسب درج در همین صفحه نوشته‌ام و تاکید می‌کنم به هیچ وجه بازنشر آن در سایت‌ها و رسانه‌های دیگر را مجاز نمی‌دانم. در این اجازه ندادن حق خود را به قانون حمایت حقوق مولفین مصنفین و هنرمندان مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و تغییر یافته در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹ مستند می‌کنم.]

(۱)
من کارهای زیادی را تجربه کرده‌ام، یکیش هم روزنامه‌نگاری. من درس روزنامه‌نگاری نخوانده بودم. با شم و تجربه پیش می‌رفتم. تصور کنید کسی را که قرارداد بسته تا راننده‌ی سرویس مدرسه‌ی چند کودک باشد و حین راندن و بردن کودکان تا مدرسه و بازگرداندنشان رانندگی می‌آموزد. به گمان خودم من برای فراگرفتن روزنامه‌نگاری چنین کاری کرده‌ام.

(۲)
من تصوری خیالین از روزنامه‌نگاری داشتم. روزنامه‌نگاری برایم کاری پاک، پر از مسئولیت و شدیدا اخلاقی بود. گاه سر انتخاب تقدم و تاخر دو صفت مدت‌ها فکر می‌کردم و بارها متن را به هر یک از دو شکلش می‌نوشتم تا بالاخره مطمئن می‌شدم کدام گویاتر و رساتر است و محتوای دقیق‌تر و سالم‌تری را به خواننده منتقل می‌کند. دروغ نوشتن و خبرسازی را که به خواب شب هم نمی‌دیدم، اما بی‌دقتی هم به نظرم گناهی نابخشودنی بود. گاه که آقای ممیزی محبت می‌کرد و کلمه‌ای را در متنم دست‌کاری می‌کرد چند روز و حتی یک هفته بغض داشتم. دلم می‌خواست بروم یقه‌اش را بگیرم و بگویم «مردک می‌فهمی چه گندی به متن زدی؟ می‌فهمی الان چه قدر محتوای غلط و بی‌دقت به خواننده منتقل می‌کنی؟»

(۳)
ما اگر دغدغه‌ای هم داشتیم می‌کوشیدیم خواننده را با خودمان همدل کنیم. اگر اسرائیل را دشمن می‌دانستیم به جای قصه بافتن، بدی‌های اسرائیل را نشان می‌دادیم. می‌گفتیم خواننده هم مثل ما عقل و دل دارد. با عقلش می‌فهمد و با دلش تصمیم می‌گیرد. هیچ وقت نکوشیدیم خواننده را با خبر دروغ و دست‌کاری شده مسموم کنم تا با ما هم‌نظر شود. آن قدر این مشی را با وسواس پی می‌گرفتیم که کم‌کم متهم شدیم به «بی‌درد» بودن و «بی‌دغدغه» بودن و حتی بدتر از این‌ها.

(۴)
یادم هست آن زمان که هنوز کار می‌کردم، در روزهایی که روزنامه‌ها خبر می‌نوشتند و آخرش می‌نوشتند «منبع: اینترنت» من نظم و دقت کشنده‌ای را به کسانی که با من کار می‌کردند تحمیل می‌کردم. می‌گفتم خبر باید دقیق، ملموس، و قابل پی‌گیری باشد. وقتی کسی می‌خواند باید حس کند «باخبر» می‌شود نه این که حس کند یک ترجمه‌ی ناقص و درنیافتنی می‌خواند.
یادم هست آن روزها که صفحه‌ی دانش روزنامه‌ی همشهری را با دو نفر از دوستان سابق و لاحق کار می‌کردیم، یک روز صبح اول وقت تلفن زنگ زد. خانمی بود که خبری در مورد درمان نوع خاصی از سرطان را در روزنامه خوانده بود و می‌خواست بیش‌تر بداند. برایش توضیح دادم که درمانی در کار نیست و خبر مربوط به یک پروژه‌ی پژوهشی در یکی از دانشگاه‌های آمریکا است که می‌خواهند نوع جدیدی از درمان را آزمایش کنند. گفت بله در خبر هم همین را روشن توضیح داده بودید. گفتم پس الان سوال شما چیست؟ گفت فرزندی دارد که مبتلا به همان نوع سرطان است و عملا زمان زیادی از عمرش باقی نمانده. بغض کردم. گفتم خب این آزمایش است. امکان این که بچه از بین برود کم نیست. گفت با هم صحبت کرده‌ایم. امیدی به درمان نداریم. می‌خواهیم اگر جان می‌دهد دست کم در وضعی باشد که یک قدم به یافتن درمان برای بعدی‌ها کمک کرده باشد. رفتم و اصل خبر را آوردم و هر چه از جزئیات که به کارش می‌آمد برایش خواندم و یادداشت کرد.

(۵)
بعد کم‌کم نسلی جوان‌تر و ایدئولوژیک‌تر از ما از راه رسید. خبرگزاری‌های جدید و نشریه‌های جدید داشتند و پروایی از این که ایدئولوژی‌زده باشند نداشتند. می‌گفتند اگر انسان از ایدئولوژی ناگزیر است، پس چرا باید از آن پرهیز کند؟ می‌گفتند عرصه‌ی روزنامه‌نگاری و خبررسانی عرصه‌ی هم‌آوردی ایدئولوژی‌ها است نه کلاس درس دانشگاه یا جلسه‌ی تحلیل وقایع روز. برای این‌ها واضح بود که اولین چیزی که باید بیاموزند نه «خبرنویسی» و مدل‌های کلاسیک و نوین خبرنویسی، که «جنگ روانی» است. از ایدئولوژی‌ها و جناح‌های سیاسی مختلفی هم بودند. باهوش هم بودند. باسواد هم بودند. همین ایده ها را مقاله می‌کردند و می‌رفتند در کنفرانس‌های جهانی ارائه می‌کردند. این‌ها که آمدند من زدم گاراژ. دیگر جای من نبود.

(۶)
یک فرمولی پیدا شده برای نوشتن گزارش‌های اجتماعی تکان‌دهنده. این گزارش‌ها را روزنامه‌نگارهایی می‌نویسند که ایدئولوژیک نیستند، اما حضورشان نتیجه‌ی پیدا شدن آن نسلی است که گفتم. این‌ها روزنامه‌نگاری «سیرکننده» را پیش می‌برند. صفحه‌پرکن هستند و کاری به خیر و شر چیزی ندارند. فرمولشان این است:
۱. یافتن سوژه‌ی دل‌خراش.
۲. یافتن چند داستان نمونه‌ای.
۳. نوشتن این نمونه‌ها با شاخ و برگ و انشای رمانتیک و واژگان دل خراش‌تر از معمول.
۴. نوشتن پاراگراف‌هایی با لحن «عاقل اندر سفیه نگریستن» بین این داستان‌ها. اسم آوردن از مراکز اجرایی و نیز پژوهشی و متخصصان و دانشگاه‌ها و استفاده از اصطلاحات تخصصی همه در این قسمت کار می‌کنند.
۵. جا به جا کردن پاراگراف‌ها تا جایی که دیگر متن هیچ نظم منطقی‌ای را دنبال نکند و به نظر هذیان‌هایی از سر درد و اندوه بسیار بیاید.
۶. نوشتن پاراگراف پایانی با این هدف که توی چشم خواننده کنند که «تو نمی‌فهمی و احساس مسئولیت و شعور اجتماعی نداری و ما می‌فهمیم و داریم و الان باید از خجالت مچاله و خفه شوی».
در این نوع نوشتن نظر متخصص تزئینی است نه تعیین‌کننده. برای بررسی یک پدیده‌ی اجتماعی نه آمار دقیقی لازم است نه چهارچوب تئوریک خاصی. خراشیدن جان و دل خواننده و بعد سرزنش او محور اصلی کار است. این روزها از این گزارش‌ها زیاد می‌بینم. می‌بینم مردم در اینترنت این‌ها را دست به دست و حلوا حلوا می‌کنند. غمم می‌گیرد.

(۷)
امروز دیدم یک هفته‌ی پیش عکاس یک خبرگزاری، در صفحه‌ی فیس‌بوکش چند عکس از گردن خراشیده و دندان لق‌شده‌اش گذاشته است. روایت او این است که با دبیر سرویس عکس حرفش شده که چرا نامش را از لیست نوبت و آفیش عکاسی حذف کرده، و او نیز به جانش افتاده و چنین بلایی سرش آورده.
ممکن است او راست بگوید و دبیر سرویس عکس یک خبرگزاری مشهور این قدر دور از رفتار حرفه‌ای و خشن و دست به کتک‌کاری باشد.
ممکن است او راست نگوید و روایتش از ماجرا چیزی از جنس جنگ روانی باشد.
هر دوی این اتفاق‌ها نشان‌دهنده‌ی نوعی انحطاط اند و من اصرار دارم بگویم این اتفاق اصلا اتفاق نیست، استثنا نیست، هش‌دار است. هش‌داری دیر هنگام که می‌گوید اگر روزنامه‌نگار کارش را پاک و مسئولانه و متعهد نداند، خیلی اتفاق‌ها ممکن است بیفتد و نتیجه‌ی همه‌ی این اتفاق‌ها هم یک چیز است: سلب اعتماد مخاطب. سلب اعتماد نه از یک خبرگزاری یا روزنامه‌نگار خاص. نه. سلب اعتماد از مقوله‌ی روزنامه‌نگاری.

سید ترسناک

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s photo.

Yesterday

سید ترس‌ناک

[این متن را مناسب درج در همین صفحه نوشته‌ام و تاکید می‌کنم به هیچ وجه بازنشر آن در سایت‌ها و رسانه‌های دیگر را مجاز نمی‌دانم. در این اجازه ندادن حق خود را به قانون حمایت حقوق مولفین مصنفین و هنرمندان مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و تغییر یافته در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹ مستند می‌کنم.]

(۱)
قبلا هم این خاطره را گفته‌ام. در وزارت ارشاد کار می‌کردم (شما بخوان حمالی) و ایده‌ام این بود که باید جلوی این وزیر لیبرال فلان‌فلان‌شده‌ی ارشاد را از هر جا که می‌شود گرفت. وزیر لیبرال فلان‌فلان‌شده‌ی ذهن جاهل من هم سید محمد خاتمی بود. یکی از راه‌های مبارزه با این آدم هم پاس‌داشت شعائر بود. تقریبا هر روز من در صف اول نماز جماعتی بودم که به هفت هشت صف نمی‌رسید. یادم نمی‌آید یکی از معاونان یا مدیرکل‌های وزارت‌خانه را در نماز جماعت دیده باشم، اما خاتمی هر روز که در وزارت‌خانه بود حتما به نماز می‌آمد و گاهی پس از سلام نماز دستی از کنارم دراز می‌شد و من با عصبانیت فشارش می‌دادم.
بعدها که زیاد مدیران ارزش‌مدار دیدم که کلا اهل این ماجراها نبودند و در همان دفتر کارشان از شعائر دفاع می‌کردند معنی این حضور لب‌خندناک را فهمیدم.

(۲)
یک عده هستند که کارشان راه انداختن جنگ شیعه و سنی در شبکه‌های ماهواره‌ای و اینترنت است. بعضیشان نقاب شیعه دارند بعضی نقاب سنی بعضی هم واقعا از حمقای فریقین هستند.
چندی پیش که دنبال چیزهایی درباره‌ی داعش می‌گشتم به یک سری لینک ویدیوی کثیف و چرت و پرت عربی‌زبان خوردم که همه سعی داشتند متعه را پررنگ کنند و ازش نوعی پدوفیلی دربیاورند و به اهل سنت بباورانند که شیعه یعنی دور از جان کودک‌آزار جنسی. کارهای چندش‌آوری مثل ترجمه‌ی سرتاسر دروغ و ساختگی یک ویدیوی فارسی زبان که یک جلسه‌ی پرسش و پاسخ دانش‌آموزان را جلسه‌ی آموزش متعه وانمود می‌کرد. در یکی از این ویدیوها عکسی از سید محمد خاتمی را گذاشته بودند همان عکس مشهوری که خیلی از شما دیده‌اید. دست پسرش عماد را در دست گرفته و دارد صورت دخترش نرگس را می‌بوسد و هر سه خوش‌حال اند. جنازه‌ها این را به عنوان رواج متعه‌ی کودکان نزد شیعه استفاده کرده بودند.

(۳)
رفقای گاه نادان و گاه مغرض ما، هر روز عکسی از سید محمد خاتمی منتشر می‌کنند که مشخصه‌اش فتوشاپی بودنش است. با کت و شلوار و کراوات یا در حال دود کردن یا شکل‌های دیگرش. طبیعتا اگر غرض و مرض کسی را کور نکرده باشد از روی کوچک بودن عکس‌ها و هم‌آهنگ نبودن جهت نور در قسمت‌های مختلف و تفاوت رزولوشن تصویر می‌تواند بفهمد که این عکس‌ها ساختگی است. اما گفتم، اگر غرض و مرض کور نکرده باشدشان.

(۴)
ده نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی تقاضا کرده‌اند که سید محمد خاتمی ممنوع‌الخروج، ممنوع‌التصویر و ممنوع‌البیان شود.

(۵)
خاتمی قدرت‌مندتر از این است که به کسی چنگ و دندان نشان بدهد. لب‌خند می‌زند. بهشتی هم همین طور بود. هر چه بیش‌تر به‌ش دشنام می‌دادند از لب‌خنداو کم نمی‌شد که برش افزوده می‌شد. خاتمی شاگرد و پی‌رو خوبی برای بهشتی و امام صدر بوده و هست. و همین قدرت زیاد، همین قدرتی که نمی‌گذارد کس بتواند او را عصبانی کند، وحشت‌ناک‌ترین چیز این مرد است. به طعنه به او می‌گویند «سید خندان» اما واقعیت این است که از همین خنده می‌ترسند و خواب شب حرامشان شده است. درکشان می‌کنم. خاتمی واقعا ترس‌ناک است.

