«
مادامی که پایه های ایمان انسانها، قوی، محکم و ریشه دار نشده و مخاطبین
فرامین الهی، با تمام وجود بر صداقت و حقانیت فرمان و کسی که فرمان صادر می
کند، به باور حقیقی نرسیده و یا شناخت درستی از آن نداشته باشند و یا
اینکه در صدق و حقانیت سخنش بنوعی
دارای تردید و دو دلی شده باشند، انتظار مطلوب و متوقع از دستور بدست
نخواهد آمد و دقیقاً به عکس آن اگر مخاطب با تمام وجود، صدق سخن را باور
داشته و رابطه آمر و مأمور را رابطه مرید و مراد دانسته و اطاعت از او را
یکنوع وظیفه و تعهد و مسؤولیت بشناسد، در این صورت آمر در حد مطلوب و شاید
بیش از حد انتظار آثار و برکات فرمانش را بدست آورده و نتیجه مورد توقع
خویش را خواهد دید.»