بیشتر آدم‌ها به آینده اعتماد دارند. فرض را بر این مى‌گذارند که نسخه‌ى مطلوب خودشان از آینده به تدریج رخ خواهد داد. کورکورانه برایش برنامه مى‌ریزند. چیزهاى بى‌ربطى را تصور مى‌کنند.
اراده‌شان این‌جورى کار مى‌کند، و همین است که به دنیاشان هدف و جهت مى‌دهد: نه چیزى که هست، بلکه چیزى که نیست.
[گودى، جومپالاهیرى]
.