Photo: ‎سید ترس‌ناک

[این متن را مناسب درج در همین صفحه نوشته‌ام و تاکید می‌کنم به هیچ وجه بازنشر آن در سایت‌ها و رسانه‌های دیگر را مجاز نمی‌دانم. در این اجازه ندادن حق خود را به قانون حمایت حقوق مولفین مصنفین و هنرمندان مصوب ۱۱ دی ماه ۱۳۴۸ و تغییر یافته در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹ مستند می‌کنم.]

(۱)
قبلا هم این خاطره را گفته‌ام. در وزارت ارشاد کار می‌کردم (شما بخوان حمالی) و ایده‌ام این بود که باید جلوی این وزیر لیبرال فلان‌فلان‌شده‌ی ارشاد را از هر جا که می‌شود گرفت. وزیر لیبرال فلان‌فلان‌شده‌ی ذهن جاهل من هم سید محمد خاتمی بود. یکی از راه‌های مبارزه با این آدم هم پاس‌داشت شعائر بود. تقریبا هر روز من در صف اول نماز جماعتی بودم که به هفت هشت صف نمی‌رسید. یادم نمی‌آید یکی از معاونان یا مدیرکل‌های وزارت‌خانه را در نماز جماعت دیده باشم، اما خاتمی هر روز که در وزارت‌خانه بود حتما به نماز می‌آمد و گاهی پس از سلام نماز دستی از کنارم دراز می‌شد و من با عصبانیت فشارش می‌دادم.
بعدها که زیاد مدیران ارزش‌مدار دیدم که کلا اهل این ماجراها نبودند و در همان دفتر کارشان از شعائر دفاع می‌کردند معنی این حضور لب‌خندناک را فهمیدم.

(۲)
یک عده هستند که کارشان راه انداختن جنگ شیعه و سنی در شبکه‌های ماهواره‌ای و اینترنت است. بعضیشان نقاب شیعه دارند بعضی نقاب سنی بعضی هم واقعا از حمقای فریقین هستند.
چندی پیش که دنبال چیزهایی درباره‌ی داعش می‌گشتم به یک سری لینک ویدیوی کثیف و چرت و پرت عربی‌زبان خوردم که همه سعی داشتند متعه را پررنگ کنند و ازش نوعی پدوفیلی دربیاورند و به اهل سنت بباورانند که شیعه یعنی دور از جان کودک‌آزار جنسی. کارهای چندش‌آوری مثل ترجمه‌ی سرتاسر دروغ و ساختگی یک ویدیوی فارسی زبان که یک جلسه‌ی پرسش و پاسخ دانش‌آموزان را جلسه‌ی آموزش متعه وانمود می‌کرد. در یکی از این ویدیوها عکسی از سید محمد خاتمی را گذاشته بودند همان عکس مشهوری که خیلی از شما دیده‌اید. دست پسرش عماد را در دست گرفته و دارد صورت دخترش نرگس را می‌بوسد و هر سه خوش‌حال اند. جنازه‌ها این را به عنوان رواج متعه‌ی کودکان نزد شیعه استفاده کرده بودند.

(۳)
رفقای گاه نادان و گاه مغرض ما، هر روز عکسی از سید محمد خاتمی منتشر می‌کنند که مشخصه‌اش فتوشاپی بودنش است. با کت و شلوار و کراوات یا در حال دود کردن یا شکل‌های دیگرش. طبیعتا اگر غرض و مرض کسی را کور نکرده باشد از روی کوچک بودن عکس‌ها و هم‌آهنگ نبودن جهت نور در قسمت‌های مختلف و تفاوت رزولوشن تصویر می‌تواند بفهمد که این عکس‌ها ساختگی است. اما گفتم، اگر غرض و مرض کور نکرده باشدشان.

(۴)
ده نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی تقاضا کرده‌اند که سید محمد خاتمی ممنوع‌الخروج، ممنوع‌التصویر و ممنوع‌البیان شود.

(۵)
خاتمی قدرت‌مندتر از این است که به کسی چنگ و دندان نشان بدهد. لب‌خند می‌زند. بهشتی هم همین طور بود. هر چه بیش‌تر به‌ش دشنام می‌دادند از لب‌خنداو کم نمی‌شد که برش افزوده می‌شد. خاتمی شاگرد و پی‌رو خوبی برای بهشتی و امام صدر بوده و هست. و همین قدرت زیاد، همین قدرتی که نمی‌گذارد کس بتواند او را عصبانی کند، وحشت‌ناک‌ترین چیز این مرد است. به طعنه به او می‌گویند «سید خندان» اما واقعیت این است که از همین خنده می‌ترسند و خواب شب حرامشان شده است. درکشان می‌کنم. خاتمی واقعا ترس‌ناک است.‎

دشمن

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy

15 minutes ago · Edited

«مطمئنّاً در جبهه‌ى دشمنان ما براى متوقّف کردن حرکت علمى کشور انگیزه‌هایى وجود دارد. حالا بعضى‌ها روى کلمه‌ى دشمن حسّاسیّت دارند؛ به ما اعتراض میکنند که چرا مدام میگویید دشمن دشمن؛ درحالى‌که شما قرآن را ملاحظه کنید مى‌بینید اوّل تا آخرِ قرآن چقدر عنوان «شیطان» و عنوان «ابلیس» تکرار شده؛ مکرّر گفته شده و مکرّر تکرار شده. از دشمن که نباید غفلت کرد. دشمن‌دانستنِ دشمن که عیب نیست؛ اینکه ما روى دشمن مدام تکیه میکنیم، معنایش این نیست که از عیوب خودمان و مشکلات درونى خودمان غافلیم؛ نه، اَعدى‌ عَدُوِّکَ نَفسُکَ الَّتى بَینَ جَنبَیک؛ از همه‌ى دشمنها بدتر، دشمن درونى ما است، دشمن خود ما است، نفْسِ راحت‌طلب ما است، تنبلى ما است، تن‌آسایى ما است و عدم تدبیر ما در پیشبرد امورمان است‌ - اینکه معلوم است - اینها به جاى خود محفوظ؛ امّا غفلت از دشمن بیرونى، خطاى راهبردى عظیمى است که ما را دچار خسارت خواهد کرد. باید دشمن را شناخت، دید - حالا اینکه شما میگویید برخوردمان با دشمن این‌جور باشد، آن‌جور نباشد، بحث دیگرى است - دشمنىِ او را باید فهمید، نقشه‌ى او را باید تشخیص داد»

از بیاناتِ آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار با استادانِ دانشگاه.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedMohammad Ali Sultanmoradi's photo.

29 minutes ago

دقیقا در لحظۀ گل آلمان به فرانسه، در مرحلۀ یک چهارم نهایی جام جهانی، پخش فوتبال قطع و اذان مغرب از شبکۀ سۀ سیما پخش میشود. آقایون چرا؟
الف) چون شبکه های دیگر سیما اذان پخش نمیکند. ما فقط همین یک شبکه را داریم و باید یادتان بیاندازیم که نماز بخوانید.
ب)ما کلی از مسلمین مالیات میگیریم. بالاخره باید یک جوری نشان بدهیم این تلویزیون اسلامی است.
ج) چون همه همه جای ایران تهران است است. آنی که بیست دقیقه پیش در کرمان نمازش را خوانده هم باید اذان تهرانیها را تماشا کند.
د) چون ما (مسئولین ارشد صدا و سیما) کمر همت بسته ایم که از تمام امکانات صدا و سیما در دلزده کردن ایرانیان از اسلام استفاده کنیم. تلاش در جهت تقویت تکصدایی در کشور (آن هم به اسم اسلام)، تقلیل شریعت به ندیدن چاک سینۀ تماشاگران، توهینهای اخبار به ملت مسلمان ( باز هم به اسم اسلام) و هزاران تلاش زیر پوستی دیگر هم کفافمان را نمیدهد، باید وسط فوتبال هم زهر خودم را بریزیم.

Photo: ‎دقیقا در لحظۀ گل آلمان به فرانسه، در مرحلۀ یک چهارم نهایی جام جهانی، پخش فوتبال قطع و اذان مغرب از شبکۀ سۀ سیما پخش میشود. آقایون چرا؟
الف) چون شبکه های دیگر سیما اذان پخش نمیکند. ما فقط همین یک شبکه را داریم و باید یادتان بیاندازیم که نماز بخوانید.
ب)ما کلی از مسلمین مالیات میگیریم. بالاخره باید یک جوری نشان بدهیم این تلویزیون اسلامی است.
ج) چون همه همه جای ایران تهران است است. آنی که بیست دقیقه پیش در کرمان نمازش را خوانده هم باید اذان تهرانیها را تماشا کند.
د) چون ما (مسئولین ارشد صدا و سیما) کمر همت بسته ایم که از تمام امکانات صدا و سیما در دلزده کردن ایرانیان از اسلام استفاده کنیم. تلاش در جهت تقویت تکصدایی در کشور (آن هم به اسم اسلام)، تقلیل شریعت به ندیدن چاک سینۀ تماشاگران، توهینهای اخبار به ملت مسلمان ( باز هم به اسم اسلام) و هزاران تلاش زیر پوستی دیگر هم کفافمان را نمیدهد، باید وسط فوتبال هم زهر خودم را بریزیم.‎

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎محسن بیات‎'s status.

31 minutes ago

امیرالمؤمنین(ع) در خطبه ٣٤ نهج البلاغة، وظایف حکومت خود در قبال مردم را سه چیز برشمرده که اولی بستر سازی برای رفع مشکلات مالی، دومی پیرامون اطلاع رسانی و سومی تعلیم و تربیت است.
این سه اصل هر سه مربوط به دنیای انسان هاست اما امام معصوم با گفتن این سه اصل، ممکن است به دنبال این باشد که بفرماید حکومت ها اگر دنیای مردم را به صورت درست آباد کنند، خود مردم آخرتشان را درست خواهند کرد و الا حتماً می فرمود که مثلاً حکومت به جز این سه اصل، "تکلیف بستر سازی برای بهشت فرستادن مردم" را نیز به عهده دارد...

گریه

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Yasser Noruzi's status.

من همیشه تنهایی گریه می‌کنم. فقط دو بار دو تایی گریه کردم؛ با مُلّا مظفر. او یک آخوندِ ریشو بود که از فرط ریش، نمی‌دانستی ریش‌ها برای صورتش هستند یا صورتش برای ریش‌ها. نشسته بود جلوی من و داشت آل یاسین می‌خواند. آبدارچی، آق یدی، شربت‌ها را به‌موقع پخش نکرد؛ دَمِ صبحی خواب به کله‌اش زد و از چرت که پرید، با استکان‌های لرزان مربایی آمد ایستاد کنار در. مردم هم ریختند بیرون. در واقع آل یاسین را فروختند به یک لیوان آب‌‌زیپویِ اسانس‌پرتقالی. من و مُلّا اما همچنان نشستیم به عجز و لابه. من غصه‌دارِ ازدواج سما با یک مرد مرغ‌فروش بودم (که در شهریار دامداری داشت و جوجه‌‌ی مصنوعی رنگی تولید می‌کرد) و مُلا نمی‌دانم برای چه. هِرّه کِرّه‌ی مردم هم بیرون بلند بود و داشتند قنداق می‌رساندند به بدن. در آن لحظه پشت ملا بودم و ملا رو به محراب بود. که ناگهان دست‌هایش را بلند کرد به آسمان و داد زد: «خدایا! این جمعیت گنه‌کار را ببخش!» دعای ناغافلی بود چون وقتی برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم، دیدم کسی نمانده. ناچار یک‌تنه جورِ «جمعیت گنه‌کار» را کشیدم و گفتم «آمین». دستمال خیس از اشک را هم رساندم به دماغ و منتظر دعای بعدی شدم که دیدم ملا کله می‌کشد عقب و برمی‌گردد. وقتی سالن خالی مسجد را می‌جورید، داشتم فین می‌کردم. با این حال خودش را از تک و تا نینداخت. گفت: «داشتیم گِل لگد می‌کردیم؟ هان؟» پوزخند هم زد. دستمال را فوراً چپاندم داخل جیبم، با بر دست صورتم را پاک کردم و گفتم: «می‌شه یه چیزی بپرسم حاج‌آقا؟» گفت: «باشه. فقط سخت نباشه.» گفتم: «ببخشید! من نمی‌خوام امسال روزه بگیرم» همانطور که تسبیحش را فرو می‌کرد توی جیب قبا، گفت: «خب نگیر!» گفتم: «آخه قبل از این می‌گرفتم» گفت: «خب بگیر!» گفتم: «بالاخره بگیرم یا نگیرم؟» سرش را نزدیک‌تر کرد و گفت: «ببین! خودِ خدا هم انقدر روی حرف‌هاش جدی نیست. شوخی هم می‌کنه گاهی. جان تو!» قاه قاه می‌خندید. بعد ادامه داد: «یه جایی از موسا می‌پرسه اون چیه تو دستت؟ موسا هم می‌گه عصا.* یعنی خدا نمی‌دونسته اون چیه تو دستش؟! داشته شوخی می‌کرده باهاش بابا!» گفتم: «یعنی همه‌ش شوخیه؟» ابرو بالا داد: «من همچین حرفی زدم؟» بعد دست روی زانو گذاشت و بلند شد. من هم بلند شدم. گفت: «به نظرت دریا قشنگه؟» جوابی ندادم. بلندتر گفت: «پرسیدم دریا قشنگه یا نه؟» یک آن ترسیدم عصبانی شده باشد، برای همین فوری گفتم: «قشنگه» گفت: «بعضی وقت‌ها طوفانی هم هست. نیست؟» سرم را خاراندم. در هر حال دریا گاهی طوفانی هم هست. پرسید: «پس یعنی وحشتناکه؟» گفتم: «بعضی وقت‌ها» گفت: «بالاخره تکلیف‌مو روشن کن. قشنگه یا وحشتناکه؟» گفتم: «آخه نمی‌شه اینطوری نظر داد که...» گفت: «هیچ‌کدوم این‌ها نیست پسر! دریا باشکوهه. یعنی هم ترسناکه، هم قشنگه، هم طوفانی‌یه، هم آرومه، هم...» رسیده بودیم دم در. دست دراز کرد، لیوان را برداشت و اسانس را سرازیر کرد به حلقوم و وقتی نفسش را بیرون می‌داد گفت: «هر لحظه به شکلی بت عیار برآمد...»
هفته‌ی بعد هم دیگر ندیدم‌ش. رفته بود بالای منبر و به رئیس‌جمهورِ وقت، فحش بد داده بود! اعتراضش در واقع به سیاست‌های احمدی‌نژاد نبود؛ به آن هاله‌ی نورِ دور سرش بود. گفته بود: «من که مُّلام نور ندارم. تو که نیستی، داری؟!» بعد هم شنیدیم یک نفر با نامه‌ی فلان آمده و از زحماتش تشکر کرده. ملا در این موارد شوخی نداشت. هوش غریب دهات را داشت. همانجا فهمیده بود استعفای زورکی می‌خواهد برود به پاچه‌اش، چَکِ افسری را خوابانده بود بیخ گوش بچه‌بسیج و گفته بود: «هر وقت ریش‌ت اندازه‌ی من شد، اون‌وقت نامه‌ی اخراجم رو بیار!»
بعدها هم گذاشت رفت پی کار آزاد؛ تولید نمک بسته‌بندیِ طبیعی. گویا آب دریا را طی یک فرایندی که نباید زیاد پیچیده باشد، بخار می‌کنند و نمک طبیعی می‌گیرند. در همان سال‌ها هم مُرد. با یک جُفت تیوپی که وصل کرده بود به هم، رفت دریا و دیگر برنگشت. حدس زدند غرق شده. روحش شاد.

* س طه: وَ ما تِلکَ بِیَمینِکَ یا موسی (17) قالَ هِیَ عصایَ اَتَوَکَّؤا عَلَیها و اَهُشُّ بِها عَلی غَنَمی وَ لِیَ مَأرِبُ اُخری (18)

بهشت

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

4 hours ago

یک جای قرآن - آیات پایانی سوره‌ی نباء - دارد بهشت را توصیف می‌کند. همین‌جوری پشت سر هم از «حدائق و اعنابا» می‌گوید و از «کواعبِ اترابا» و «کأس دهاقا» - یعنی که باغ‌های میوه و انگورهای آویخته و دخترکان پستان‌برآمده و جام‌های شراب لبریز شده - که آب از لب و لوچه‌ی پرهیزکاران راه بیندازد و مخ‌شان را بزند. بعدش آسِ بهشت را رو می‌کند که «لا یسمعون فیها لغوا و لا کذابا». یعنی که مطلقن آن‌جا چرت و پرت و دروغ نمی‌شنوند. یعنی که اگر زن و باغ و شراب و شیرینی - که توی این دنیا هم پیدا می‌شود - راضی‌تان نمی‌کند، این یکی را عمرن بتوانید جایی گیر بیاورید: جایی که کسی گل‌واژه نمی‌سراید، مزخرف سر هم نمی‌کند، لاطائلات سر نمی‌دهد و راست‌راست تو روی‌تان دروغ نمی‌گوید. الّا که آن‌جا بهشت باشد!
و خب، راست می‌گوید دیگر! من یکی که برای رسیدن به همچین بهشتی جان می‌دهم.
.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedHamidreza Abak's status.

حبذا به درد دینتان. تصویر دختران سرزمینتان را می برید در صحن علنی مجلستان برای خودتان نشان می دهید تا مستند از وزیر سوال کرده باشید؟ دینتان این گونه آموخته شما را؟ شرع مبین دستور داده به این شناعت؟ هراس آخرت به اینجا می رساند آدمها را؟ لابد چون گناهکارند و تصویرشان حلال. والله اگر همین امروز هم بزرگان دین تاییدتان کنند. "به وجد می آیید"؟ هلهله می کنید؟ احسنت احسنت. تبارک الله ازین فتنه ها که جمع کرده اید در سرهایتان. فقط خدای شما رحم کند به ما زمانی که بخواهید از وزیر بهداشت درباره روسپیگری پرسشگری کنید. حواستان باشد مانیتور مجلس فول اچ دی نیست.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Saeed Babavand's status.

32 minutes ago

اخبار بیست و سی! گفت این بنزینا که داره جدیدا وارد می‌شه رو ندادن سازمان استاندارد بررسی کنه. بعد رفت سراغ رئیس سازمان استاندارد. اون طفل معصوم هم از همه‌جا بی‌خبر دراومد که؛ بله از سال 84 توافق شد بنزینا رو خود وزارت نفت که وارد می‌کنه بررسی هم بکنه و مام آزمایشگاهمون تعطیل شد جبرا. الان البته دیگه قانون برداشته شده و داریم آزمایشگاه رو دوباره آماده می‌کنیم.
نظر متخصص: خب الاغ جون حداقل اون سال 84 رو از تو مصاحبه درار که معلوم نشه کون کی از لحاف بیرونه.
نظر متخصص2: دلواپسا و پاک‌ترین دولت تاریخ ایران دست و جیغ و هورای بلند.

کیت بلانشت و وودی آلن

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy

آلن: من 45تا فیلم ساخته‌م یا عددی تو همین مایه‌ها و فکر کنم یکی از دخترها دوتا از این چهل و چند فیلم را دیده. همه‌ش همین است. با دوست‌های‌شان دسته جمعی می‌روند سینما و دری‌وری‌هایی را که همان دار و دسته‌شان همیشه می‌بینند،‌ می‌بینند. بچه‌های نازنینی هستند ها! ولی به کارهای من علاقه‌ای ندارند. از نظر آن‌ها من ابله دانایی هستم که می‌توانم فیلم بسازم اما عرضه‌ی این که نوار ماشین تحریرم را عوض کنم ندارم.
بلانشت: من یک شب «سرگیجه» را برای پسرهای‌م نشان دادم و آن‌ها عاشق‌ش شدند. حتی آن پسرم که پنج سال‌ش است. ما سعی کردیم باهاش |تعلیق| را برای‌شان توضیح بدهیم. حالا می‌خواهم «طناب» را برای‌شان بگذارم فقط برای این‌که به‌شان نشان بدهم آدم تا کجا می‌تواند دوام بیاورد.
آلن: من حاضرم برای چنین بچه‌هایی بمیرم.

+گفت‌گوی کیت بلانشت با وودی آلن. به ترجمه‌ی حبیبه جعفریان. در: مجله‌ی هم‌شهری 24، شماره 52، خرداد 93

محمد مطهری

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Saeed Babavand's status.

بدون مبالغه و با توجه کامل به پاسخگویی در محضر الهی، عمیقا اعتقاد دارم که در دو دهه اخیر در میان «غیراندیشمندان»، هیچکس مانند «جنابعالی» به سبب برخوردهای غیرمنصفانه و غیرعلمی و مملو از تمسخر و افترا و اتهام با دگراندیشان و نواندیشان، در گسترش افکار سکولاریستی و روشنفکرمآبانه غربی در میان جوانان ایرانی و حتی مسأله دار کردن آنان با نظام، مؤثر نبوده است.
-از متن پاسخ محمد مطهری به حسین شریعتمداری-

محمد مطهری

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Saeed Babavand's status.

دم شما گرم
-------------------------------------
برای من قابل درک نیست که چرا کیهان تا کسانی را جاسوس و همجنس باز و مزدور و ساده‌لوح و .. ننامد روزش شب نمی شود. در این راستا! توجه جنابعالی را به مصاحبه «اختصاصی» کیهان مورخه 29 آذر 91 با تیری میسان (Thierry Meyssan) روزنامه نگار فرانسوی در جریان سفر به ایران جلب می‌کنم. وی که به دلیل مواضع ضد آمریکایی‌اش شدیدا مورد اقبال کیهان و برخی رسانه‌های دیگر قرار گرفته بود رسما همجنس‌باز است و در مصاحبه با مجله اختصاصی همجنس بازان تصریح می کند که جنس مخالف هیچ جاذبه ای برای او ندارد. بد نیست برادران آن تشکل دانشجویی در مشهد که برای تصفیه حساب با جهاد دانشگاهی، این غائله را با ادعای پوچ حمایت کلارک از همجنس بازی به راه انداختند و نام شریف و عزیز مردان الهی و بی ادعای بسیجی را لکه دار کردند، آگاه باشند که شاخه همین تشکل دانشجویی در دانشگاه تهران برای همین آقای تیری میسان همجنس‌باز، در تاریخ 21 آذر 91 در دانشگاه تهران برنامه سخنرانی برگزار کرد. وی در رسانه ملی در برنامه زنده «راز» هم شرکت کرد! به همین منوال، وقتی پروفسور جیانی واتیمو (Gianni Vattimo)، فیلسوف ایتالیایی ملحد و همجنس‌باز که به شرکت در راهپیمایی همجنس بازان مقید است، سخنران افتتاحیه همایش بین المللی روز جهانی فلسفه در ایران در سال 1389 بود، به دلایل معلوم! صد البته باید سکوت می‌شد.
-از متن پاسخ محمد مطهری به حسین شریعتمداری-

آه

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s status.

مای جنگ‌طلب

در ذکر بر دار کردن منصور حلاج نوشته‌اند «پس هر کسی سنگی می‌انداخت شبلی گلی در انداخت حلاج آهی کرد. گفتند آخر این همه سنگ انداختند، هیچ نگفتی از این گل آه کنی؟ گفت آن‌ها نمی‌دانند معذور اند . از او سختم می‌آید که داند و نمی‌باید انداخت.»

این روزها زیاد مخاطب فحش ام. و کرخ‌تر از آن ام که به خود بگیرم و دردی بکشم، که اگر کرخ نبودم چه کار با این داستان پر آب چشم داشتم؟ یا داشتم «بنیان‌های زبان‌شناختی فکر فلسفی» را می‌کافتم یا «نظریه‌ی توصیفی تاریخی ایمان‍»‍م را چاق‌تر می‌کردم یا سر در تاریخ ریویزیونیستی ادیان سامی داشتم یا با «رسم‌الخط فارسی بایدی نبایسته» را می‌نوشتم یا کتاب طنز جدیدی را که دست گرفته‌ام.
اما دردم می‌آید وقتی می‌بینم سه نفر از عزیزترین‌ها با هم صحبت می‌کنند، اولی من را جنگ‌طلب می‌بیند و آماده‌ی تکه‌پاره کردن، دومی قابیل و سومی بدتر از قابیل.
میان جنگ‌طلب و از جنگ‌نگریخته فرق است.
میان تکه‌پاره کردن و تکه‌پاره شدن فرق است.
از جنگ دشمن بشر نگریختن، جنگ‌طلبی نیست، آمادگی جان دادن برای نگاه داشتن انسان‌ها است.
من همان‌قدر جنگ‌طلب ام که ابوسعید ابوالخیر که گفت:
هان یاران هوی و ها جوانمردان هو
مردی کنی و نگاه داری سر کو
گر تیر چنان رسد که بشکافد مو
باید که ز یک دگر نگردانی رو
من همان‌قدر قابیل ام که کمان‌کش این خاک - آرش - بود.
من همان‌قدر بدتر از قابیل ام که تک تک صوفیانی که دست از خانقاه شستند و در جنگ با مغول جان دادند و خان و مان نداند بدتر از قابیل بودند.
صد البته فرقی عمیق میان من و آنان هست که پیش‌تر در صحبت از قاضی همدانی از این فرق گفتم. آن تن‌های ترد و باطرب و آن جان‌های شیفته کجا تن و جان ناتوان من کجا؟
اما اگر جان دادنی میسر باشد، جان را می‌دهیم، نه که بستانیم، و جان می‌دهیم تا کسی کتاب را از دست مردمان نگیرد، ساز را نشکند و نسوزد، شادی را جرم نکند، آزادی را برنچیند، همین صفحه‌های سپید و آبی را قفل نزند و کسی را به جرم پا گذاشتن به این‌جا شلاق‌پیچ نکنند، که کسی کودکی را نکشد، زنی باردار را شکم ندرد و عابری بی‌پناه و ناشناس را به رگبار نبندد. تا چهارتار بنوازد تا دیبی و ببعی و همساده و جیگر بخندانند تا پرستویی بازی کند تا آندو شوت کند تا تیم والیبال ببرد تا مریم‌ها بسرایند تا عصارها بخوانند تا زندگی زندگی زندگی نبضش از تپش تپش تپش نیفتد تا دوست کنار دوست بنشیند و گل بگوید و گل بشنفد و گاه پاره‌گلی هم به ما بیندازد که کنج عزلت گزیده را این بهین لذت‌ها است.
قال حسین منصور حلاج «آه».

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedHamidreza Abak's status.

زندگی منتظر شما نمی ماند تا تصمیمتان را بگیرید. درست همان لحظه ای که با خودتان می گویید وقتش رسیده تصمیمم را بگیرم، زمانی است که زندگی، تصمیمش را برایتان گرفته است؛ بی هیچ مشورتی با شما.
"دکتر علی شریعتی؛ وقتی فهمید زندگی منتظرش نمانده است تا تصمیمش را بگیرد؛ درست در همان لحظه ای که با خودش گفت وقتش رسیده تصمیمم را بگیرم و دید، زندگی تصمیمش را برایش گرفته است؛ بی هیچ مشورتی با او".

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

June 12

نابلدها از کمر می‌چرخند رو به عقب، پیش روی‌شان را رها می‌کنند و نگاه‌شان را می‌دوزند به تصاویر پشت سر. راننده کاربلد اما نگاهش همیشه به پیش روست. سراغی از پشت سر هم که بخواهد بگیرد، نیم‌نگاهی می‌اندازد به آینه عقب؛ اما هم‌چنان حواسش به جلوست.
هم، چنین است نسبت آدم‌ها با گذشته و آینده‌شان. خام‌ها پشت‌شان را کرده‌اند به آینده؛ گذشته را دید می‌زنند. پخته‌ها اما حواس‌شان به آینده است؛ گاهی هم نگاهی به گذشته می‌اندازند. می‌ماند این که یادشان باشد، نوشته‌های توی آینه عقب را باید برعکس خواند. آمبولانس، توی آینه است که درست خوانده می‌شود.
.
.
.

‌آنگه شود پدید که از ما دو، مرد کی ست

June 11, 2014 at 3:49pm

دوستی دارم که در نوجوانی دست از چرب و شیرین زندگی شسته بود و بعد از شهادت برادرش رفته بود به جنگ دیوانه‌ی تکریتی. یک بار خاطره‌ای برایم تعریف کرد که هر بار یادش می‌افتم چهار ستون بدنم می‌لرزد. می‌گفت:

شب عملیات بود و یک ساعت مانده به غروب ما را سوار کامیون‌های پوشیده با برزنت کردند و راه افتادیم سمت خط. کامیون رو به خورشید می‌راند و نور نارنجی و غمگین غروب تنها چیزی بود که از دنیای بیرون کامیون می‌دیدیم. سکوت خفه‌کننده شده بود. یکی آرام و سربه‌زیر زمزمه کرد «یار دبستانی من

با من و هم‌راه من ای

چوب الف بر سر ما

بغض من و آه من ای

حک شده...»

که صدای فریادی این زمزمه را که حالا چند هم‌راه هم پیدا کرده بود ساکت کرد «خجالت بکش برادر. ما داریم می‌ریم سمت شهادت. داریم می‌ریم به سمت معنویت. الان به جای ذکر و استغفار این ترانه‌های مبتذل چی اه می‌خونی؟ ذکر بگو. استغفار کن. خودت رو برای شهادت آماده کن».

و سکوت دوباره همه‌ی کامیون را گرفت.

همان شب، برادری که «خجالت» نمی‌کشید و «ترانه‌ی مبتذل» خوانده بود و... اولین شهید یگان بود. برادر تذکردهنده رو هم نیمه‌شب دیدیم که عربده‌ناک گریه می‌کرد و به فرمان‌دهمان می‌گفت «من اسلحه‌مو گم کرده‌م. منو بفرستین عقب». که فرستادندش عقب و فردا که آفتاب درآمد اسلحه را که یک گوشه پنهان کرده بود پیدا کردند.

حالا داعش دارد دست و پا می‌زند که به مرزهای ایران برسد. و این صدای آوازخوان‌های کنسرت ایران را عوض کرده.

۱. حماسه‌دوستان فردوسی‌پرست شاهنامه‌نخوانده ناگهان تمام حماسه‌ها را از یاد بردند. دیگر این ایران آن ایرانی نیست که «اگر سر به سر تن به کشتن دهیم، از آن به که کشور به دشمن دهیم». آدم عاقل که «خود»ش را با شاخ گاو درنمی‌اندازد.

۲. صاحب منطق محکم را که همه می‌شناسیم. یک روز عکس یک یهودی کیپا به سر را در حال خواندن تنخ (عکسی بود تقریبا از بالا و پشت سر) منتشر کرده بود و این را ملاک راستی‌آزمایی و صداقت برای ولایی بودن یا ارزشی بودن یا چیزی از این دست معرفی کرده بود که کدامتان حاضر هستید این«صهیونیست» را بی چون و چرا بکشید. حالا صیونیست بودن طرف را از کجا کشف کرده بود و این ملاک از پشت کشتن بی دلیل در فضای خارج از جنگ را از کجا آورده بود؟ ما نفهمیدیم. منطق محکمشان هم که تئوریزه کردن مباهته است، یعنی وقتی یکی مخالف عقیده‌ات بود، راحت برو توی لباس زیرش را بجور و اگر هم چیزی پیدا نکردی بیا داد بزن پیدا کردم. این‌ها روش‌های جنگی ایشان بود. حالا ببینیم چه شده که در برابر این «آدم‌خوار»ها ناگهان تئوری‌ها همه ته کشیده‌اند و این ته کشیدن تا کی ادامه خواهد داشت.

۳. استاد تمام علوم و مبدع مفهوم استراتژی جناب دکترینرین کیسینجر آو ایسلام را هم که همه می‌شناسیم. تا دیروز همه چیز استراتژی بود و مبدع و تنها متخصص استراتژی هم شخص ایشان. اما دیشب متنی ازش دیدم درباره‌ی همین هجوم «آدم‌خوار»های داعش به موصل و نزدیک شدنشان به مرزهای ایران. متنش دو قسمت داشت. قسمت اول توصیف قدرت و درنده‌خویی این «آدم‌خوار»ها بود و قسمت دوم این مدعا که داعش خطری ندارد. (چه تناسبی بین دو قسمت.) دلیلش هم این که ما دو تا نهاد پرقدرت به نام ارتش و سپاه در این کشور داریم. خب خوب شد که فرمودید. بی‌خبر بودیم از این نهادها. از این که معرفی کردید مرســـــــــی. اما نکته‌ی جالب این که تا احتمال یک صدم درصدی جنگ واقعی نزدیک شد، یک‌باره اصلا تمام بحث‌های «من بودم و استراتژی» جمع شد و تمام شد و رویارویی شد وظیفه‌ی ارتش و سپاه. والسلام.

۴. همین اهالی ساده‌ی فیس‌بوک، همین مردم بیرون از فیس‌بوک، از همین دی‌روز و دی‌شب شروع کرده‌اند اعلام آمادگی برای دفاع. تعارف هم ندارند. در کمال خضوع و جدیت توامان. باز هم اگر خطری این کشور را تهدید کند، همین مردم بی نام و نشان، سبز باشند یا احمدی‌نژادی، شمالی باشند یا جنوبی، پیر باشند یا جوان، می‌روند و می‌جنگند. شاهنامه‌شان را با خونشان می‌نویسند. و البته مدعیان تا پایان معرکه خاموش کنجی می‌نشینند، بعد که ماجرا تمام شد یکی یکی از راه می‌رسند با سند منگوله‌دار و میراثشان را می‌طلبند.

پ‌ن۱: طبیعتا مدعیان بسیار از ۱ و ۲ و ۳ بیش‌تر اند. این‌ها تنها نمونه بودند.

پ‌ن۲: نپرسید تو چی؟ من کم‌تر از هیچی. نه عرضه و شجاعت دفاع دارم نه توان دیگری. فقط تلاش می‌کنم مدعی میراث خون مردم نباشم. تلاش می‌کنم.

محمد مطهری

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Ali Salehi's status.

40 minutes ago

به قول دوستان، ادامه ماجرای کلارک این بار با پاسخ قاطع محمد مطهری به جماعت «دلواپس» مشهدی و کیهان؛ و دفاع جانانه از حضور کلارک، از جهاد دانشگاهی مشهد، و از آزاداندیشی و تحمل نظرات مخالف، ولو آن مخالفین لیبرال و مدافع حقوق هم‌جنس‌گراها باشند.
شجاعت و صراحت محمد آقای مطهری در عرصه علمی، مثل علی مطهری است در عرصه سیاست.
دوستان در همخوان‌کردن (share) این متن بکوشند.

گزیده‌های من از متن [لینک اصل مطلب در کامنت نخست]:
«کسی که تبلیغات و مصاحبه‌های این دوستان مشهدی را ببیند گمان می‌کند کلارک ملحدی است که یا خودش همجنس‌باز است یا لااقل خواستار ترویج همجنس‌بازی است، در حالی که او که دارای همسر و سه فرزند است تصریح می‌کند که همجنس‌بازی «گناه» و «اخلاقاً غیرمجاز» است. کلارک که مانند اکثر متفکران غربی تفکرات لیبرالی هم دارد، چنین اظهار نظر می‌کند که حقوق شهروندی این اقلیت در جامعه باید رعایت شود؛ به این دلیل که همچنان که ما مسیحیان دوست داریم که وقتی در جامعه‌ای در اقلیت زندگی می‌کنیم حقوقمان به عنوان اقلیت حفظ شود پس باید حقوق اقلیت همجنس‌باز را هم حفظ کنیم؛ چراکه حضرت عیسی می‌گوید آنچه بر خود نمی‌پسندی بر دیگران مپسند.» ... «روشن است که تأکید بر حفظ حقوق یک اقلیت به معنای موافقت با ترویج مرام آن اقلیت نیست.»

«اگر شهید مطهری که دنبال برپایی کرسی تدریس «مارکسیسم» در دانشکده «الهیات» بود در قید حیات بود آیا با شنیدن خبر سخنرانی یک فیلسوف آمریکایی - ولو در جایی هم از اسرائیل طرفداری کرده باشد که بسیاری از متفکران غربی چنین‌اند - نوه‌ها و نتیجه‌هایش را جمع می‌کرد و تابلوهای دروغین به دست آنان می‌داد یا از حضور او استقبال می‌کرد و البته جانانه به نقد افکارش می‌نشست؟»

«آیا طلاب قم بلد نبودند به جای شنیدن حرف دو طرف، جلوی سالن کنفرانس تجمع کنند و هیاهو به راه بیندازند و پلاکارد به دست گیرند که «معرفت‌شناسی اصلاح شده توطئه استکبار علیه فلسفه اسلامی است»؟ البته با این کار تنها چیزی که به ذهن کلارک خطور می‌کرد ترس اساتید فلسفه ایرانی از مواجهه فکری با او بود.»

«اگر لازم است متفکرین غربی از افکار استاد مطهری و نقدهای بنیادین او از تمدن غرب از طریق یک همایش بین‌المللی آگاه شوند، آیا متفکرین لیبرال برای دعوت شدن مقدمند یا متفکران سنتی؟ مسلم است که افراد لیبرال که مبانی اندیشه‌های غربی را دستاوردهای بزرگ بشری و غیرقابل خدشه می‌شمارند برای شنیدن این نقدها در اولویت هستند تا آنچه مسلم فرض کرده‌اند به چالش کشیده شود.»

«برای اطلاع برخی که در تهمت زدن، شهره آفاقند یادآوری می‌کنم که مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره) که زیر نظر حضرت آیت‌الله مصباح یزدی فعالیت می‌کند دوازده سال است که هر دو سال یکبار با گروهی از منونایتهای مسیحی دیالوگ‌های مفیدی برگزار می‌کند. این گروه به طور افراطی صلح‌طلبند و عمدتا هر نوع جنگ - از جمله جنگ دفاعی - را نامعقول می‌دانند و گاه و بیگاه به سرزمین‌های اشغالی نیز رفت و آمد دارند. آنان اتفاقاً مانند آقای کلارک همجنس‌بازی را خلاف تعالیم مسیح دانسته و در عین حال معتقدند آنان باید از حقوق شهروندی برخوردار باشند. منونایتها بیش از پانزده سال است در ایران در رفت و آمدند و حاصل گفت‌وگوهای علمی با آنان در قالب چند کتاب در غرب منتشر شده است.»

«در سه دهه گذشته هیچ عاملی به اندازه گروه‌هایی از قبیل این برادران مشهدی و اسلافشان با اعمالی چون پاره کردن پیراهن سخنران و برهم زدن جلسات و با تیترهای غیرمنصفانه، برای کتب دگراندیشان خواننده جذب نکرده است.»

«نمی‌دانم چرا این برادران از یک طرف از اینکه یک فیلسوف غربی در سال قبل از ورود به ایران در وبلاگش بنویسد «اگر چه همجنس‌بازی غیر اخلاقی، گناه و خلاف تعلیمات مسیحی است ولی باید برای همجنس‌بازان حقوقی در نظر گرفته شود»، چنین برمی‌آشوبند و راه را بر او می‌بندند و محل اقامتش را هم بی‌نصیب نمی‌گذارند، ولی زمانی که در برنامۀ نود، با چندین میلیون بیننده، جوانمردی به نام مسعود شجاعی صریحاً می‌گوید: مردم! فرزندان خود را به مدارس فوتبال نفرستید چراکه در برخی از مدارس فوتبال در ایران به وفور، نه همجنس‌بازی، بلکه تجاوز به کودکان پسر انجام می‌شود، این برادران به خیابان که نمی‌آیند هیچ، کوچکترین پیگیری هم نمی‌کنند؟! (متجاوزان ابتدا به کودکان به عنوان رفع خستگی آبمیوه حاوی مواد بیهوش کننده خورانده، و پس از تجاوز، فیلم را به آنان نشان داده و آنان را وادار به سکوت و تسلیم مجدد می‌کنند. این اعمال شنیع در برخی از هشتصد مدرسه فوتبال «مجاز» اتفاق می‌افتد و دویست مدرسه فوتبال «غیرمجاز» هم وجود دارد!).»

«اما چون هدف را توجیه کننده وسیله می‌دانند از نکات مثبت [در آرای کلارک] دم نزدند و یا آنها را فریبکاری خواندند و درعوض، سخنان او دربارۀ همجنس بازی را تحریف کردند. در واقع این برادران تصمیم گرفتند با ریختن ترکیبی از دو نوع بی‌صداقتی در سرنگ خود و اضافه کردن ویتامین تحریف، فرهنگ اسلامی را به جامعه تزریق کنند!»

[در اینجا محمد آقای مطهری، روزنامه کیهان را به زیبایی مورد عنایت قرار داده است]
«برخی مراکز علمی، حوزوی و دانشگاهی که بعضاً زیر نظر رهبر بزرگوار انقلاب فعالیت می‌کنند از بنیاد علمی فرهنگی شهید مطهری گله داشتند که چرا زودتر از حضور کلارک و تالیافرو در ایران مطلع نشده‌اند. ظاهرا آنها هم مثل ما مطلع نبودند که برای برقراری ارتباط علمی با متفکران غربی ابتدا باید به خیابان فردوسی، کوچه شهید شاهچراغی رفت و از مدیرمسئول یک روزنامه اجازه گرفت، تا از تیترهایی منصفانه! مانند آنچه امروز برای همایش شهید مطهری استفاده کرده است (دعوت از آمریکایی همجنس‌باز برای تبیین اندیشه شهید مطهری!) که در آخرین مرور مقاله از آن مطلع شدم مصون بمانند. چنانکه ملاحظه می‌شود علاوه بر تهمت همجنس‌بازی حتی از به کاربردن کلمه فیلسوف هم خودداری شده است و در ضمن القا کرده است که دعوت از وی برای «تبیین» اندیشه های شهید مطهری بوده است!»
«اینجانب که به عنوان معاون پژوهشی بنیاد علمی - فرهنگی شهید مطهری خدمتگزاری می‌کنم مسئولیت کامل این همایش را که پس از تلاش دو و نیم ساله به فضل الهی محقق شد، پذیرفته و به آن افتخار می‌کنم و ان‌شاءالله این نوع همایش‌ها ادامه خواهد یافت. ضمن سپاس مجدد از همکاری مراکز متعدد علمی که در برگزاری این همایش برای معرفی افکار استاد شهید در سطح بین‌المللی گام مؤثری برداشتند این سخن دردمندانه استاد را به آنان یادآوری می‌کنم که در ایرانِ ما تا قطاری ایستاده است کسی به آن کاری ندارد، همین که به حرکت افتاد سنگ‌هاست که به سوی آن پرتاب می‌شود.»

شاهین و محسن

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s status.

شاهین و محسن

[این متن به موسیقی این دو نفر مربوط نیست، به رفتار اجتماعیشان و حتی به احساس من از رفتار اجتماعیشان مربوط است.]

شاهین نجفی این‌جا هم که بود می‌گفت «معترض» است، اما معترض نبود، «ستیزه‌جو» بود و طبعا توجه‌طلب.

وقتی رفت این ستیزه‌جویی را گسترش داد ورژن جدید ستیزه‌جوییش را کرد اسباب جلب نظر بیش‌تر. کم‌تر کسی دراین عالم ماند که شاهین نجفی یقه‌اش را آهار نزده باشد، حتی «کریس دی‌برگ» هم [سر پیاز بود؟ ته پیاز بود؟ اصلا پیاز بود؟] مصون نماند و نجفی یقه‌ی او را هم حسابی آهار داد.

پدیده‌ی «آوردوز» فقط به اعتیاد مربوط نیست، در رفتار اجتماعی و سیاسی هم مصداق‌های بسیار دارد. نه که کفاره‌ی شراب‌خوری‌های بی حساب، هشیار در میانه‌ی مستان نشستن است؟ تا کی می‌شود با این مدل آهارزنی‌ها محبوب و در تاپ تن باقی ماند؟

این شد که شاهین نجفی رفت سراغ شخصیتی که ۱۱۴۵ سال پیش از این از دنیا رفته بود و «آی نقی» را خواند که بنزینی بر آتش شهرت خودش ریخته باشد که ریخت. اما آتش بنزینی هم دامن آدم را می‌سوزاند هم همان‌قدر که زود بالا می‌گیرد و زود هم خاموش می‌شود.

حالا بند ۳۵۰ بهانه شده که او برهنه شود. من درش چیزی جز ادامه‌ی راه قبل نمی‌بینم. شهرت‌طلبی‌ای که در یک روند آوردوز گیر کرده و تا صاحبش را به خاک سیاه ننشاند رها نمی‌کند.

در برابر او محسن نامجو است. وقتی عباس سلیمی آن شکایت را علیهش کرد و ماجرایی را که می‌شد با هزار روش مشروع و قانونی «خواباند» نخواباندند و «بلند کردند»، مثل بچه‌ی آدم معقول راهش را گرفت و رفت. اول از همه «دور ایرانو تو خط بکش» را خواند که قشنگ و مودبانه و صریح بین خودش و پوزیسیونی مثل من را خط کشیده باشد. بعد اما به جای این که بیفتد توی دور تشدید و آوردوز رفت دنبال جیغ و دادهای خودش. حالا هم بعد از مدتی آمده یک «رضا شاه» خوانده که بین خودش و اپوزیسیون هم خط واضحی کشیده باشد. و من چه لذتی می‌برم از این که با رضا شاهش کاری کرد که خیلی‌ها طاقت نیاوردند و شدند همان که بودند و پنهان می‌کردند. حرفی نزد که. گفت «عاااااااای ملت، مدرنیته رو اخلاق سگ آورد». نیاورد؟ خب بگید نیاورد. حاجت به جنگ نیست. هست؟

خلاصه یک خط این طرف کشید و یک خط آن طرف؛ و هم از من برید و هم از شاهزاده و شد همان قلندر تنهای خراسانی که بود. طبیعتا «امید دانا»یی هم پیدا می‌شود که بیاید و آن دفاع جانانه را از پدربزرگ شاهزاده بکند (که من اگر جای شاهزاده بودم می‌گفتم یک پولی مواجبی چیزی به‌ش بدهند و بگویند تو فقط دفاع نکن) و خود شاهزاده که می‌آید بیانیه صادر می‌فرماید و دوستان تازگی‌ها عجیب‌غریب‌شده‌ی ما که می‌آیند از شاهزاده‌ی «مدرن» کوت هم می‌کنند (حرف بزنیم ) و هزار داستان دیگر. اما آب رفته به جوی باز نمی‌گردد و بالاخره الان کلی آدم دارند توی خانه‌شان زمزمه می‌کنند که «خفن ام خفن ام خفن ام خفن ام».

و باز چه قدر باهوش است نامجو که می‌تواند در چند ثانیه از ویدیوموزیک رضاشاهش به عنوان یک بحث فرعی آن فروشنده‌ی پرمدعای اخلاق ویکتوریایی را این طور به افتضاح بکشد و با کنار هم گذاشتن دو تصویر به‌ش پیغام بدهد که «طرف گفته شاید شلوار خودش را جلوی دوربین پایین بکشد تو عربده می‌زنی، یادت رفته خودت داشتی شورت یکی دیگر را جلوی دوربین پایین می‌کشیدی؟»

[به همه‌ی دوستانم اعتماد دارم. فقط محض تاکید عرض می‌کنم، در کامنت‌ها مراعات کنید. ممنون از همه‌تان.]

دش‌واری

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s status.

http://www.wikifeqh.ir/قذف

دشواری در مرز اسرائیل

روستا مرزی بود و مدام گشت‌های محسوس و نامحسوس امل دنبال «عَمیل (جاسوس، مهره، کارگزار، ایجنت)»-ِ اسرائیل می‌گشتند. به ما چیزی نگفتند ولی معلوم بود شناساییمان کرده‌اند و با ما مشکلی ندارند. خانه‌ی مورد نظر را یافتیم. کسی خبر از آمدنمان نداشت. در زدیم. باز کردند. نمی‌شناختندمان و خارجی بودنمان هم پیدا بود. گفتند «تفَضَّل» (بفرمایید) ما هم رفتیم توی حیاط. از پدربزرگ پیر تا دخترکسه‌ساله همه نشسته بودند برگ توتون به نخ می‌کشیدند (سلام Al IF). پذیرایی اول آب است. صندلی گذاشتند و آب آوردند. نشستیم و نوشیدیم. باز هم کسی چیزی نپرسید. مهمان بودیم و مهمان حبیب خدا است، چرا حبیبِ صاحب‌خانه نباشد؟ هی پذیرایی کردند و هی تفضل و هی فرمودیم.

سر حرف که باز شد دیدیم پیرمرد پسری هم دارد که پزشک است و در بیروت مطب دارد. او هم روزهایی که مطب نیست با این‌ها توتون نخ می‌کند. توتون سخت است، هر کشتش ۱۴ ماه کار می‌برد. یعنی در هر سال دو ماه هست که تو از یک طرف مشغول محصول سال قبل ای از یک طرف مشغول محصول امسال.

سهمیه‌بندی هم دارد. دولت می‌گوید تو امسال حق کشت ۴۳۷ متر توتون داری. اگر شد ۴۳۸ متر می‌آیند آن یک متر اضافه را تخریب می‌کنند. خلاصه کشاورز مجبور است کنار توتون به این سختی چند محصول دیگر هم کشت کند تا روزگارش بگذرد.

با پیرمرد سر صحبت را باز کردم. گفتم «زندگی سختی دارید». گفت «نه. زندگی است. باید تلاش کرد. سختی‌ای نیست این.»

گفتم «اما زمان ارباب‌ها که سخت بود دیگه». [فئودال‌ها (سلام Ali Abutalebi) صاحب زمین بودند. ملت باید یه درصد عظیمی از درآمد کشت رو می‌دادن به اون‌ها.]

گفت «نه. چه سختی‌ای؟ یه سهمی داشتند و ما هم می‌دادیم. سختی‌ای نبود».

کفری شدم. پرسیدم «روز سخت تو عمر شما بوده هرگز؟»

گفت «حالا سخت که نه. اما از الان سخت‌تر بود. اسرائیل گرفته بود این‌جا رو. دیوار خونه‌مون رو با نفربر زدند ریخت، مجوز تعمیر به‌مون نمی‌دادند. که خونه‌مون خرابه باشه رها کنیم بریم، خونه رو تصرف کنن. یا مثلا عروسم [عروسش سرخ شد] پا به ماه بود. باید می‌بردیمش بیروت وضع حمل کنه. نتونستیم. چون اگه می‌رفتیم خونه خالی می‌موند و می‌اومدن تصرفش می‌کردن. به سادگی الان نبود، یه کم سخت‌تر بود واقعا».

دخترش را که شاگرد ممتاز بود صدا زدیم و مصاحبه‌مان را گرفتیم و با احترام تمام برای پیرمردی که هیچ سختی‌ای ندیده بود از خانه بیرون زدیم و برگشتیم.

( مهدی ناجی سلام. پرسیدی ما چرا این طوری نیستیم. اتفاقا همین یکی رو تو ایران هم داریم. اما چون تو ایران اه دیگه شگفت‌زده نمی‌شیم. احترامی هم نداره پیشمون. ازش خنده‌مون می‌گیره. باش کلیپ می‌سازیم اسمش رو هم می‌ذاریم «دوشواری». از هم می‌پرسیم «اون یارو دوشواریه رو دیده‌ای؟» و هرهر می‌خندیم.)

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Moazezinia's status.

5 hours ago

خبرگزاری فارس نقل کرده که حضرت آقای سید احمد خاتمی فرموده‌اند بعد از خطبه‌های اخیر ایشان در نمازجمعه، وزیر ارشاد تلفن زده و پرسیده آقا در کجا از این کنسرت‌ها برگزار شده که شما به آن اعتراض کرده‌اید؟ و ایشان پاسخ داده: «آیا در این کنسرت‌هایی که برگزار می‌شود زن‌های محجبه، هیأتی‌ها و یا سینه‌زنان حضور دارند؟ پیداست که در هر کنسرتی که وجود دارد، زنان بزک کرده همراه با آرایش و پسران همانند آن موج می‌زنند.» وزیر ارشاد جواب داده که به هرحال جامعه ما این است. ایشان پاسخ داده: «ما حق نداریم بیت‌المال را خرج این‌گونه مجلس گناه کنیم. بنده کاری به موسیقی و این چیزها ندارم بلکه می‌گویم امکانات را باید در اختیار ترویج دین و ارزش‌ها قرار دهیم.»

با توجه به این گفت‌و‌شنود که توسط خود آقای خاتمی نقل شده و به همت خبرگزاری معتبر فارس مخابره شده، چند نکته بر ما مسلم و عیان گشت:

یک: حمله‌هایی که در هفته‌های اخیر به سیاست‌های فرهنگی دولت حسن روحانی می‌شود ابداً ربطی به تسویه‌حساب‌های سیاسی ندارد، چون در نیم‌قرن گذشته، هرگز کنسرتی برگزار نشده بوده که حاضرین در آن جز «زن‌های محجبه، هیاتی‌ها و سینه‌زن‌ها» باشند و این بدعت زشت مختص همین چند ماه اخیر است که کارگزاران دولت می‌روند دم در، زنان بزک‌کرده را دست‌چین می‌کنند و می‌فرستند داخل.

دو: در همه مجامع و مجالس کشور باید «زن‌های محجبه، هیاتی‌ها و سینه‌زن‌ها» حاضر باشند و اگر مجلسی با حضور دیگر افراد جامعه خواست برگزار شود باید درش را گل گرفت.

سه: کنسرتی خوب است که حاضران در آن، سر و وضع‌شان درست باشد. مهم نیست آن بالا چه بنوازند و چه بخوانند، حاضران هستند که باید خودشان را جمع کنند و مثل آدمیزاد بیایند بنشینند توی سالن.

چهار: عباراتی مثل «وضع وخیم فرهنگ کشور» و «وادادگی دولت در مقابل آسیب‌های فرهنگی» و امثال اینها که در هفته‌های اخیر مرتب تکرار می‌شود یک معنا بیشتر ندارد: گسترش بدحجابی؛ مشکلی که به‌شکل عجیبی از ابتدای آغاز به کار دولت حسن روحانی بروز کرده و تا پیش از آن، خانمی در این جامعه پیدا نمی‌شد که بزک کند.

پنج: از آن‌جا که نباید «بیت‌المال را خرج این‌گونه مجالس گناه کنیم» و از آن‌جا که سهم بیت‌المال در برگزاری کنسرت‌ها فقط در اختیار قرار دادن سالن‌هایی است که اغلب دولتی‌اند، بنابراین برگزاری کنسرت وسط کویر یا بالای کوه در حضور «زنان بزک‌کرده و پسران همانند آن» مجاز است.

شش: تنها نهاد مسئول درخصوص قرار دادن «امکانات» در اختیار «ترویج دین و ارزش‌ها» دولت حسن روحانی است و باقی سازمان‌ها دارند کارشان را به بهترین نحو انجام می‌دهند.

هفت: در حال حاضر «امکانات» کشور دارد مدام صرف «موسیقی و این چیزها» می‌شود و هیچ‌‌کس بیت‌المال را صرف «ترویج دین و ارزش‌ها» نمی‌کند که این جداً اسباب تأسف است.

تکنولوژِی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

6 hours ago

(یک)

پیشاپیش: ببخشید که طولانی‌ست. سپاس که می‌خوانید.
(دو)
کیست که امروزه روز، یکی از این ماس‌ماسک‌های تکنولوژیک دستش، پرِ شالش، دمِ پرش نباشد؟ جواب: کمتر کسی. هفت تا هفتاد و هفت ساله - حالا شما بگو کمی کمتر - یا گوشیِ خو لامصبِ لمسی دستش است، یا یک‌جایی گوشه‌ی میز، لای ملافه‌های تخت، کنج کابینت، روی گاز یا وسط یخچال لپ‌تاپش باز است. دنگ.. دینگ.. دونگ. راه به راه آلارم مسیج و چت و اسمس و نوتیفیکشن جدید است که می‌آید و به قولی «در فضای خانه طنین‌انداز» می‌شود. خب؟ خب.
(سه)
آن کلیپ جالب و خوش‌ساخت را من هم دیده‌ام که آخرش می‌آید و می‌نویسد disconnect to connect. قطع کن تا وصل شوی. همانی که آدم‌ها تا وقتی گوشی دست‌شان است بچه و همراه و همکار و رفقایشان را که چسبیده‌اند به‌شان، نشسته‌اند کنارشان نمی‌بینند. حق است و تلخ است و آموزنده و چه و چه. این هم از این.
(چهار)
یک زمانی ویدیو که آمد، خیلی از آدم‌ها به هول و ولا افتادند از ترسِ این که مبادا ویدیو بنیان خانواده را چنین کند و چنان. خیلی که می‌گویم، نه فقط مذهبی یا سنتی جماعت، که اتفاقن خیلی از دیروزی‌ها (یعنی امروزی‌های همان زمانِ خودشان). هرچه فکرش را می‌کردی نمی‌فهمیدی این ترس از کجایِ ویدیو در می‌آید. بعدتر دیدیم که سر ماهواره هم همین شد. سر موبایل هم. بعدها از قدیمی‌ترها شنیدیم که یک زمانی سر رادیو هم همین بساط بوده. سر کتاب و مجله هم. هفته‌نامه‌ی بهمان را می‌گفتند کتب ضاله، که ترس بندازند توی جان مخاطب.
(پنج)
سریال‌های تلویزیونی خودشان را و ما را کشتند با کلیشه‌ی زن‌های عاصی از دست شوهران‌شان که صبح و شب دارند فوتبال تماشا می‌کنند. کلیشه‌ی قبلی مردِ روزنامه به دستِ فرورفته در مبل بود که صورتش دیده نمی‌شد و جواب همسرش را با هن و هون می‌داد. این‌ها کلیشه‌اند البته، ولی رنگی از واقعیت هم دارند. یک زمانی فیلم دیدن و فوتبال تماشا کردن هووی زنِ خانه بوده. از آن طرف کتاب خواندن یا آشپزی کردن هووی مرد. (به زن/مرد اش کار ندارم، تصویر غالب را عرض می‌کنم). بعد این‌ها در هم ریخته. مردِ امروزی‌تر پایش به آشپزخانه باز شده و زنِ امروزی‌تر نشسته پای فوتبال. حرفم این‌ها نیست؛ این است که آدم‌ها بر «اینرسی‌»شان غلبه کرده‌اند و یاد گرفته‌اند چیزها/وسیله‌ها/علاقه‌های جدید را اضافه کنند به زندگی‌شان، قاطی‌شان کنند با عادت‌های قبلی، و یاد گرفته‌اند ازشان لذت ببرند. با هم.
(شش)
حالا این هووی جدید، این عنصرِ هنوز نامطلوب، این شیء خارجی، موبایل و تبلت و لپ‌تاپ است. ناگفته هم پیداست که جذابیتش ده‌ها برابر قبلی‌هاست. از کندی‌کراش و انگری‌بردش بگیر تا وایبر و فیس‌بوکش. اینجا جذابیت از جنس ارتباطات انسانی است؛ گیرم مجازی. برای همین سخت است که آدم ازش دل بکند: پای میز غذا، توی مجلس مهمانی، پشت فرمان اتومبیل، وسط جلسه‌ی کاری، و گلاب به رویتان توی مستراح حتی. خب، این وضعیت خوب است؟! این بی‌نزاکتی نیست؟! این خارج از ادب نیست؟! آدم این‌جوری توجه‌ش را به اطرافیانش، عزیزانش از دست نمی‌دهد؟! این‌جوری زندگی کردن «واقعی» را یادش نمی‌رود؟!
(هفت)
خیلی وقت‌ها هنر، پرسیدن سوال درست است. خیلی وقت‌ها گیر کار این است که زور می‌زنیم برای سوالی که خودش غلط است، جواب درست پیدا کنیم. این‌جا هم همین است قصه: موبایل و تبلت و اینترنت، واسطه‌های ارتباطات مجازی فی‌الواقع، «واقعیت» دارند؛ و این واقعیت، «جذابیت» هم دارد و دارد راه خودش را در سخت‌ترین و صلب‌ترین زندگی‌ها هم باز می‌کند. حالا - متاسفانه شاید - برای پرسیدن سوال‌هایی که با «آیا این درست است که ...» درباره‌ی ارتباطات مجازی دیر شده است عزیزان من. حرف از درست و غلط، خوب یا بد، خوشایند و ناخوشایند نیست. من هم تصویر خانواده‌ی خوش‌حال خوش‌بختی را که توی مهمانی، سر میز غذا، توی راه تفریح آخر هفته، توی پارک و چمن و طبیعت و همه جا و همه حال، دارند بی‌وقفه با هم حرف می‌زنند و می‌خندند و جست و خیز می‌کنند و الخ دوست دارم. که بعد یکی‌شان بگوید «اگر اجازه بدین من برم ایمیل‌هام رو چک کنم و بیام» و برود و پنج دقیقه نشده برگردد، با شرم و تاسف از این که جمع را ترک کرده و تنهاشان گذاشته. خب؟ خب. اما - باز هم متاسفانه شاید - به دوست داشتن من نیست دیگر. «واقعیت» چیز دیگری‌ست: «مجاز»!
(هشت)
آدم‌ها کم‌کم - بعضی‌هاشان خیلی زود - یاد گرفتند که توی تخت هم می‌شود فیلم دید. وسط آشپزی هم می‌شود عشق‌بازی کرد. وسط فوتبال هم می‌شود حرف‌های مهم زد. آیا این‌جوری بهتر است؟ من نمی‌دانم. فقط می‌دانم که چاره‌ی دیگری نبود. «باید» یاد می‌گرفتند. که گرفتند. و شد.
(نه)
ضروری است. برگردیم به (چهار). برای منِ پدرِ یک نوجوان، ضروری است که قوانینِ کهنه را ملغی اعلام کنم، این شیوه‌ی تازه را یاد بگیرم، و قوانینِ تازه‌ای وضع کنم. همین‌جا و در پرانتز، به ضرس قاطع اعلام کنم که حسودی‌ام می‌شود به همه‌ی آن‌ها که پدر و مادرِ جوان‌تری دارند. که می‌توانند آن‌ها را هم بکشند وسط این بازی، که بتوانند بیشتر با هم معاشرت کنند. بیشتر حرف‌شان بیاید. بیشتر connect باشند اتفاقن. پرانتز بسته. این ضرورت که می‌گویم، جوابِ «کدام روش بهتر است» نیست. جوابِ این سوال است: «واقعیت امروز کدام است؟».
(ده)
شاید استتوس نوشتن وسط آشپزی هم خوش‌مزه باشد. شاید کندی‌کراش بازی کردن بعد از هم‌آغوشی هم بد نباشد. شاید بشود گل‌ها را آب داد و هم‌زمان کامنت‌های بامزه را هم خواند و خندید. شاید. که می‌داند؟ حالا که چاره‌ای نیست - نیست واقعن، خودمان را خسته نکنیم - امتحانش کنیم. ها؟
.

لشکر ۲۸ طلحه و زبیر یا ابوهریره‌های پیش‌خزیده؟

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s status.

22 hours ago

لشکر ۲۸ طلحه و زبیر یا ابوهریره‌های پیش‌خزیده؟

من که در انقلاب هفت‌ساله‌ای بیش نبودم. اما بارها دیده‌ام که خود یا خانواده‌ی کسانی که بودند و کارها کردند از نیش و طعن و زهر زبان و حتی عمل کسانی که خود را وارث انقلاب می‌دانند در امان نیستند. گاهی از ترس چیزی نگفته‌ام. گاهی هم با اندک صدایی پرسیده‌ام «چرا خب؟ این آدم از این خانواده یا با این سوابق روشن...» و هنوز جمله‌ام تمام نشده توی دهنم کوفته‌اند که «مگر طلحه و زبیر نبودند با آن همه سوابق روشن؟»
من دارم پیش خودم یک احصای دم دستی می‌کنم. قائم مقام رهبری که هیچ. خانواده‌ی امام که از نوه تا عروس هیچ. هاشمی که هیچ. علی مطهری که هیچ. محمد مطهری که هیچ. علی‌رضا بهشتی که شایسته‌ی زندان بود. محمدرضا بهشتی که هیچ. سید صالح موسوی که هیچ. همسر رجایی که حتی حق ندارد بگوید محمود احمدی‌نژاد شباهتی به شوهر من ندارد. خاتمی پسر روح‌الله خاتمی که هیچ. دستغیب موجود (اگر خطا نکنم خواهرزاده یا همچه کسی دستغیب شهید) که هیچ. نخست‌وزیر اول که به رحمت خدا رفت که هیچ. نخست‌وزیر آخر که هیچ. ده دوازده تا از آن‌ها که از دیوار سفارت بالا رفتند و ابراز پشیمانی هم نکردند که هیچ. آن‌ها که ابراز پشیمانی هم کردند که هیچ. نماینده‌ی امام در بنیاد شهید که هیچ. امام جمعه‌ی پیشین اصفهان که هیچ. همسر و فرزندان محمد ابراهیم همت که هیچ. همسر و فرزندان حمید باکری که هیچ. (مهدی شانس آورد بچه‌دار نشد انگار). فرزند شهید ستاری که هیچ. فرزند گوشه‌گزیده‌ی کلاهدوز که هیچ. فرزندان امام موسی صدر که هیچ. غاده چمران که هیچ. فرزندان شهید قدوسی که هیچ. فرزندان و همسر آوینی که هیچ. دختر طالقانی که هیچ. سحابی که هیچ (هجرت خانوادگی کردند و رهیدند). مبدع عنوان امام برای امام خمینی که هیچ. باقیش را شما بشمارید.
خب عزیز من طلحه و زبیر در کل اصحاب پیام‌بر دو نفر بودند. همان‌ها هم که تا دم آخر محترم و معزز بودند و رفتار امام با خبر مرگشان و با قاتلشان هم قابل تامل است.
اما این‌جا انگار همه طلحه و زبیر بوده‌اند. اصلا انگار یک لشکر هستند. جمعشان کنیم اسمشان را هم بگذاریم لشکر ۲۸ طلحه و زبیر. بر خلاف رویه‌ی امام علی هم که هرگز زبان به طعن این دو باز نکرد، بنشینیم برای همه‌شان سابقه ببافیم. تئوری بدهیم که «فلانی؟ هه. خب معلوم است. این مین زمانی سی ساله‌ی آمریکا و اسرائیل و فراماسونرها زیر پای انقلاب اسلامی بود.» هر جا هم لازم شد امام خمینی را ساده‌دل و بیش از حد خوش‌بین نشان بدهیم تا پرونده‌سازیمان تکمیل شود. چه طور است؟ خوب است؟ دفاع از انقلاب و ارزش‌ها و امام است؟ شک نکنیم که شاید همین تندتازی‌ها کار طلحه و زبیر و بدتر از آن کار ابوهریره‌ها است؟

شهید مطهری

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedMohammad Kashefi's status.

3 hours ago

شهید مطهری: فراموش شدن اصل امر به معروف و نهی از منکر، بیشتر به علت «منکر بودن طرز اجرا» بوده است

:)))

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

14 hours ag

از بیست و پنج سال پیش، شما مثل فردایی را تصور کن که ما رفته بودیم مصلای تهران، خواندن نمازِ آقای خمینی. بعد از نماز که به چشمِ منِ ده ساله محشر کبرایی شده بود و جمعیت سفیل و سرگردان از این طرف به آن طرف می‌دویدند، یک پیرمردِ سوته‌دلِ ریش‌سفیدی هم رفته بود بالای کانتینر، یک چیزهایی را داد می‌زد و ملت - یک دویست، سیصد نفر به مرکزیت کانتینر - با فریاد تکرارش می‌کردند. از جمله یک چند باری داد زد «عجب خاکی به سر شد/ بسیجی بی‌پدر شد» و ملت هم به دنبالش. بعد آمد مصرع دوم را عوض کند که لابد جماعت خسته نشوند و شعارهایش هم پرمعنی‌تر و نغزتر شود، یک‌هو داد زد «عجب خاکی به سر شد/ خامنه‌ای رهبر شد!» ملت هم یک چند باری همین را فریاد کشیدند، بعد کم‌کم دیدند انگار دارند چیز ناجوری می‌گویند، صداهاشان فروکشید، هم‌دیگر را زیر چشمی نگاه کردند، دست و بال‌شان را تکاندند و آرام متفرق شدند!

این هم خاطره‌ی من از چهاردهم فیلان.

با وحیدهای یامین پورها - مسعود دیانی

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Masoud Dayyani's status.

14 hours ago

با وحیدهای یامین پورها

قصه ای به بهانهٔ فاحشه خوانی‌های این روزهایشان

ده سال و بیشتر از آن عصر پاییزی گذشته است. کنار رودخانهٔ جاجرود بودم. شلوار شش جیب آمریکایی پوشیده بودم. مادرم از لبنان برایم خریده بود. هوا را دود سفید گرفته بود. سوارانی بر اسب هاشان تیز می‌تاختند. باد می‌آمد و موهایم بلند بود. نمی‌دانستم این باد دارد فرفرهٔ روزگار را چرخ می‌زند. اگر می‌دانستم به بغل دستی‌ام می‌گفتم. بغل دستی‌ام هم نمی‌دانست روزگار چرخ می‌خورد. بغل دستی‌ام لبنان بود. کنار ساحل قدم می‌زد. با هم کنار رودخانهٔ جاجرود قدم می‌زدیم. من یک شلوار شش جیب آمریکایی پوشیده بودم. بعدها آخوند شدم. یک روز لب ساحل خزر با شلوارک قدم زدم. یک آخوند دیگر لب ساحل دریاهای لبنان با شلوارک قدم زده بود. بغل دستی‌ام نمی‌دانست روزگار چرخ می‌خورد. خدا روی کوه، کنار مجسمهٔ مریم نشسته بود و فرفرهٔ روزگار ما را فوت می‌کرد. من لب ساحل خزر، کنار رودخانهٔ جاجرود، فکر می‌کردم نسیم می‌آید. من یک صبح بهاری توی دماوند، زیر سایهٔ خنک درخت گیلاس نشسته بودم. پیرمردی که روبرویم بود می‌گفت خودتان را گرفتار سنت‌های خدا نکنید. ما گرفتار سنت‌های خدا شدیم.

من یک بچه طلبه بودم. بغل دستی‌ام محمد نوری زاد بود. کنار رودخانهٔ جاجرود چهل سرباز را می‌ساخت. آخوندی که در لبنان با شلوارک کنار ساحل قدم زده بود محمد علی ابطحی بود. نوری زاد از این قدم زدن، از این شلوارک، از این ساحل، از این آخوند فیلم داشت. آبرویش را برد. با هم کنار رودخانهٔ جاجرود قدم می‌زدیم که تهدیدش کرد. پشت تلفن. تحقیرش کرد. به مقدساتش، به سید و مولا و آقایش توهین کرده بود. باید چنین تاوانی پرداخت می‌کرد. از هم که جدا شدیم متنش را نوشت. داد به رسانه‌ها. آبروی آخوند را برد.

خدا فوت کرد. چرخ زمانه برگشت. سهل تر از فرفره ای که چرخ می‌خورد. از خدا بی خبرانی دیگر یک روز فیلم‌های خصوصی خانواده‌اش را آشکار کردند. یک روز برایش زن‌های صیغه ای ساختند. یک روز خبر تجاوزش به دخترش را ساختند و پرداختند و دست به دست چرخاندند. یک روز از دل آن تجاوز جنین بیرون آوردند. یک شب هم شمارهٔ او و خانواده‌اش را دادند به سایت‌های فروش و تبلیغ فحشا. من در این تمام این یک روزها پیش از آنکه دست سیاه و آلودهٔ جریانات قدرت را ببینم، جاجرود را می‌دیدم، دودهای سفید را، اسب هایی را که تیز می تاختند، برگ ریزان درختان را، و نسیمی را که فوت خدا بود.

آقای یامین پور!

و آقایان و خانم‌های یامین پورها!

خدا ترس دارد. بترسید.

همین

داستان آقای یامین‌پور

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎کورش علیانی‎'s photo.

14 hours ago

من این حرف را زیاد شنیده‌ام که تا به این آقای محبوب بعضی دوستان بگوییم بالای چشمت ابرو، می‌گویند «بعضی با او کینه‌ی پنهان شخصی دارند، حالا این طور ابرازش می‌کنند». راستش کینه داشتن همیشه هم بد نیست و حتی اگر بد هم باشد در حد رذیلت اخلاقی است و نسبت دادن بی‌دلیل و بینه‌ی این رذیلت اخلاقی به آدم‌ها - آن هم به منظور بستن دهانشان - خودش رذیلت اخلاقی‌ای است که هم آشکار است و هم بزرگ‌تر. اما حالا با فرض این که اصلا ما جماعتی هستیم که به این آقای صبیح‌المنظر کینه داریم - چون هر چه قسم بخوریم نداریم، بدتر آتش این اتهام بی‌معنی را تیز کرده‌ایم - من شخصا دعوت می‌کنم دوستان از بحث کم‌اهمیت‌تر رذیلت اخلاقی ما بگذرند و بیایند پای بحث مهم‌تر قانون و فقه و چیزهایی از این دست که ظاهرا آقای یامین‌پور دست کم مدعی به رسمیت شناختن این دومی هست.

(۱)

استفتا از رهبر انقلاب:

سوال:

با سلام خدمت مرجع تقلید بزرگوار

آیا انتساب فعل حرام به شخصی که بر فسق او اطمینان داریم در صورتی که این فعل حرام از او سر نزده باشد، جایز است ؟

در صورتی که جایز نباشد مرتکب این فعل در صورت اصرار بر آن و به عنوان نمونه انتساب فعل زنا یا لواط و ... به شخص مورد نظر می تواند فاسق باشد؟

و سوال پایانی این که آیا می توان برای بی آبرو کردن فردی که جامعه اسلامی از او خطر و آسیب می بیند به این شخص نسبت خلاف واقع داد؟

با تشکر از مرجع تقلید گرامی

پاسخ :

بسمه تعالی

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته

جایز نیست و موجب فسق است.

موفق و مؤید باشید

طبیعتا می‌دانید که در موارد اختلافی اجتماعی حکم ولی فقیه بر احکام دیگران غلبه دارد. یعنی اگر فقیهی هم باشد که این بهتان زدن را روا بداند، نمی‌توان به حکمش عمل کرد، مگر این که اصلا قائل به ولایت فقیه نباشید که ظاهرا آقای پوریامین قائل هستند.

(۲)

ویکی‌فقه، صفحه‌ی قذف:

خودتان سر فرصت بخوانید. من فقط قسمت‌های کوتاهی را نقل می‌کنم:

قذف

در اصطلاح فقهی، متهم ساختن فردی به جرم زنا و لواط است. مرتکب این جرم را قاذف و مجنی علیه را مقذوف می‌نامند.

مجازات قذف

الف) مجازات اصلی؛ حد قذف طبق نص صریح قرآن، هشتاد ضربه شلاق است و در قانون مجازات اسلامی در ماده ۱۴۰ همین حکم وارد شده است.

ب) مجازات تبعی؛ اگر قاذف نتواند نسبت قذفی را که به دیگری داده است، ثابت کند، شهادت قاذف به هیچ وجه پذیرفته نمی‌شود و قرآن مجید او را «فاسق» [تاکید از من کین‌توز است] معرفی می‌کند.

تشدید مجازات

در صورتی که پس از اجرای حد، قاذف دوباره به کسی نسبت زنا یا لواط بدهد و برای بار دوم حد بر او جاری شود، در مرتبه سوم اگر کسی را قذف کند، کشته می‌شود. [شوخی هم ندارد، استثنا هم ندارد. نمی‌شود گفت «قاذف» حزب‌اللهی است، صاحب خدمات است، خوش‌تیپ است، یا مثلا «مقذوف» آدم بدی است. ضد انقلاب است. بی‌دین است، پس حد قذف جاری نشود].

پ‌ن: ظاهرا آقای یامین‌پور فارغ التحصیل رشته حقوق جزا و جرم شناسی از دانشگاه امام صادق است. اگر این درست باشد که واقعا من دیگه هیچ عرضی ندارم.

Photo: ‎داستان آقای یامین‌پور

من این حرف را زیاد شنیده‌ام که تا به این آقای محبوب بعضی دوستان بگوییم بالای چشمت ابرو، می‌گویند «بعضی با او کینه‌ی پنهان شخصی دارند، حالا این طور ابرازش می‌کنند». راستش کینه داشتن همیشه هم بد نیست و حتی اگر بد هم باشد در حد رذیلت اخلاقی است و نسبت دادن بی‌دلیل و بینه‌ی این رذیلت اخلاقی به آدم‌ها - آن هم به منظور بستن دهانشان - خودش رذیلت اخلاقی‌ای است که هم آشکار است و هم بزرگ‌تر. اما حالا با فرض این که اصلا ما جماعتی هستیم که به این آقای صبیح‌المنظر کینه داریم - چون هر چه قسم بخوریم نداریم، بدتر آتش این اتهام بی‌معنی را تیز کرده‌ایم - من شخصا دعوت می‌کنم دوستان از بحث کم‌اهمیت‌تر رذیلت اخلاقی ما بگذرند و بیایند پای بحث مهم‌تر قانون و فقه و چیزهایی از این دست که ظاهرا آقای یامین‌پور دست کم مدعی به رسمیت شناختن این دومی هست.

(۱)
استفتا از رهبر انقلاب:
سوال:
با سلام خدمت مرجع تقلید بزرگوار
آیا انتساب فعل حرام به شخصی که بر فسق او اطمینان داریم در صورتی که این فعل حرام از او سر نزده باشد، جایز است ؟
در صورتی که جایز نباشد مرتکب این فعل در صورت اصرار بر آن و به عنوان نمونه انتساب فعل زنا یا لواط و ... به شخص مورد نظر می تواند فاسق باشد؟
و سوال پایانی این که آیا می توان برای بی آبرو کردن فردی که جامعه اسلامی از او خطر و آسیب می بیند به این شخص نسبت خلاف واقع داد؟
با تشکر از مرجع تقلید گرامی

پاسخ :
بسمه تعالی
سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
جایز نیست و موجب فسق است.
موفق و مؤید باشید

طبیعتا می‌دانید که در موارد اختلافی اجتماعی حکم ولی فقیه بر احکام دیگران غلبه دارد. یعنی اگر فقیهی هم باشد که این بهتان زدن را روا بداند، نمی‌توان به حکمش عمل کرد، مگر این که اصلا قائل به ولایت فقیه نباشید که ظاهرا آقای پوریامین قائل هستند.

(۲)
ویکی‌فقه، صفحه‌ی قذف:
http://www.wikifeqh.ir/%D9%82%D8%B0%D9%81
خودتان سر فرصت بخوانید. من فقط قسمت‌های کوتاهی را نقل می‌کنم:

قذف
در اصطلاح فقهی، متهم ساختن فردی به جرم زنا و لواط است. مرتکب این جرم را قاذف و مجنی علیه را مقذوف می‌نامند.

مجازات قذف
الف) مجازات اصلی؛ حد قذف طبق نص صریح قرآن، هشتاد ضربه شلاق است و در قانون مجازات اسلامی در ماده ۱۴۰ همین حکم وارد شده است.
ب) مجازات تبعی؛ اگر قاذف نتواند نسبت قذفی را که به دیگری داده است، ثابت کند، شهادت قاذف به هیچ وجه پذیرفته نمی‌شود و قرآن مجید او را «فاسق» [تاکید از من کین‌توز است] معرفی می‌کند.

تشدید مجازات
در صورتی که پس از اجرای حد، قاذف دوباره به کسی نسبت زنا یا لواط بدهد و برای بار دوم حد بر او جاری شود، در مرتبه سوم اگر کسی را قذف کند، کشته می‌شود. [شوخی هم ندارد، استثنا هم ندارد. نمی‌شود گفت «قاذف» حزب‌اللهی است، صاحب خدمات است، خوش‌تیپ است، یا مثلا «مقذوف» آدم بدی است. ضد انقلاب است. بی‌دین است، پس حد قذف جاری نشود].

پ‌ن: ظاهرا آقای یامین‌پور فارغ التحصیل رشته حقوق جزا و جرم شناسی از دانشگاه امام صادق است. اگر این درست باشد که واقعا من دیگه هیچ عرضی ندارم.‎

«هیچ کس از ملتی که فرار مغزها شده باشد دفاع نمیکند.»

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedMohammad Ali Sultanmoradi's photo.

3 minutes ago

پوست تخمه ها نالیدند که «ما را بیرون نریز.» گفتم «شما که به دردی نمیخورید.» یکی از جوانهایشان با صدایی لرزان گفت: «هیچ کس از ملتی که فرار مغزها شده باشد دفاع نمیکند.» گفتم «به بزرگترتان بگویید بیاید» یکی گفت : «بزرگتها را صادر کردند. مانده ایم ما بدبختها» بعضی گریستند. بعضی از آفتابگردانِ آفتابگردانان مدد خواستند و بعضی به پایم افتادند.

داد زدم «الکی دل من را نلرزانید. اگر حرف حسابی دارید بزنید.» گفتند «ما که مغز نداریم چطور حرف حساب بزنیم.» ازشان خواستم اگر اهل حکمتی بینشان هست چیزی بگوید. خبر آوردند که حکیمان دارند سر نحوۀ صدور تخمه های کثیر از آفتابگردان واحد بحث میکنند و وقت این چیزها را ندارند. گفتم «اهل دلی هم ندارید؟» یکی شان داد زد: «ما از آفتابگردان/ مغزها از ما/ همه در فراریم.» تنی چند از این شعر گریبان دریدند و سر به بیابان گذاشتند. ولی من هنوز مصمم بودم بریزمشان دور.

دیدم یکی آن گوشه زانو بغل گرفته. گفتم « های تخمه! این چه حالی است. دارم بیرونتان میریزم تو اصلاً به فکر خودت نیستی!» چیزی نگفت. گفتم «آهای تخمه! چرا جواب نمیدهی. نکند تو اصلاً تخمه نیستی!» گفت «در کالبد خویش چیزی جز آفتابگردان نمی بینم!»

Photo: ‎پوست تخمه ها نالیدند که «ما را بیرون نریز.» گفتم «شما که به دردی نمیخورید.» یکی از جوانهایشان با صدایی لرزان گفت: «هیچ کس از ملتی که فرار مغزها شده باشد دفاع نمیکند.» گفتم «به بزرگترتان بگویید بیاید» یکی گفت : «بزرگتها را صادر کردند. مانده ایم ما بدبختها» بعضی گریستند. بعضی از آفتابگردانِ آفتابگردانان مدد خواستند و بعضی به پایم افتادند.
داد زدم «الکی دل من را نلرزانید. اگر حرف حسابی دارید بزنید.» گفتند «ما که مغز نداریم چطور حرف حساب بزنیم.» ازشان خواستم اگر اهل حکمتی بینشان هست چیزی بگوید. خبر آوردند که حکیمان دارند سر نحوۀ صدور تخمه های کثیر از آفتابگردان واحد بحث میکنند و وقت این چیزها را ندارند. گفتم «اهل دلی هم ندارید؟» یکی شان داد زد: «ما از آفتابگردان/ مغزها از ما/ همه در فراریم.» تنی چند از این شعر گریبان دریدند و سر به بیابان گذاشتند. ولی من هنوز مصمم بودم بریزمشان دور.
دیدم یکی آن گوشه زانو بغل گرفته. گفتم « های تخمه! این چه حالی است. دارم بیرونتان میریزم تو اصلاً به فکر خودت نیستی!» چیزی نگفت. گفتم «آهای تخمه! چرا جواب نمیدهی. نکند تو اصلاً تخمه نیستی!» گفت «در کالبد خویش چیزی جز آفتابگردان نمی بینم!»‎

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Saeed Babavand's status.

این رفقایی که می‌خوان بقیه رو خرکش کنن ببرن بهشت منم باهاشون موافقم. منتها می‌گم اول برن به اینا که من میگم برسن بعد بیان سراغ حجاب و عفاف و کلا خشتکی‌جات. اول برن ماشینا و پولا و خونه‌ها رو از اونایی که به ناحق تصرف کردن پس بگیرن که نمازشون درست شه. بعد سیستم قضایی رو درست کنن که مردم رو کرور کرور نفرسته جهنم چون فرمود الراشی و المرتشی کلهم فی النار (رشوه دهنده و گیرنده همه در جهنم‌اند) بعد هم اقتصاد مملکت رو درست کنن که یه عده واسه یه لقمه نون تن‌فروشی نکنن. بعد هم این هیاتها رو درست کنن که آقای مداح نگه لااله الا حسین همه هم باهاش سینه بزنن چون اینا کفره. یه سری چیزای دیگه هم هست که حالا نمیشه گفت میبرن درازمون میکنن. خلاصه اینا خیلی هم سریع درست میشه. درست که شد بعدش بیان واسه زیپ شلوار خلق‌الله هم طرح میان مدت بدن.

صادق هدایت‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Javad Atefeh's status.

(از نامه های هدایت به شهید نورائی، ٧ شهریور ١٣٢٧)

با این به ظاهر دوستان کوتوله چه می شود کرد؟ غذایمان را هم نمی توانیم تغییر بدهیم چه برسد به قضا!
(صادق هدایت)

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Hosein Oui's status.

از خدا و مارک زوکربرگ که پنهان نیست، از شما چه پنهان، گاهی که می‌خواهم از احدیانی و ابک و البرز و رامین و عطا و مانا و فهیمه و کارپه و کارما و فروغ و رضا و پژمان و البته حصین نوروظی، از این غمِ گاه پیدا و گاه پنهانِ متراکمِ در کلمات خودهامان فرار کنم، سر از صفحه‌ی عاشقان ساپورت درمی‌آورم. در میانه‌ی نمایشگاه سینه و کمر و باسن، منقّش به انواع ساپورت‌ها و تاپ‌های مکش مرگ مای رنگارنگ که به کپشن‌ها وکامنت‌های پاک آریایی با مضامین آن‌چنانی مزیّن شده‌اند، من به چهره‌ها دقت می‌کنم. پیِ دست کم یک قیافه‌ی آشنا که در زندگی عادی روزمره دور و برم دیده باشم. با دقت یک کارآگاه، در میان آدم‌هایی جست و جو می‌کنم که انگار تنها دغدغه‌شان سرخاب و سفیداب و رژ و ریمل و فر و مش و رنگ مو و شکل دماغ و فرم لب و مدل تاپ و شورت و شلوارک و بلوز و بوت و صندل‌شان است که چه جور به هم بیاید و چه جور توی عکس بیفتد و چه جور رو به دوربین دلبری کند، یا چه جور ساپورتی پای‌شان باشد که کسی تردیدی در عشق‌شان به ساپورت راه ندهد. حتی به جزییات دیوارها و نرده‌ها و سرامیک‌ها و مبل‌ها و لوسترها و قاب عکس‌ها و کانتر آشپزخانه‌های پشت سرشان دقت می‌کنم بلکه حداقلی از آشنایی بیابم بین این‌هایی که انگار در سیاره که هیچ، در منظومه‌ی دیگری زندگی می‌کنند که روزها و شب‌هایش بر مداری جز مدارهای منظومه‌ی ما می‌گردد. ما که - انگار - در سیاره‌ی رنج زندگی می‌کنیم.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared Mster Bex's status.

4 hours ago

چشم بد، چشم حسود درمون داره ولی اظهار نظر فامیل دوا نداره.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎محسن بیات‎'s status.

May 27

آمده و از "به درد نخوردن" جناب علوی برای وزارت اطلاعات می گوید و وقتی دلیل این حرف را از او جویا می شوم، چشم هایش را گره کرده و با رگ های از گردن بیرون زده اش می گوید: وزیر اطلاعات که نباید این همه از رأفت و مهربانی بگوید؛ پیداست که این کاره نیست!

با جان‌باز و جنگ چه می‌کنیم؟

May 26, 2014 at 3:53pm

این چهار ماجرا که به عنوان «چند جان‌باز» نوشتم، به گمان من حاصل دو نوع برخورد با مقوله‌های جنگ هشت ساله و جان‌باز است که مثل دو تیغه‌ی قیچی، بریده‌اند و از میان برده‌اند.

۱. نادیده گرفتن و فراموش کردن این که این‌جا جنگی بوده و کسانی جانشان را کف دستشان گرفته‌اند و گاه با نقص عضو یا بیماری‌های عصبی به خانه بازگشته‌اند.

۲. پرداختن بد به موضوع جنگ و جان‌باز.

درباره‌ی اولی نمی‌توانم بفهمم ماجرا چیست، اما نوعی شرم‌ساری ناموجه در گروهی از ما درباره‌ی جنگی که با سربلندی و بدون کمک خارجی و در برابر قدرتی قوی، وحشی، و دارای حمایت‌های خارجی پیش بردیم وجود دارد. این شرم‌ساری واقعا بی‌معنی و ناموجه است.

مثلا آلمان در جنگ دوم جهانی متجاوز و نیز شکست‌خورده بود. با این حال دست کم تا سال ۱۹۸۹ (۴۴ سال پس از پایان جنگ) را می‌توانم شخصا گواهی بدهم که بازماندگان جنگ در وسایل نقلیه‌ی عمومی، استخرها، مراکز درمانی، مراکز فرهنگی و تفریحی از خدمات ویژه و احترام عمومی بهره‌مند بودند و هیچ هم سرافکنده نبودند.

مثال دیگرم از جنگ داخلی لبنان است. فالانژها با حمایت اسرائیل در جنوب لبنان وحشیانه‌ترین شکنجه‌گاه تاریخ معاصر (زندان خیام که من قبل از انهدامش ازش بازدید کرده بودم) را ساختند و سال‌ها مخالفانشان را دست‌گیر می‌کردند و در آن‌جا شکنجه می‌کردند و می‌کشتند. بعد از خروج اسرائیل این‌ها را در دادگاه محاکمه کردند. تقریبا تمامشان گفتند «برداشت ما این بود که داریم به لبنان خدمت می‌کنیم» و بابت همین نوع دفاع بسیاری از فالانژها تخفیف‌های خوبی در مجازات‌هاشان گرفتند و کسی هم متعرض زندگیشان و احترام اجتماعیشان نشد.

اگر عضویت در ارتش آلمان نازی یا شبه‌نظامیان شکنجه‌گر فالانژ برای کسانی در این دنیا «افتخار ملی» است، چرا شرکت در دفاع از کشورمان در برابر یک متجاوز وحشی و دیوانه را افتخار نمی‌دانیم و خجالت‌زده از کنارش می‌گذریم؟ حواشی دوست‌نداشتنی جنگ ما از نازیسم آلمانی و فالانژیسم لبنانی هم بدتر بوده؟

اما پرداختن بد به موضوع‌های جنگ و جان‌باز، متأسفانه در ایران این که نظام خودش را مسئول حفظ ارزش‌ها می‌داند، باعث تبعات بدی شده است. گرامی داشتن دفاع و جان‌بازان به یک وظیفه‌ی اداری تبدیل شده است. و وقتی چیزی تبدیل به وظیفه‌ی اداری شد و پرداختن به‌ش هم نه مدام که مناسبتی بود، طبیعتا برخورد با موضوع هم برخورد سنجیده و علمی و حساب‌شده نیست، برخوردی است از سر ناچاری، بی‌حساب و کتاب، پر زرق و برق و بی هیچ محتوا.

در کنار این روی‌کرد «کارمندی» به موضوع جنگ و جان‌باز روی‌کرد دومی هم هست که اسمش را روی‌کرد داوطلبانه می‌گذارم. این روی‌کرد را کسانی در پیش گرفته‌اند که فعالیت‌های نظام را ناکافی می‌دانند و ناامید از فعالیت‌های نظام، خود راه افتاده‌اند تا جنگ و جان‌باز و شهید را گرامی بدارند. ضعف‌های عمده‌ی این گروه این‌ها است:

۱. زاویه‌ی دید بسته

۲. عمل‌زدگی و اکتفا به اجرای نخستین ایده‌ای که به ذهنشان می‌رسد

۳. نداشتن روحیه و توان خودنقادی

۴. فاجعه‌نگاری

۵. تشکیل دوگانی طلب‌کار - بده‌کار در مردم

و...

منْ بنده بیش از ده سال در کار تولید متن‌های مربوط به جنگ فعال بوده‌ام و ظاهرا این متن‌ها متن‌های موفق و مقبولی بوده‌اند. اگر زشت نبینید، حاصل این تجربه را در چند اصل می‌نویسم، اگر به کارتان آمد عمل کنید:

۱. از جنگمان و از حضور جان‌بازانمان شرم‌سار و گریزان نباشیم. جنگ ما از انسانی‌ترین و شریف‌ترین جنگ‌ها بوده و مایه‌ی افتخار و سربلندی است. این افتخار را پنهان و تبعید نکنیم و نگذاریم برای کسانی خاص بدل به «ابزار» در دست گرفتن قدرت بشود.

۲. دروغ ممنوع؛ بزرگ‌داشت جنگ و شهید و جان‌باز نیاز به دروغ‌گویی و دروغ‌بافی ندارد. دروغ اثر کثیفی می‌گذارد.

۳. اغراق ممنوع؛ گاه بلند شدن برای زدن یک تانک و موفق نشدن هم، اگر درست تصورش کنیم، حماسه است. نیازی نیست ماجرا را به زدن ده تانک تبدیل کنیم.

۴. انشانویسی و شعرخوانی ممنوع؛ زبان جنگ زبان کوتاه‌نویسی و ساده‌نویسی است. در میدان جنگ فرصت ندارید تعابیر ادبی بیافرینید. همین زبان مناسب‌ترین زبان برای توصیف جنگ نیز هست. از جملات کوتاه و بدون صناعات ادبی استفاده کنید. صاف بروید سر اصل مطلب. شعر نسرایید. جنگ جای شعر نیست.

۵. فاجعه‌نگاری ممنوع؛ گمان نکنید هر چه در تصویری که از جنگ می‌دهید دست و پاهای کنده شده و کله‌های له‌شده بیش‌تر باشد، تصویر موثرتری از جنگ داده‌اید. توصیف جنگ با ساختن فیلم‌های سادیستی فرق دارد. از فاجعه‌نگاری پرهیز کنید تا مخاطبتان را متنفر نکنید.

۶. بده‌کار کردن مخاطب ممنوع؛ دنبال میوه‌چینی نباشید. هنوز حرفتان را نزده سیر گفتارتان را به سمتی نبرید که «ما چه کرده‌ایم؟» و «ما مسئول ایم» و این حرف‌ها ازش در بیاید. اگر واقعا مسئولیتی هست، مخاطبتان خودش شعور کافی دارد و به موقع متوجهش خواهد شد، مخاطب را با این شکل از گفتار «بی‌شعور» خطاب نکنید. از شما و از حرفتان متنفر خواهد شد.

۷. گاهی یک عکس کافی است. بارها دیده‌ام که با نوشتن زیر و بالای عکس، آن را نابود کرده‌اند. همیشه به حداقل‌هایی که «کار می‌کنند» اکتفا کنید. کار را سنگین نکنید. سنگینی حسن نیست.

۸. بازی با احساسات مخاطب ممنوع؛ مخاطب بازی‌چه‌ی خطابه‌خوانی من و شما نیست. انگشتتان را سمت تحریک احساساتش ببرید می‌فهمد و بعد حق دارد که به شما بی‌اعتماد بشود.

پ‌ن: من تا به حال از کسی نخواسته‌ام مطلبی را که من نوشته‌ام هم‌خوان کند. گاهی دوستانی خودشان از سر لطف این کار را کرده‌اند. اما در مورد این مطلب خاص، اگر گمان می‌کنید حرف حسابش از حرف ناحسابش بیش‌تر است، منت می‌گذارید اگر هم‌خوان کنید، یا خودتان با زبان و تشخیص خودتان متنی در همین مورد بنویسید.

‌

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy shared ‎محمدحسین ساعی‎'s status.

دو روز پیش یکی از دوستان از دفتر رهبر معظم انقلاب، درباره مطلبی که ممکن است مورد سؤال بسیاری باشد، استفتا کردند؛
متن سوال و پاسخ دفتر رهبر معظم انقلاب به این استفتا عبارت است از :

سوال:
با سلام خدمت مرجع تقلید بزرگوار

آیا انتساب فعل حرام به شخصی که بر فسق او اطمینان داریم در صورتی که این فعل حرام از او سر نزده باشد، جایز است ؟
در صورتی که جایز نباشد مرتکب این فعل در صورت اصرار بر آن و به عنوان نمونه انتساب فعل زنا یا لواط و ... به شخص مورد نظر می تواند فاسق باشد؟
و سوال پایانی این که آیا می توان برای بی آبرو کردن فردی که جامعه اسلامی از او خطر و آسیب می بیند به این شخص نسبت خلاف واقع داد؟
با تشکر از مرجع تقلید گرامی

پاسخ :

بسمه تعالی
سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
جایز نیست و موجب فسق است.
موفق و مؤید باشید

#جنگ

MohammadMahdi HeidaryParchekouhy sharedHamidreza Abak's status.